Weekendje Kampot

Zaterdag 21 Oktober: De ochtend bus naar Kampot zat er niet meer in: niet duidelijk of die vol zat of dat ik te laat was. Om 6:30 uur (!) gevraagd via het guesthouse waar ik zit (die regelen dat voor je) en dan zou ik om 7:00 uur klaar moeten staan maar dat ging dus niet door. Het werd de bus van 12:30 uur. Dat kwam op zich beter uit, net ff wat meer tijd om mijn spullen te verzamelen en het gaf me de mogelijkheid om te kijken naar een guesthouse in Kampot, wat niet onverstandig bleek te zijn. Ik heb een reisboekje (Trotter gids) over Cambodja waar ik tot zover erg tevreden over ben. Daar heb ik dus als eerste in gekeken. Ik had een voorkeur voor een guesthouse buiten de stad, bij de rivier. Het 1ste guesthouse dat ik wil contacteren, lijkt eind vorig jaar gesloten te zijn. Het 2de zat vol en bij de 3de werd niet opgenomen. Ik heb geen zin om uren met een tuk-tuk rond te rijden voor ik een geschikte plek gevonden heb. Dus het is maar goed dat ik van tevoren ff check. Dan maar een guesthouse in de stad proberen en de eerste die ik bel, heeft nog kamers vrij.

De rit in de mini-bus is een beleving op zich: ik wordt per tuk-tuk opgehaald en naar het kantoor van de busmaatschappij gebracht. Als het busje er met een vertraging van een half uur is, rijden we eerst nog een uur door de stad om mensen en vracht op te halen tot het busje propvol zit. Tijdens het eerste deel van de reis kan ik nog ff slapen maar daarna begint de slechte stoel zich te laten voelen. Na ongeveer driekwart van de reis begint de chauffeur het zwaar te krijgen. De jongen van een backpackers-stel die achter in de bus zitten, heeft dit in de gaten en met een zwaar Frans accent laat hij weten dat als de chauffeur moe is dat hij ff moet pauzeren. Dit is niet de dag dat hij wil sterven….
Meerdere mensen in de bus beginnen nu wat met de chauffeur (in Khmer) te praten. Daarna wordt het weer drukker en lukt het de chauffeur om bij de les te blijven. Zonder verdere problemen arriveren we in Kampot. Nog voor de bus goed en wel stil staat, zijn we omringd door tuk-tuk chauffeurs. Dat maakt het afdingen wat makkelijker. Het guesthouse wat ik gebeld heb, heet “Mea Culpa”, een beetje een vreemde naam. Vrij vertaald uit het Latijn betekent dit 'Sorry, het is mijn fout.’. Het ziet er fantastisch uit, vind ik, maar oordeel zelf aan dat hand van de foto's. Het is heel netjes en heeft een schitterend, met riet gedekt buitenterras.
De eigenaar is een Ier maar ook zijn personeel spreekt uitstekend Engels. Het staat ook bekend om zijn voortreffelijke pizza’s in een steenoven gebakken, die bij het terras staat. De pizza die ik had, was idd heerlijk.

Het guesthouse heeft ook gratis fietsen voor gebruik van de klanten, dus op zondag neem ik er eentje om de omgeving buiten de stad te verkennen. Het voelt heerlijk op de fiets hoewel het zadel wel een 20cm hoger gemogen had maar hij (of is een damesfiets een zij?) heeft wel een mandje voor aan het stuur waar mijn rugzakje mooi inpast. Toch prima zo'n guesthouse in de stad. Nu kan ik mooi een fietstocht maken. Het is ook wel lekker om je eigen plan en timing te kunnen bepalen met je 'eigen' vervoer. Het is in de ochtend prima weer, nog niet te warm en op de weg is het ook rustig. Ik volg de weg langs de rivier richting een stuwmeer in de buurt, aangelegd door Chinezen. Bij het stuwmeer kun je niet komen, er zit een wachter bij een slagboom die over duidelijk laat weten dat je niet verder mag. Een klein stukje terug had ik een bordje gezien met een afslag naar een waterval. Ik besluit die (gravel)weg te volgen. Na een paar kilometer is er weer een slagboom maar dit keer blijkt het 'entree’ heffing te zijn voor de waterval. Voor Cambodjanen is de entree $1,- en voor buitenlanders is het $3,-. Het is hier normaal dat prijzen voor buitenlanders hoger zijn dan voor mensen uit Cambodja zelf. Maar omdat ik helemaal op de fiets gekomen ben, mag ik voor lokaal tarief naar binnen ;-). Je ziet hier nauwelijks mensen op de fiets en buiten de stad is dat helemaal een bijzonder iets. De jongen die het geld int, maakt nog een opmerking dat ik het nog zwaar genoeg krijg op mijn fiets zonder versnellingen. En idd wat verderop zijn er stukken dat ik van de fiets af moet. Ook de kracht van de zon is inmiddels flink toegenomen sinds mijn vertrek. Boven aan gekomen zijn daar wat betonnen constructies gemaakt bij een niet al te hoge waterval daardoor er een dieper zwem-gedeelte is waar zelfs gedoken kan worden en een ondieper deel voor de kleintjes. Het water is kraakhelder, komt direct van de berg, en heerlijk van temperatuur; je koelt er lekker van af. Ik neem ook een duik. Ik ben vrijwel de enige westerling en als ik van een rots spring heb ik de volle aandacht van de rest.
Een klein stukje terug had ik een trap gezien naar een andere waterval en ik besluit om daar eens te gaan kijken. Die is veel hoger en als ik er ben zie ik dat er jongeren onder de waterval staan en op een (spekglad) plateau direct na de waterval. Er wordt electronische muziek afgespeeld en er wordt gedanst onder het water en op het plateau. (Zie bijgevoegde video!) Jammer genoeg geen verkoop van drankjes in de buurt.
Ik besluit om het risico te nemen op het spekgladde plateau om naar de waterval te 'lopen' en een natuurlijke douche te nemen. Het is heerlijk om het water met kracht op je neer te voelen komen. En wederom wordt ik goed in de gaten gehouden of het wel goed met me gaat als ik dreig uit te glijden. Maar het lukt me om overeind te blijven, af en toe een handje aan de grond, en zonder kleerscheuren kom ik weer terug bij de trap.
Als ik mijn fiets op haal, zie ik dat het nu veel drukker geworden is bij het 'zwembad’, mijn timing is goed geweest en zal dat die dag nog vaker blijken te zijn.
Op de heenweg had ik diverse bordjes gezien van 'waterparken’ bij de rivier dus ga ik daar eens poolshoogte nemen. De eerste plek is “Arcadia” een lokatie die zich speciaal richt op backpackers. Het ziet er wel mooi en interessant opgezet uit met enkele spectaculaire attracties. Zoals een waterglijbaan die je op het eind hoog de lucht in lanceert voordat je in de rivier landt. Er is ook een 'Russian swing' waarmee je ook in de rivier 'geswingt' wordt en een groot kussen waar iemand op moet zitten/liggen en als er dan 1 (of 2) personen op de andere kant springen, wordt die andere gelanceerd.
De rivier is daar breed en diep, stroomt nauwelijks en is blijkbaar zout omdat de monding in de zee vlakbij is. Midden in de rivier ligt een pontonnetje waarop je kan chillen. Biertje halen duurt dan ff en gaat het meest praktisch als je een grote zwemband gebruikt waar ze er een stapel van hebben liggen.
Ik heb niet de behoefte om daar de rivier in te gaan en na een biertje met loempia's besluit ik weer verder te gaan: vwb sfeer is het niet 'my cup of tea’.
Het is inmiddels meer en meer bewolkt geraakt en het dreigt te gaan regenen dus besluit ik om het hierbij te laten en terug naar het guesthouse te gaan. Onderweg zie ik nog een platgereden groene slang op de weg liggen, nee geen tuinslang. Hij doet me denken aan een mamba maar die komen, dacht ik, alleen in Afrika voor. Terwijl ik er nog over nadenk waarom ik er geen foto van gemaakt heb (te lui om terug te keren), zie ik een levend exemplaar de weg oversteken. Ik schat hem ~1 meter lang en deze is bruin/grijs van kleur. Als we beiden verder zouden gaan zoals we op dat moment deden, zouden we bij elkaar uit komen. Maar de slang ziet mij en het lijkt alsof we ff 'mentaal kontakt’ hebben, wat ik vaak ook denk te hebben met menselijke weggebruikers hier. De slang stopt en laat mij voor gaan. (Iedereen is zo behulpzaam hier :-!)
De eerste druppels vallen al als ik weer arriveer bij het guesthouse. Niet veel later begint het te onweren en houdt het op met zachtjes regenen, wederom niet slecht getimed...
's Avonds wat eten in het stadje en daarna ga ik op zoek naar de “Seeing Hands” massage, waar je gemasseerd wordt door een blinde vrouw. Het was de bedoeling om daar op maandagochtend naar toe te gaan. Omdat ik gekozen heb voor de middag bus terug naar Phnom Penh, zou daar dus wel tijd voor zijn. Echter als ik de salon gevonden heb, laat ik me overhalen om me direct te laten masseren. Ik mag kiezen tussen een 'strong' of een 'light' versie. Ik kies voor de 'strong' variant: die is niet geschikt voor 'gevoelige' types. Soms gebruikt de masseuse haar ellebogen en haar volle gewicht van ik schat 90-100kg. Ze vraagt wel regelmatig of 'everything OK, sir’ is. Ik zeg ja, maar zo voelt het op dat moment ff niet. Maar naderhand voel ik me 30kg lichter en zo soepel als een natte krant.
Kortom het was een superleuke dag in een prachtige omgeving.
Op maandag uitslapen (half acht) en genieten van een prima ontbijt en een bakkie koffie.
Het soepele van de vorige avond heeft plaats gemaakt voor lichte spierpijn op plekken van waar ik nog nooit spierpijn heb gevoeld. Maar dat is gauw genoeg weer over. Net voordat de bus me ophaalt, wordt ik nog terug gebeld door het guesthouse waar ze op zaterdag de telefoon niet op namen...
De bus terug naar Phnom Penh is van een totaal andere categorie dan die van de heenreis. Het is een wat kleinere variant van onze streekvervoer bussen, heeft WiFi, stopkontakten voor opladers en een paar mini croissantjes met een flesje water is inbegrepen bij de heel redelijke prijs. Het is ook fijn dat we er na 2 uur ff uit mogen om de benen te strekken en evt naar het toilet te gaan. Da’s een groot verschil met de heenreis. Tijdens de stop begint het binnen 10 sec te stortregenen, heel bijzonder. Het regent met korte onderbrekingen vrijwel de gehele terugweg en ook 's avonds gaat het nog door. Als we langs het vliegveld in Phnom Penh komen, staat de weg daar grotendeels onder water. Onderweg naar school komen we daar ook langs en zoveel water heb ik nog niet eerder gezien op die plek. Benieuwd hoe het er dinsdag in de wijken bij school uit ziet.
To be continued....