Argentinië 2019: El Bolsón en San Martín de Los Andes

Ik wil al mijn volgers een gezond, gelukkig en mooi Nieuwjaar wensen. 😁🥂

Ook ik heb de jaarwisseling overleeft maar daarover meer in de volgende blog. Veel plezier met het lezen en bewonderen van de foto's. 

Zondag 22 december:

Om half acht in de morgen wordt ik wederom gewekt door mijn buurmeisje in de bus. We zijn gearriveerd in Los Antiguos. Dat is een geplande tussenstop. Wat niet gepland is, is dat we wederom van bus wisselen. Hier stappen veel reizigers uit en de bus waar we mee gearriveerd zijn, is, denk ik, gecharterd van een 'concurrerende' busmaatschappij. De 'nieuwe' is van de busmaatschappij waar ik bij geboekt heb maar is wel kleiner en zonder toilet. Althans dat maak ik op uit de Spaanse uitleg van één van de buschauffeurs. Ik ben wel blij dat ik zie dat mijn rugzak mee gekomen is en ik zorg dat die ook ingeladen wordt in de nieuwe bus. In eerste instantie heb ik geen buurman/vrouw maar als we stoppen in het plaatsje Perito Moreno, komt er een stevige Argentijn naast me zitten. 

We krijgen een ontbijtpakketje en dan gaat de reis verder. Tussendoor stoppen we nog twintig minuten voor toiletbezoek en om wat te eten en drinken. De omgeving wordt ondertussen steeds groener met wat meer variatie in bomen. Lijkt een beetje op de Alpen bij ons. Rond 6 uur 's avonds arriveren we op mijn bestemming, El Bolsón. Dat is een plaats in een vallei waar ik een verblijf geboekt heb in een ecologisch hostel, Earthship Patagonië. 

In het hostel wordt ik hartelijk welkom geheten door Nidia die mij rondleidt op het 'complex'. In de receptie/keuken/eetkamer/zitkamer moeten de schoenen uit. In het 'Earthship', weer een andere ruimte zijn 2 ruimtes met een toilet+douche, drie 2-persoonskamers. Ook is er een zithoek rondom een stenen kachel. Ik heb één van die 2-persoonskamers gereserveerd.

Buiten staan nog 3 yurts waarvan er 2 ingericht zijn als slaapzaal voor 4 en 6 personen en 1 als een 2-persoons a mer.

Er zijn nog 2 buitendouches, wel met warm en koud stromend water. Buiten is ook nog een ruimte met 2 'droge' toiletten waar ons 'afval' in gecomposteerd wordt. In de grote tuin staan diverse fruitbomen en veel frambozenstruiken. Ook is er een groentetuin en staan er eenvoudige kassen van gebogen stokken met plastic erover.

Er zijn diverse zitjes en grasveldjes. Ook staan er 2 tipi's die nog niet in gebruik zijn maar daar komen ook slaapplekken in, volgens de uitleg van Nidia.

Het Earthship en de keukenruimte zijn deels opgebouwd van oude autobanden gevuld met zand en in de wanden zijn lege flessen en glazen potjes verwerkt.

Het regenwater wordt opgevangen en gefilterd om vervolgens gebruikt te worden voor de douches. Hierna wordt het nog weer gebruikt wordt om de toiletten door te spoelen. Op het dak liggen zonnepanelen voor de electriciteit en een installatie om water te verwarmen. Het geheel zou zelfvoorzienend moeten zijn en ziet er sfeervol uit. In het Earthship staan diverse planten waaronder druiven. Enkele ranken groeien tot in de douches, grappig om te zien. Helaas duurt het nog 1-2 maanden voor die rijp zijn…

Het geheel is in eigendom van een Braziliaan maar die is er alleen in het winterseizoen, dat is bij ons de zomer. Hij heeft nog zaken in Nieuw-Zeeland waar hij in de zomer mee bezig is. Hij heeft Nidia met haar vriend Cadu gevraagd om het te runnen in deze periode. Die worden bijgestaan door veel 'vrijwilligers', backpackers die helpen met het runnen van het hostel in ruil voor kost en inwoning. 's Avonds wordt er veganistisch eten gekookt en als je jezelf daarvoor aanmeldt, kun je tegen betaling mee eten. Dat doe ik dus maar meteen. Ik heb geen zin om in El Bolsón iets te zoeken en zo weet ik direct hoe het eten in het hostel smaakt. Ik leg mijn spullen in de kamer en maak gelijk gebruik van een buitendouche. Voor het eerst zie ik hier in Argentinië, een mengkraan. De 'douchekop' bestaat uit een oud blik waar het water in loopt met onder in het blik allemaal gaatjes, een soort van stortdouche. Het werkt verder prima, er zit alleen wat vertraging op het aan/uit zetten van de kraan. De watertemperatuur is prima te regelen. 

Er wordt pas na negen uur gegeten dus heb ik mooi de tijd voor een 'power nap'. 

Het diner is in buffetvorm en ziet er prima uit. Een oudere 'rasta man' had de regie bij de bereiding in handen, de chef-kok zeg maar. Hij werd geholpen door enkele meisjes. De chef-kok waarschuwt voor een pikant mengelmoesje waar chilipepers in verwerkt zijn. Het is inderdaad pittig maar niet extreem. Ik vind het wel lekker in combinatie met de andere gerechten. Ik kan het niet allemaal thuis brengen wat het is, maar het smaakt allemaal goed. Ik herken maiskoekjes, champignons, uien met paprika en aardappelen en witte kool. Als nagerecht is er een gerecht met diverse soorten fruit op een koek-achtige bodem. We eten met een groep van zo'n 15 personen. Gauw genoeg na het eten ga ik en vele anderen naar bed. 

Maandag 23 december:

Het ontbijt is in buffetvorm en passend bij een ecologisch hostel: fruit, bruine pannenkoekjes van een onduidelijk beslag, karnemelk, muesli, havermout, eigen gemaakte jam en zelf gebakken bruin brood. Het ontbijt wordt verzorgd door de "breakfast-girls": een Frans en een Russisch meisje die aan het backpacken zijn en op deze manier de kosten drukken.

Het zijn twee leuke meiden waarmee ik het goed kan vinden en met wie ik best in 'The Breakfast Club' had willen zitten. De naam van de Franse is me ontschoten, de Russische heet Valeria maar iedereen noemt haar Valé. 

De pannenkoekjes zijn lekker maar vooral het zelfgebakken bruin brood vind ik heerlijk. Het meeste brood wat ik tot nog toe gehad heb in Argentinië, is 'alleen te eten' als je het in een broodrooster doet. Iedereen doet dat dus ook. Maar het bruin brood hier lijkt erg op fijn volkoren brood bij ons. Ik vind het heerlijk. Verder is er nog 'verantwoorde' thee en heet water en allerlei 'spul' om je eigen thee samen te stellen. Ik maak er een uitgebreid ontbijt van. Dat vul ik nog aan met zelf geplukte frambozen. Op het terrein staan heel veel frambozen struiken en die zijn nu rijp.

Er is ook een wasmachine, gewoon een elektrische volautomaat, dus met een beetje hulp van het Franse meisje doe ik mijn was. Helaas krijg ik een wijnvlek niet helemaal meer uit een T-shirt. Dat was het gevolg van een klein ongelukje in de bus afgelopen nacht. 

Ik loop een rondje door het dorp waar het nu veel rustiger is dan toen ik gisteren arriveerde. Ik ontdek een cafeetje waar ze erg lekkere koffie hebben. Ik loop terug om mijn was op te hangen. Ik zie dat iemand mijn was er al uit heeft gehaald en in een wasmand heeft gedaan. Na het ophangen van de was blijf ik op het hostel. Het is twijfelachtig weer en ik vermoed dat er nog wel een drup gaat vallen. Ik lees wat en schrijf in mijn blog. Na een tijdje hoor ik dat mijn verwachting uit is gekomen; het begint te regenen. Mijn was is toch nog behoorlijk gedroogd maar nog niet helemaal. Ik hang hem op in mijn kamer. 

's Avonds eet ik een pizza in het dorp. 

Daarna hebben Nidia en Cadu het plan gelanceerd om een film te kijken. In de receptie/keuken/eetkamer/zitkamer wordt een projectiescherm opgehangen en mbv een laptop en een projector kijken we naar een documentaire: 180 degrees South. Dat is een film over een Amerikaan, Jeff Johnson, die naar Chileense Patagonië reist om daar een berg te beklimmen. Hij was geïnspireerd door het zien van een film uit 1968 over 2 landgenoten die met een busje vanuit Amerika naar Patagonië reden om daar bergen te beklimmen. Het lijkt een film met als hoofdonderwerp bergbeklimmen en surfen maar ontwikkelt zich als een pleidooi om de natuur te beschermen tegen menselijk ingrijpen. De documentaire beschrijft oa plannen om diverse dammen in rivieren in Chili te bouwen voor de opwekking van elektriciteit en protesten van de lokale bevolking daartegen. Ten tijde van de release van de documentaire was niet bekend of die plannen door zouden gaan en dat is iets wat het publiek deze avond ook bezig houdt. De volgende dag check ik het even op internet en dan blijkt dat die plannen afgeblazen zijn, mede door internationaal protest. Iedereen is weer opgelucht. Het was een toepasselijke en leuke filmavond. 

Dinsdag 24 december:

Ik houd het relaxte momentum nog even vast. Ik neem uitgebreid de tijd voor mijn ontbijt. Het is ook weer tijd om mijn prepaid telefoon abonnement te verlengen, 10 dagen zou genoeg moeten zijn. Ik besteed ook de nodige tijd aan mijn blog, de gletsjer 'expedities' wil ik voor de kerst 'de deur uit hebben'. Vooral het uploaden van foto's gaat erg langzaam en stopt als mijn telefoon vergrendelt. Ik drink een kopje koffie in het dorp en ik denk over het plan voor oud en nieuw. Vluchten na Nieuwjaar naar Buenos Aires zijn 2x zo duur als er voor. Op 2 januari vlieg ik terug naar huis vanuit Buenos Aires. Dat wordt dus Nieuwjaar vieren in Buenos Aires. Ik check of het hotel waar ik verbleef na mijn aankomst vrij is, die heeft een cool dakterras om het vuurwerk goed te zien. En dat blijkt het geval te zijn. De vlucht en het hotel boek ik maar meteen. 

's Avonds is er in het hostel een veganistisch kerstdiner waar iedereen aan kan bijdragen. Het leeuwendeel echter wordt door Nidia bereidt. Ik sponsor een paar flessen wijn. Ook dit is in buffetvorm. Het ziet er fraai uit en smaakt ook heerlijk.

Het is ook druk. Er zijn ook vrienden van Nidia en Cadu aangesloten. Cadu heeft het plan om enveloppen te maken waar iedereen zijn naam op moet zetten. Die worden aan een waslijn gehangen die in de ruimte hangt. Vervolgens krijgt iedereen een stapel kleine briefjes waarop je een wens of een bedankje oid opschrijft wat je in een envelop stopt. Zo krijgt iedereen een aantal wensen. Na  afloop neemt ieder zijn eigen envelop mee. 

Er wordt muziek gemaakt en ook het eten en drinken is een avond- (en buik)vullend programma dat tot royaal na middernacht door gaat. 

Woensdag 25 december:

Het is mooi, zonnig weer. Na het diner van gisteren heb ik nog niet veel honger. Ik eet een beetje van het ontbijt en ga dan buiten in de zon liggen. 's Middags huur ik een fiets en fiets ik naar Lago Puelo. Dat is een meer 18 km zuidelijk van El Bolsón. De weg is af en toe wat heuvelachtig en het waait, maar niet al te hard. Op de heenweg heb ik de wind tegen. Het is redelijk druk aan het meer. Het water van het meer is fris maar niet ijskoud. Ik zie af en toe een kind even het water in gaan maar verder is er niemand in het water.

Ik eet en drink wat en zie dat er wandelpaden in de buurt zijn. Het eerste wandelpad is kort. Het is niet meer dan een lange brug door een bos waar een laag water in staat. Uit de Spaanse beschrijving maak ik op dat lang geleden het water flink hoger stond in het meer.

Na nog een wat langere wandeling stap ik op mijn fiets om weer terug richting het hostel te gaan. Onderweg leg ik nog aan bij een soort van cafetaria waar ik een biertje drink. Als ik weer vertrek, vergeet ik mijn rugzakje. Dat heb ik al snel in de gaten als ik op de fiets zit en vrijwel tegelijkertijd hoor ik de eigenaar roepen. Ik draai om en de eigenaar komt aanlopen met mijn rugzakje. Ik bedank hem en vertrek weer. Nidia had al gemeld dat er vanavond niet gekookt zou worden dus eet ik een hamburger in het dorp. 

Als ik terug kom bij het hostel willen Nidia en Cadu weer een film kijken. Ik had ze nog getipt over de film 'Touching the void' over het waar gebeurde verhaal van bergbeklimmer Joe Simpson die bij een afdaling in de Andes in de problemen komt. Hij weet een val in een gletsjerspleet te overleven. Helaas, het downloaden van die film schiet niet op dus kijken we een andere, romantische film: Everything, Everything. Deze film heeft niks met bergbeklimmen of Patagonië van doen. Ik vind het niet echt een bijzondere film. De plot is nog wel aardig. 

Donderdag 26 december:

Het is wederom mooi weer dus na het ontbijt ga ik in de buurt wandelen. Vanuit het hostel is er op de berg een groot wit kruis te zien en daar zijn enkele wandelroutes.

Ik loop via de weg omhoog en als het wandelpad start, loopt het eerst nog parallel aan de weg. Als het hiervan afwijkt, zijn er 2 mannen aan een hutje aan het werken. Het blijkt een 'entree-hut' te zijn voor het park wat ik in wil lopen. Één van de mannen houdt me aan en ik moet entreegeld betalen. Als 'tegenprestatie' legt hij me uit welke wandelroutes er zijn en hoe ik die het beste kan lopen. Heel bijzonder is het allemaal niet en ik volg ook niet helemaal het aanbevolen routeplan.

De navigatie-app van mijn telefoon weet een andere wandelroute die ik volg. Als ik bij het laatste uitzichtpunt ben, heb ik nog steeds niet het hostel, waar ik verblijf, gezien vanaf de berg.

Na een beetje rondspeuren vind ik een plekje waar ik het kan zien.

Ik ben inmiddels wel wat afgedwaald van de officiële route. Het hostel lijkt vanaf hier zo dichtbij dat ik besluit om een poging te wagen om een kortere weg terug te vinden. Een paar keer overweeg ik om toch terug te gaan maar telkens zie ik toch weer een 'doorgang' die er begaanbaar uitziet. Uiteindelijk kom ik op een pad uit dat door mountainbikers gebruikt wordt. Dit komt uit op een weg vlakbij mijn hostel. Ik wil naar het dorp lopen voor koffie maar in het centrum is een markt.

Ik loop daar rond en het is vooral toeristische prullaria die te koop aangeboden wordt. Ik wil een zak friet scoren maar die blijkt op te zijn. Dan worden het empanadas met een pikante vleesvulling, een uitstekend alternatief. Die 'spoel ik weg' met een IPA en dat doet me denken aan 'bierendag' wat traditioneel plaatsvindt op 2de Kerstdag in het jongerencentrum in mijn woonplaats. Dat moet ik dit jaar missen. 

Ook vandaag wordt er niet gekookt in het hostel en eet ik een steak in een restaurant in het dorp. Terug in het hostel pak ik alvast wat spullen in. Morgen gaat de reis weer verder. Het plan is om de bus naar Bariloche te nemen en daar een auto te huren. Als ik dat in het hostel vertel vragen ze of ik al een buskaartje heb want die bussen zitten vaak vol. Nee, dat heb ik nog niet. Nu is het te laat om er nog één te kopen. Ik zie morgen wel of er nog plek is. 

Vrijdag 27 december:

Ik word al vroeg wakker. Ik spring onder de douche en pak de laatste spullen in. Als ik naar buiten loop zie ik Valé net de yurt in gaan waar zij slaapt. Ze ziet me lopen en zwaait naar me. Het is nog te vroeg voor ontbijt. Dat is ook niet mijn plan. Ik loop naar het busstation dat al wel open is. Ik vraag om een buskaartje naar Bariloche voor vandaag. Er gaat een bus om kwart over negen waar nog plek is maar dat vind ik te vroeg. Dan moet ik me haasten om die te halen en ik ben niet zeker of ik voor die tijd kan uitchecken in het hostel. Nidia en Cadu zijn er niet, die hebben vrij, en Juan, die nu 'in charge is', is niet zo'n vroege vogel. Er gaan ook bussen om 11 uur en kwart voor 12. Die van 11 uur zit vol maar in de bus van kwart voor 12 is nog één plek vrij. Die neem ik. Ik loop terug naar het hostel waar het nog rustig is. Aangezien ik nu ruim tijd heb, ga ik nog ff op bed liggen en val in slaap. Na een uurtje wordt ik wakker en ga ontbijten. Valé zegt dat ze me vroeg voor ontbijt verwacht had nadat ze me had zien lopen. Ik zeg dat ik het laatste kaartje voor de bus van kwart voor 12 heb gekocht en daarna nog een powernap genomen heb. Ze lacht en zegt dat ze dat ook wel had willen doen. Juan zit er ook en vraagt of ik vandaag uit check. Als ik dat bevestig vraagt hij of ik met cash of (credit) card betaal. Ik zeg met een card. Als ik klaar ben met mijn ontbijt loop ik naar Juan toe die eerst nog even met iemand anders bezig is. Hij vraagt dan of ik wil betalen. Ik zeg ja en geef hem mijn credit card. Dan betrekt zijn gezicht. Hij had begrepen dat ik met cash zou betalen. Voor creditcard betalingen gebruiken ze een creditcard-scanner die ze koppelen aan een mobiel en dan werkt het via een app. Daarbij moet je je paspoortnummer ingeven en dan op het scherm een handtekening zetten voor akkoord. Je kunt er voor kiezen om een bevestiging naar je email te laten sturen wat ik meestal doe. Het werkt best handig en ik heb al op veel plaatsen zo betaald. Echter Juan's mobiel is stuk en hij krijgt die scanner niet gekoppeld aan de tablet die ze voor de administratie gebruiken. Juan vraagt of er een andere manier is, bijvoorbeeld direct overmaken of via PayPal. Zoveel cash heb ik niet en zo'n groot bedrag pinnen op één dag, lukt ook niet en is daarnaast kostbaar. Ik heb ook geen PayPal account dus probeer ik het via internet bankieren. Helaas snapt mijn app het Argentijnse rekeningnummer niet. Ik probeer de bank nog te bellen via de app maar ook dat lukt niet vanuit het buitenland. Juan vraagt of ik haast heb. Ik vertel hem dat ik om kwart voor 12 de bus naar Bariloche moet hebben en heel veel tijd is er niet meer. Op zijn verzoek zet ik mijn contactgegevens op papier. Ik zeg hem dat ik mijn bank nog probeer te bereiken hoe ik geld kan overmaken. We spreken af om via WhatsApp contact te houden. Dan ga ik naar mijn kamer om mijn spullen te pakken. Ik neem afscheid van Juan en de 'breakfast girls'. 

Ik ben mooi op tijd bij het busstation maar de bus heeft een half uur vertraging. In de bus bedenk ik me dat er thuis wel iemand is met een PayPal account. Dat lijkt me meer kans op succes dan op vrijdagavond (NL-tijd) iemand bij de bank te bereiken om dat geld over te maken. De komende uren in de bus heb ik sowieso geen bereik. Dat heb je alleen op een plek waar genoeg mensen wonen. 

Na het nodige heen en weer ge-app lukt het de dag er op om met hulp van het thuisfront de rekening te betalen. 

In Bariloche ga ik op zoek naar een autoverhuur. Ik had al van Étienne gehoord dat het een erg op toerisme gericht stadje is. En dat is ook zo. Het ligt aan een groot meer maar ik heb niet het gevoel om hier te blijven. De eerste 4-5 verhuurbedrijven die ik benader hebben geen auto's beschikbaar. Uiteindelijk is er een bedrijf die een spiksplinternieuwe Nissan March (kleinste klasse) beschikbaar heeft.

Die mag ik op het vliegveld inleveren, dat is helemaal handig. Er staat 13 km op de teller van de auto. Ik laad mijn spullen in en stel de navigatie in op San Martín de Los Andes. Dat is een plaatsje 190 km noordelijk van Bariloche. Dat is een goede uitvalsbasis om het Lanín National Park te bezoeken. Volgens mijn reisgids zeer de moeite waard. Het blijkt dat de reis er naar toe al zeer de moeite waard is. Het is een prachtige, verharde weg van meestal zeer goede kwaliteit door een schitterend landschap.

Het ene na het andere meer komt voor bij en de berm staat vol met bloeiende bloemen, struiken en bomen. Vooral lupine, paarse, witte en roze en brem zie ik veel.

Ik rijd voornamelijk door bossen en de weg gaat wisselend door dalen en dan weer hoger door de bergen. Af en toe lijkt het een beetje op de Alpen bij ons maar behalve de weg is er weinig dat op aanwezigheid van mensen duidt. Er zijn geen huizen, weides of anderszins gecultiveerd land. Dat komt ook doordat je grotendeels door 2 National Parks rijdt: het Nahuel Huapi National Park en het Lanín National Park. Binnen die nationale parken is alles heel strikt gereguleerd. Toeristische aktiviteiten worden vanuit plaatsen in de buurt georganiseerd en campings in het park zijn kleinschalig en heel eenvoudig. Mensen die er woonden voor het een National Park was, zijn moeten verhuizen. Ik kan alleen maar beamen dat de beleving in deze parken daardoor erg mooi is. 

In het begin regent het nog maar later wordt het droog. Net voor mijn vertrek uit Bariloche heb ik een hotelletje geboekt in San Martín de Los Andes. Vroeg in de avond arriveer ik daar. Het is een degelijk hotel. De vrouw achter de receptie doet haar best om aardig te zijn maar zo komt ze niet over. De kamer is verder prima. Ik zet mijn spullen in de kamer en ga op zoek naar een plek om te eten. Mijn reisgids heeft twee aanbevelingen die me wel aanspreken. De eerste is gesloten maar bij de tweede kan ik wel terecht. Het is inderdaad een sfeervol restaurant met een prettige bediening. Maar het beste moet nog komen: op de menukaart zie ik een 'forel amaretto' staan. Dat gaat het worden met een wit wijntje. Godallemachtig wat is die forel lekker. Hij wordt opgediend met heerlijke gegrilde groenten en amandelnoten in een sausje dat naar amaretto smaakt. Het is de lekkerste forel die ik ooit gegeten heb. Ook de ijscoupe na smaakt uitstekend. 

Na het eten wandel ik nog wat rond. San Martín de Los Andes is een leuk plaatsje. Het is ook helemaal op toerisme gericht maar het ademt een veel aangenamere sfeer als Bariloche.

Zaterdag 28 december:

Het ontbijt in het hotel is prima en voor Argentijnse maatstaven uitgebreid. Fruit, yoghurt, muesli, croissants, brood met diverse soorten beleg en vers gebakken roerei. 

Na het ontbijt vertrek ik richting de Lanín. Dat is de vulkaan op de grens met Chili die het park zijn naam geeft.

Hij ligt in het noordelijk deel van het park. Het eerste deel is nog via de RN40 (Ruta 40). Dit stuk vind ik wat minder, nauwelijks bomen en redelijk eentonig. Als ik af moet draaien is het eerste stuk nog verhard maar al snel wordt het 'dirt road', kiezel/gravel/zand weg. Het eerste stuk is in redelijk goede conditie. Ik moet stoppen bij een hutje om entree te betalen en een paar meisjes vragen wat in het Spaans. Ik denk dat het gaat over wat mijn plannen zijn. Dat lijkt te kloppen. Als ik zeg dat ik een korte route wil lopen, omcirkelen ze op een kaartje een wandelpad wat ik zou kunnen lopen. Het begint waar de weg stopt. Daar wilde ik sowieso naar toe rijden en het wandelpad leidt naar een waterval.

Die vind ik ook altijd wel leuk. Ik stap weer in mijn auto en rijd verder in een nog vrij kale omgeving. Dan wordt het interessanter. Ik rijdt langs het Lago Huechulafquen en wat later rijdt ik ook weer door een omgeving met bossen. De kwaliteit van de weg wordt gaandeweg minder maar hij is droog. Ik doe het rustig aan en rijdt achter een paar andere auto's. Die draaien op een gegeven moment af naar een camping. Het laatste stukje weg is kwalitatief heel slecht maar ik weet mijn Nissan er door te manoeuvreren. De weg eindigt bij een eenvoudige camping. Deze ziet er een stuk aantrekkelijker uit dan die in de omgeving van El Chaltén. Hij ligt aan de oever van het Lago Paimún met een kiezelstrand. Het is een mooi grasveld met verspreid wat bomen en betonnen vakken waarin vuur gestookt kan en mag worden om te barbecuen. Ik zie het wandelpad naar de waterval. Onderweg kom ik paarden tegen maar die lopen weg als ik dichterbij kom. Het pad naar de waterval is korter dan ik dacht. Na 20 minuten ben ik er al.

Onderweg kom ik diverse mensen tegen en bij de waterval staat een stelletje die foto's en selfies met een 'old school' fototoestel aan het maken zijn. Ik bied aan om een foto van hun te maken en dat aanbod accepteren ze graag. Ze willen als tegenprestatie wel een foto van mij bij de waterval maken maar dat hoeft niet voor mij. Volgens mijn navigatie-app zou er nog een wandelpad zijn dat langs het Lago Paimún af loopt. Ik loop de camping op over het kiezelstrand maar dat loopt dood. Ik heb me deze keer voorbereid om te zwemmen en ik neem een duik in het frisse water. Ik schat de temperatuur in op zo'n 18 graden. Ik heb helaas geen waterschoenen mee genomen en die waren hier wel handig geweest met de kiezels en stenen. Na één duik vind ik het wel welletjes. Ik kijk nog eens goed op mijn navigatie-app en dan zie ik dat het pad helemaal niet zo dicht langs het meer afgaat. Ik loop weer van de camping af en dan zie ik ineens een paadje. Dat blijkt het begin te zijn van een verder goed gemarkeerd wandelpad. Het gaat al snel omhoog en loopt een stuk boven het meer door een heel gevarieerd bos. Hier groeien 'Monkey trees' in het wild.

Bij ons bekend als apenboom of slangenden. Tot mijn verbazing groeit er ook veel bamboe.

Regelmatig moet ik een stroompje oversteken, kortom een erg leuk wandelpad.

Onderweg kom ik één gaucho tegen die met zijn paard en een paar honden in tegengestelde richting loopt. Na een klein uur daalt het pad weer en gaat het vlak lang het meer af. Daar ligt in een baai een prachtig strand van vulcanisch zand. Er is verder niemand.

Er liggen een paar dode boomstammen op het strand waar ik mijn spullen neer leg en in adamskostuum neem ik een duik in het kraakheldere water. Lekker is dat. Plotseling komt er een stel van de andere kant aanlopen. Op zo'n 100 meter van mij gaat hij, in zijn zwembroek, in het water. Zij gaat niet verder dan tot de knieën. Dan komen ze naar mij toe gelopen, ik sta tot aan mijn oksel in het water. Ik weet niet of ze in de gaten hebben dat ik in mijn blootje in het water sta. Ze lopen me voorbij zonder iets te zeggen. Aan het andere eind van het strand gaan ze weer het water in. De vrouw gaat deze keer ook helemaal het water in met al haar kleren aan. Ik vind het inmiddels wel mooi geweest en ga het water uit. Ik pak mijn handdoek en als ik me nog aan het afdrogen ben, komen er ook nog een man en vrouw aan, ieder op een paard. Er is ook een hond bij. De hond komt mijn kant op maar als zijn baasjes doorrijden gaat hij daar weer achteraan.

Als ik me aangekleed heb, eet en drink ik wat en loop via hetzelfde pad weer terug.

Onderweg spot ik nog een papagaai:

Bij een oversteek van een stroompje maak ik nog een inschattingsfout. Met één schoen zak ik tot aan de rand in de modder. Die modder spoel ik er grotendeels af in het water en ik constateer dat mijn schoenen waterdicht zijn. Deze schoenen heb ik voor vertrek nieuw gekocht voor deze trip. Ze bevallen erg goed. 

Verder verloopt de wandeling en de rit terug voorspoedig. Op de weg in het park, geef ik een Argentijns koppel nog een liftje van een paar kilometer. Terug in het hotel fatsoeneer ik mijn schoenen verder en was mijn sokken met de hand. Die hadden ook nog net wat modder 'mee gepakt'. Ik zoek een restaurant wat dichter bij mijn hotel. Daar eet ik een hertenbiefstuk. Die is OK, maar niet van het nivo van gisteren. 

Zondag 29 december:

Na het ontbijt check ik uit bij het hotel. Deze ochtend ga ik het zuidelijk deel van het Lanín National Park bezoeken en daarna wil ik wat dichter in de buurt van Bariloche overnachten. Morgenochtend moet ik de auto inleveren en 's middags vlieg ik naar Buenos Aires. Als ik vertrek bij het hotel, bedenk ik me dat ik eerst maar eens ga tanken. Bij het tankstation staat een hele rij auto's te wachten en ik sluit netjes aan. Na een kwartier ben ik aan de beurt. Tijdens het tanken worden mijn voor- en achterruit gewassen. Die konden wel een wasbeurt gebruiken. Mijn reisgids geeft twee opties voor het bezoeken van het zuidelijk deel: de eerste is een weg, de RP48 die ten noorden van Lago Lácar loopt naar Hua Hum. De tweede optie is een weg, de 108, die ten zuiden van Lago Lácar naar Quila Quina gaat. Ik kies de tweede. De 108 begint 6 km zuidelijk van San Martín de Los Andes, heel wat dichterbij dan gisteren. Ook de weg naar het park is veel korter. Ik probeer of ik met mijn kaartje van gisteren binnen mag maar dat gaat niet. De kaartjes zijn maar één dag geldig. Ik rijd eerst naar een kiezelstrand waar ook een steiger is waar de boot van San Martín de Los Andes aanmeert.

Ik kijk daar even rond en rijd dan verder naar een parkeerplek waar een wandelroute start. Die wandelroute stelt niks voor. Dan rijdt ik naar het einde van de weg, het laatste stukje is slecht, smal en steil tegen een bergwand. Ik ben blij dat het op het einde weer vlak is en dat er royaal ruimte is om de auto te keren. Hier is verder niemand. Ik parkeer mijn auto en loop over een grasveld met hier en daar wat bomen. Ik heb er ook een mooi uitzicht over Lago Lácar.

Dan heb ik het wel gezien en rijd ik terug naar de Ruta 40 en dan terug richting Bariloche. Onderweg stop ik vaker om van de mooie uitzichten te genieten.

Het weer is prima. Op deze weg kom ik nog door een ander plaatsje, Villa La Angostura. Dat ligt aan de noordkant van Lago Nahuel Huapi. Bariloche ligt daar ook aan maar dan aan de zuidkant.

Daar stop ik om een overnachtingsplek te zoeken. Ik zie dat er een 10 km verderop een schiereiland is in het Lago Nahuel Huapi, Puerto Manzano waar ook veel aanbod is van hotels. Over het algemeen staan daar hotels van een duurdere prijsklasse maar het is maar voor één nacht. Ik kies een hotel met een kamer met een bubbelbad.😊 Het is een vrij nieuw hotel met zwembad en een luxe uitstraling. Als ik arriveer heeft de jongen achter de receptie mijn reservering nog niet gezien. Na een 'update van het systeem' ziet hij hem wel. Hij leidt mij rond door het hotel en vertelt hoe ik bij de verschillende stranden kan komen. Het klinkt alsof ik een week of langer, daar ga verblijven. Ik hoor het allemaal rustig aan en bedank hem voor de uitgebreide uitleg. Ik breng mijn spullen naar mijn kamer en hang de sokken nog te drogen die ik gisteravond gewassen heb. Die waren vanmorgen nog niet droog. Dan bestel ik bij de receptionist een biertje. Als ik die net heb, komt hij naar me toe met de vraag of ik met een creditcard wil betalen. Als ik dat bevestig, vraagt hij of ik dat zou willen doen voor ik ga eten. Hij vertelt dat ze soms problemen hebben met 'het systeem'... Ik heb geen zin in nog een keer van die toestanden als bij Earthship Patagonia, dus ik zeg dat ik dat wel meteen wil doen. Ook hier gebruiken ze het systeem van een creditcard-scanner gekoppeld aan een mobiel. Deze keer gaat het in één keer goed en we zijn beiden opgelucht. 

Nadat ik mijn biertje op heb gedronken, ga ik in het bubbelbad liggen. 

In de directe omgeving van mijn hotel is alleen een pizza tent waarvan de foto's mij niet aanspreken. Ik loop naar de Ruta 40, waar meerdere restaurants zijn, ongeveer 1 km van mijn hotel. Daar zie ik al snel een tent die me wel aanstaat. Ik eet daar heel veel gegrilde garnalen met papas fritas, gefrituurde grof gesneden aardappelen. Het smaakt prima en zoals wel vaker, is het goed dat ik voor Argentijnse begrippen vroeg eet. Meerdere mensen worden teleurgesteld omdat het restaurant vol zit. De weg terug, in het donker, is nog een kleine uitdaging. Met behulp van mijn mobiel, zowel voor de navigatie als wat extra licht, vind ik de weg terug. Terug in mijn kamer blijkt het daar 35 graden te zijn. Om mijn sokken goed te laten drogen, had ik de gordijnen open gedaan en mijn sokken op een stoel in de zon gelegd. De zon is in de tijd dat ik weg was alleen maar rechter op mijn kamer gaan staan en heeft de temperatuur flink omhoog gejaagd. De sokken zijn nu wel helemaal droog. Mijn kamer heeft geen airconditioning. Buiten is het wel goed afgekoeld tot een graad of 15. Mijn kamer heeft ook een balkon. Ik zet de balkondeur en mijn kamerdeur er recht tegenover, beide open. Nadat ik ook een raam in de gang naar mijn kamer heb opengezet, waait het fris door mijn kamer. Al snel is de temperatuur gedaald naar laag in de twintig graden. Daar kan ik 'mee leven'.

Maandag 30 december:

Ik heb goed geslapen. Het ontbijt is ook hier prima verzorgd. Ik neem een extra croissant en een banaan mee als 'lunch' in geval het op het vliegveld tegen valt. Het is ff zoeken om vanaf het schiereiland weer op Ruta 40 te komen, maar ook dat lukt. Onderweg passeer ik binnen 1 kilometer, 2 politiecontroles en 1 controlepost van de gendarmerie. Ik ben er al veel tegengekomen maar zoveel zo dicht bij elkaar nog niet. Ik verwacht niet dat er hier vraag is naar 'meer blauw op straat'. 😉

Na een tankstop arriveer ik mooi op tijd op het vliegveld. Ik zie geen speciale parkeergelegenheid voor huurauto's dus parkeer ik hem niet al te ver van de ingang. Als ik uitstap komt er net een man aanlopen van het verhuurbedrijf waar ik de auto van gehuurd heb. Ik mag hem daar laten staan en ik geef hem ook het parkeerbonnetje dat ik bij het oprijden van het vliegveld kreeg. De auto is in orde en binnen op het vliegveld wordt de administratie ook vlotjes afgewerkt. Ik loop met mijn bagage naar de vertrekhal maar er is nog niemand aanwezig van de vliegmaatschappij waar ik mee vlieg. Ik ga op zoek naar een plek waar ze koffie verkopen maar die kan ik niet vinden. Wel een plek waar ze gekoeld bier hebben, het is nog wel vroeg maar ik heb dorst. Dus 🍺 it is. 

Als het personeel verschijnt staat er al een rij mensen maar het verloopt allemaal vlotjes. Bij het inchecken wordt me al verteld dat het vliegtuig vertraging heeft ivm slecht weer in Buenos Aires. Ik kan met mijn boarding pass nu wel naar de gates waar ze wel koffie hebben. Het vliegtuig heeft inderdaad meer dan een uur vertraging maar dan kan ik ook instappen.