Argentinië 2019: Villa Union en Mendoza

Zaterdag 7 december:

Na een relatief goede nachtrust wordt ik wakker als we nog een paar uur te rijden hebben. Deze keer krijgen we zelfs een ontbijt in de bus: hetzelfde zakje met crackers en een muffin. De thee is heel erg sterk. 

Langs mij zit een Argentijnse jongen die goed Engels spreekt. Hij blijkt op een vissersboot te werken in Buenos Aires. Negen maanden per jaar zit hij in periodes van ongeveer 1 maand op zee, niet ver uit de buurt van Buenos Aires. Van oktober tot januari heeft hij vrij. Dan is er weinig vis en in december is het ook verboden om te vissen om de visstand op peil te houden. Ik denk dat het dan paaiseizoen is voor de vissen hier. 

Hij is nu op weg naar een vriend van hem in San Juan. Bij aankomst biedt hij aan om zijn vriend te vragen om mij bij de autoverhuur af te zetten. Helaas gaat dat niet want zijn vriend moet ook zijn vader afhalen op het vliegveld. Ik bedank hem voor het aanbod en vertrek met volle bepakking naar de autoverhuur. Het is rustig in de stad en nog niet al te warm. Het is wel prettig om een stuk te lopen en zo heel ver is het niet, ~1 km. 

Als ik bij het Avis kantoor arriveer, is er niemand en het is ook gesloten. Dan zie ik een blaadje dat er momenteel niemand is maar dat er zo iemand komt. En inderdaad gauw genoeg komt er een man aanrijden die. Het kantoor open maakt. Ik vertel hem dat ik geprobeerd heb om online een reservering te maken maar dat dat niet helemaal goed is gegaan. Hij checked heel kort wat op zijn computer en zegt dan dat hij vandaag sowieso geen auto beschikbaar heeft. Als ik vraag hoe het met hun kantoor op het vliegveld zit, zegt hij dat er vandaag weinig vluchten zijn dus is dat kantoor gesloten. Hij adviseert mij om het bij één van de autoverhuurders te proberen die in de straat om de hoek zitten. Dat doe ik dus en bij de eerste lukt het al. Ze heten 'Classic Car rental' en de auto die ze hebben is een witte Chevrolet Classic. Dat is niet het soort klassieke auto wat wij ons voorstellen maar het is de voorganger van de Chevrolet die ik in Salta had. Hij lijkt nog niet al te lang geleden te zijn overgespoten en heeft hier en daar wat krasjes en kleine deukjes. Ik vind hem prima en van binnen is hij wel wat ouder maar zeker niet uitgeleefd. En hij heeft een radio met USB aansluiting! Het vermogen blijkt niet echt voldoende om mijn telefoon op te laden maar wel genoeg om hem op peil te houden. Het meisje dat de verhuur regelt, adviseert mij om foto's van de auto te maken, van alle onvolkomenheden. De tank zit half vol en ik moet hem ook weer minimaal half vol afleveren. Dat is ook niet gebruikelijk maar ik vind het prima. Ik laad mijn spullen in en vertrek. Ik stop bij het eerste tankstation en laat de tank volgooien. Ook hier gaat er ongeveer 30 liter in. Benzine is vergeleken met Europa goedkoop, de benzine vergelijkbaar met de Euro95 kost hier ongeveer 90 eurocent. 

En dan gaat het naar de eindbestemming van vandaag, Villa Union. Dat is een plaatsje ongeveer 300 km noordoostelijk van San Juan. Dat schijnt de beste uitvalsbasis te zijn om 2 natuurparken daar te bezoeken: Talampaya en Ischigualasto, ze staan beiden op de Unesco lijst. 

De weg naar Villa Union is saai. Het gaat voornamelijk door wat men een halfdroge woestijn noemt. Het is vrij vlak, nauwelijks bomen en ver weg zie je wel bergen. Er groeit wat struikgewas met nauwelijks blad. Dientengevolge heeft de weg lange rechte stukken. Ik rijd meer dan 100 km zonder mijn stuur meer dan 10 graden te verdraaien.

Onderweg zijn ook nauwelijks dorpjes en er is weinig teken van leven. Maar dat is er wel. Voor mij zie ik plotseling een grijze vos oversteken. Halfweg is er een dorpje en is het ook groener met wat loofbomen. Hier bocht de weg naar het oosten en dan is het weer ongeveer hetzelfde tot ik bij Villa Union aankom.

Het dorpje maakt een beetje een louche indruk, uit een western of zo. Ik kies een hotel uit de reisgids met een nogal zakelijke uitstraling. Ik neem er een kamer voor 2 nachten. Het hotel heeft ook een zwembad en ik maak daar gebruik van.

Privacy heb je er weinig want daar is ook een grote, open in/uitgang naar een overdekte parkeerplaats. Dat is niet voor de regen maar voor de zon. Deze regio wordt de 'oven' van Argentinië genoemd. Met de temperatuur valt het dan nu misschien nog mee, hoewel die royaal over de dertig gaat maar het is vooral het gebrek aan schaduw en verfrissing door bomen. 

In de Argentijnse zomer, december-maart, wordt hier de 50 graden wel eens gehaald. 

Het hotel is, zoals de reisgids ook meldt, heel schoon… behalve het zwembad. Dat is duidelijk iemand anders verantwoordelijkheid. En tegen het eind van de dag zetten ze alle deuren open voor een frisse wind door het hotel. Dat lukt ook wel maar brengt blijkbaar ook een lading muggen in het hotel zoals ik 's nachts merkte. 

' s Avonds eet ik bij een restaurant ongeveer een km buiten het dorp. Dat is geen bijzondere wandeling dus ga ik met de 'Chevvy'. Het restaurant is wel open, twee jonge dames zitten er te eten, maar verder is er niemand te bekennen. Ik ga aan een tafeltje zitten en na ongeveer 10 minuten komt er eerst een al wat oudere man met een heeeeel relaxte uitstraling. Hij schudt mij de hand en heet me welkom. Even later komt een vrouw een kaart brengen. Ik bestel wat en probeer een kleine fles wijn te bestellen. Even later komt de man vertellen dat wat ik gekozen heb, nu niet besteld kan worden en de wijn is of per glas of een standaard fles. Hij vraagt of ik misschien een Asado wil. Dat vind ik prima en doe er een glas wijn bij. De Asado smaakt voortreffelijk, van vergelijkbaar nivo als die ik in Uruguay gehad heb. Ik bestel nog een nagerecht waarvan ik niet precies weet wat het is. Het is een stukje kaas met daarover iets wat er uit ziet als heel fijn gesneden zuurkool in een bruin sausje. Het smaakt allemaal heel zoet, ook de kaas. Erg bijzonder en toch wel lekker. 

Ook hier zijn niet veel restaurants open dus stip ik deze aan op mijn maps-app. 

's Nachts slaap ik onrustig, oa door de muggen. 

Zondag 8 december:

Ik ben op tijd opgestaan. Enerzijds doordat ik toch niet goed kon slapen en anderzijds omdat ik op tijd bij het eerste park wil zijn, Talampaya. Dat ligt ongeveer 75 km zuidelijker. Het ontbijt moet nog even georganiseerd worden maar dat is vrij snel geregeld. Dat is verder niet heel bijzonder behalve dat ik bijna een liter warme melk krijg voor bij de koffie… 

De weg naar park Talampaya is prima. Halfweg is er een korte omleiding omdat er aan een brug (!) gewerkt wordt. Als ik bij het park aankom, zijn er 2 opties: een korte tour met een standaard busje of een langere tour met een 'adventure' truck. Dat is een omgebouwde 4-wiel aangedreven truck waar ze achter een cabine opgebouwd hebben waar zo'n 20-25 personen in kunnen zitten.

Beide vind ik nogal prijzig, de kortere tour is ruim 20 euro plus 6 euro entree voor het park en de tour in de truck is 6 euro duurder. Ik kies voor de tour met de truck. Bij het afrekenen vergeet de man om de entree voor het park mee te rekenen. Ik zeg er niks van, ik vind het prima. De rondleidingen worden hier door een commercieel bedrijf verzorgd en dat is wel te merken. Ik moet nog 45 minuten wachten, voor de truck vertrekt. Uiteindelijk zijn we met een groep van zo'n 15 personen van diverse nationaliteiten. Nationaal park Talampaya heeft in totaal een oppervlakte van 2150 km². Samen met het Ischigualasto park, wat ik morgen ga bewonderen, heeft dit de meest complete fossielen collectie uit het Trias, 245-208 miljoen jaar geleden. Maar vandaag gaan we canyons bekijken. De eerste 11 km rijden we door een vlakte totdat we bij de Talampaya canyon aankomen.

Daar is de eerste van totaal 5 stops. De gids vertelt van alles in het Spaans wat ik deels kan volgen. Ik heb bij de ingang een paar blaadjes gekregen met daar in het kort en in het Engels, wat er bij en tussen de stops te zien is. Er wordt wat verteld over de flora en fauna in dit gebied. Je ziet meer dieren dan je zou verwachten in een dergelijk gebied. Ik heb arenden, een vos, reuzekonijnen en wilde lama's gezien. Ook liggen er rotsen waarop tekeningen te zien zijn van mensen uit de oudheid. 

Als we verder gaan, de canyon in, hebben ze luikje in het dak van de truck open gemaakt en plastic op de stoelen gelegd. We mogen nu op de stoelen staan en met het bovenlichaam door het luik hebben we nu een goed overzicht van de Talampaya canyon.

Die is van roodachtig steen met vrijwel loodrechte wanden tot zo'n 150 m hoog.

De canyon is vrij breed, 100-200 m. Soms lijkt de canyon wel door mensen gemaakt, zo strak is hij dan van vorm. We doen een 'echo testje' en als je hard genoeg roept, kun je tot wel 5x dezelfde echo horen. Tegen de rotswand, beschermd tegen de felle zon, staan weer andere planten dan in het midden.

Als we na de 2de stop teruglopen naar de truck, staat er een buffet klaar met allerlei hapjes en drankjes op een netjes gedekte tafel. Dat gaat er wel in. 

Na deze pauze gaan we weer verder. We zien allerlei rotsformaties die door erosie een bijzondere vorm hebben gekregen en waar mensen er dan een naam aan geven. Bij de foto's zie je wat voorbeelden. 

Hierna rijden we verder naar een smallere en ook minder hoge canyon, de Shimpa canyon. 

Hier heeft in de 2de helft van de 19de eeuw nog een man geleefd waarnaar deze canyon is vernoemd. We lopen deze canyon een stuk in. Als we terugkomen bij de truck staat de gedekte tafel er weer met allerlei drankjes, van witte wijn en Argentijnse champagne tot wodka en whisky. Vrijwel iedereen, inclusief ikzelf, kiest voor de champagne. Daarna rijden we terug naar de ingang van het park. Daar is nog een wandelpad met beelden van dinosauriërs.

Het ziet er niet bijzonder uit en het ligt vol in de zon. Dat is geen uitnodigend beeld dus rijdt ik weer terug naar Villa Union. Ik kijk of ik een ander restaurant kan vinden wat me aanstaat maar dat is niet het geval. Dus ga ik 's avonds naar het restaurant waar ik gisteren ook gegeten heb. Ik bestel een ander vleesgerecht met salade en dat blijken 3 grote stukken vlees te zijn met ook flinke botten er in. Het smaakt wederom goed. Ik bestel ook een fles wijn maar daar drink ik 2 glazen uit en neem het restant mee naar het hotel. 's Avonds in het hotel zet ik de ventilator in mijn kamer aan, tegen de muggen. Dat helpt. 

Maandag 9 december:

Ik heb iets beter geslapen maar nog steeds niet al te best. Ik pak mijn spullen in en ga ontbijten. De rit naar het park van vandaag, Ischigualasto, is ruim 130 km. Het park is alleen te bezoeken met je eigen auto of je moet iemand vinden met wie je mee mag rijden. Dan is het nog een uitdaging om er te komen en weer terug naar je verblijfplaats. In de directe omgeving is wel iets van een camping maar dan houdt het snel op. Beide parken liggen in een verlaten omgeving. 

Als ik onderweg ben, heb ik een mentaal dipje. Ik heb er geen directe verklaring voor, wellicht is het de troosteloze omgeving of het sfeerloze hotel. Ik besluit een poging te doen om iets op de autoradio te ontvangen. Tot nog toe was dat een kansloos gebeuren. Als ik al iets ontving was dat Spaanstalig geneuzel of muziek erg ver van mijn smaak. Tot mijn grote verbazing komt er direct, kraakhelder 'It' s my life' van Talk Talk uit de speakers. Dat was net wat ik ff nodig had. Als dat nummer afgelopen is, is het ook vrij snel gedaan met enige radio-ontvangst maar dat is ook niet meer nodig. 

De route gaat langs het park van gisteren, Talampaya. De parken sluiten wel op elkaar aan maar hebben hun eigen organisatie en focus. Talampaya is commerciëler en ook duurder, en focust zich op de canyons en restanten van menselijke aanwezigheid in de oudheid in deze regio. En dan is er natuurlijk de 'ervaring' van de rondrit met de truck.

Ischigualasto is een aaneenschakeling van bijzondere, diverse landschappen van zandsteen.

Er is ook veel meer aandacht voor de opgravingen van dinosauriërs. Tijdens de rondrit kom je langs een bijzonder gebouw waar dit goed gevisualiseerd wordt.

Bij de ingang is ook een museumpje waar het ontstaan van de huidige continenten en oceanen in een animatie zichtbaar wordt gemaakt. Er is ook veel aandacht voor de ontwikkeling van de diverse 'families' van dinosauriërs in het Trias, 245-208 miljoen jaar geleden. De dinosauriër waar veel bekendere dinosauriërs van afstammen, was een beestje van amper 40 cm hoog en ongeveer 1 m lang.

Ik vind het allemaal erg interessant.

Daarbij geniet ik meer van het met je 'eigen' auto rond crossen door al die bijzondere landschappen, dan van de rondrit met de truck in Talampaya. We rijden in een 'colonne' van 4 auto's waarvan ik de laatste ben. Ik vind dat de ideale positie.

Door de stevige wind die er staat heb ik geen last van de stofwolken van de auto's voor mij. In deze positie kan ik me af en toe wat af laten zakken om dan met een 'hogere' snelheid weer aan te sluiten, erg gaaf. Er zijn plekken daar waan je je bijna op de maan en er is een door de natuur gecreëerde 'jeu de boules' baan.

De figuren die gecreëerd zijn door een combinatie van erosie en verschillende rots/steen lagen vind ik meer bijzonder dan in het voornamelijk 'rode' Talampaya. Oordeel zelf bij de foto's. 

Terwijl ik me in het museum aan het vergapen ben aan de skeletten van dino's, benadert een man van, ik schat in de dertig, mij. Ik herken hem want hij reed mee in een van de andere auto's van de colonne waar ik in mee reed. Hij heet Carlos en is op zoek naar vervoer naar San Agustín de Valle Fértil, een plaatsje 70 km naar het zuidoosten. Ik vertel hem dat ik terug naar San Juan ga wat in het zuidwesten ligt. Mijn plan was om eerst westwaarts te gaan en dan naar het zuiden. Carlos zegt dat als ik eerst naar het zuiden en dan westwaarts ga, dat dat niet uitmaakt. Dan kom ik langs San Agustín de Valle Fértil. Hij heeft een getekende plattegrond waarop het lijkt of 'zijn' weg korter is. Ik weet wat hij bedoelt, die weg heb ik ook bekeken maar die is toch wel een stuk langer. Als ik het later check, blijkt het idd ~50 km verder te zijn. Als ik het hem op een echte kaart laat zien, lijkt hij het op te geven. Normaliter had ik er niet zo'n probleem mee gehad maar ik wil in San Juan nog de bus halen naar Mendoza en dan liefst nog voor middernacht in Mendoza arriveren. Van San Juan naar Mendoza is een busreis van ~3 uur. Als ik buiten loop bij het park, krijg ik het toch wel met hem te doen. Het park maakt een verlaten indruk en ligt dus echt in 'the middle of nowhere'. Ik denk bij mezelf 'wtf dan maar een omweg' . Ik zwaai naar Carlos dat hij mee moet komen. Hij begrijpt het niet. Hij spreekt ongeveer net zoveel Engels als ik Spaans dus erg soepel verloopt de communicatie niet. Als ik gebaar dat hij in moet stappen, valt het kwartje en is hij dolgelukkig. Als we net onderweg zijn, staat er nog een oudere man te liften. Ik denk bij mezelf, één of twee lifters dat maakt nu ook niks meer uit dus stop ik. Carlos voert het gesprek met de man in het Spaans en ik maak er op uit dat die man de andere kant op moet. De man vertrekt te voet de andere kant op. Carlos probeert een gesprek aan te gaan maar dat verloopt nogal moeizaam. Ik heb wel in de gaten dat hij 'mijn status' aan het uitvissen is, getrouwd of niet, vriend of vriendin. Ergens in mijn 'Spaans/Engelse' uitleg moet hij iets verkeerds geïnterpreteerd hebben. Zijn hand streelt over mijn bovenbeen en hij suggereert dat we het 'wel ff gezellig kunnen hebben'. Ik ben hierdoor totaal verrast. Ik zeg direct 'No' en hij heeft meteen in de gaten dat dit niet gewenst is. Hij haalt meteen zijn hand weg en verontschuldigt zich meerdere keren. Ik zeg dat het goed is en probeer hem uit te leggen dat dit wat mij betreft een misverstand is. Vreemd genoeg verloopt de communicatie hierna een stuk beter en er wordt zelfs gelachen. Hij zegt dat hij in San Luis woont, een stadje 200 km oostelijk van Mendoza. Als ik daar een slaapplek zoek, ben ik altijd welkom. We arriveren in San Agustín de Valle Fértil en ik zet hem bij zijn hostel af. Hij bedankt me meerdere keren en loopt het hostel binnen. Ik vervolg mijn weg naar San Juan. De weg naar het zuiden is nog wel aardig, heuvelachtig en redelijk groen. De kwaliteit van de weg is prima en het is niet druk dus ik kan goed doorrijden. Ik merk wel als ik langere tijd de snelheid boven de 120 km/uur houdt, dat de motortemperatuur langzaam oploopt en dat ook de airco minder begint te werken. Als ik de snelheid verlaag, herstellen beide zich weer. Als ik de afslag naar het westen neem, wordt de weg weer saai. Ik zoek de balans tussen snelheid en temperatuur van zowel de motor als in de auto. 

Ik had de auto met een halfvolle tank mee gekregen met het verzoek om hem ook weer met een halfvolle tank in te leveren. Als ik San Juan nader, stop ik bij een benzinetank en schat dat er 10 liter bij moet om de tank weer halfvol te krijgen. Dat blijkt vrij goed te kloppen. Het inleveren van de huurauto gaat heel soepel en ik vraag aan de man die het afhandelt of hij een taxi wil bestellen naar het busstation. Dat doet hij ook en vraagt mij of ik binnen wil wachten of dat ik misschien een taxi op straat aan wil houden. Dat gaat wellicht sneller. Ik vraag hoe het dan zit met de taxi die hij besteld heeft, maar dat is geen probleem. Daar zit geen 'afname verplichting' op. Ik zeg dat ik dan mijn geluk op straat ga proberen. Dan ineens bedenkt hij zich en zegt dat ik mijn spullen weer in de huurauto moet leggen. Hij wil me wel naar het busstation brengen. Dat sla ik niet af. Ik denk dat hij uit is op wat Engelse les en daar wil ik hem best bij helpen. Onderweg wordt hij 2x gebeld, naar ik vermoed door zijn vrouw, dus ik verwacht geen ongewenste 'avances' deze keer. 😉 Hij vraagt waar ik al geweest ben en wat ik van Argentinië vind. Hij knikt goedkeurend als ik over mijn reis tot dusver vertel. Ik vertel, naar waarheid, dat Argentinië mij tot zover, positief verrast heeft zowel het land als de mensen. Als we arriveren bij de bushalte geeft hij mij nog een advies voor welke busmaatschappij ik moet kiezen voor de trip naar Mendoza. Dat advies volg ik op en dat blijkt een prima keuze. Ik hoef nog geen half uur te wachten. Tijdens het wachten boek ik een B&B in Mendoza en stuur gelijk een berichtje dat ik verwacht tussen 11 en 12 uur 's avonds, verwacht te arriveren. Ik krijg al snel een antwoord dat dat geen probleem is en dat ze wachten op mijn aankomst. In de luxe bus heb ik een plekje langs een man uit Chili. Hij vertelt trots over zijn dochter die in San Juan meedoet aan een groot hockey toernooi. Hij laat wat foto's en een filmpje zien. Hij is erg geïnteresseerd in Nederland en het werk dat ik doe. Net als zovelen is hij verbaasd over de vele vakantiedagen die ik heb. Na een half uurtje wordt het rustig, hij doet zijn oortjes in en ik slaap wat. Eerder dan ik verwacht had, arriveren we in Mendoza. Ik bestel een taxi naar de B&B waar ik om kwart voor elf arriveer. 

Als ik aanbel doet een oudere vrouw open die zich voorstelt als Magda, waarschijnlijk de naamgeefster aan dit B&B, La Magdalena. Ze spreekt geen Engels maar desalniettemin is de ontvangst heel hartelijk. Mbv Google-translate komen we er wel uit. Ze vertelt me alleen het hoogst noodzakelijke en inchecken en de rest is voor morgen. Deze B&B is het best afgewerkte verblijf dat ik zover gezien heb. Het is heel smaakvol en praktisch ingericht. Eindelijk stopcontacten waar je ze wil hebben: mooi weggewerkt bij je slaapplek. Douche en WC ruimte zien er uit als nieuw met een mooie inloopdouche.

Het is allemaal niet groot maar ik voel me prima op mijn plek. Op de binnenplaats is een klein rond zwembad wat lijkt op een bubbelbad maar dan zonder bubbels.

Als ik arriveer is Ruben, de man van Magda, nog bezig om iets in het zwembad te fixen, het is dan ook leeg. Magda maakt er een grapje over dat ik niet helemaal kan volgen. Ik spring onder de douche waar lekker veel water uitkomt en kruip in het fijne, grote bed. 

Dinsdag 10 december:

Ik wordt 'pas' om 8 uur wakker. Vandaag niks op de planning dus blijf ik nog ff liggen. Ontbijt is 'standaard' vanaf 9 uur, op verzoek kan het eerder. Ik ben de enige gast in dit B&B, afgaande op het ontbijt. Dat wordt met verve verzorgd door Ruben. Het is een van de betere ontbijten die ik tot nu toe gehad heb.

Ik heb uitzicht op de binnenplaats met het zwembad dat nu vol water staat. Ik regel de check in met Magda en boek gelijk twee dagtrips: een rit de bergen in naar de Chileense grens en een wine-bike tocht. 

Ik zie 2 fietsen staan en vraag aan Magda of ik er één mag gebruiken om 's middags de stad te verkennen. Dat is geen probleem. Ze gaat direct aan de slag. Ze komt terug met een fietshelm en een hoesje voor over het zadel. Dan merkt ze dat de achterband heel erg slap is. Dat is nog een klusje voor Ruben. 

Even later komt Ruben en gebaart dat ik mee moet komen. De fiets ligt achter in de pickup en ik stap in. Ruben rijdt naar een tankstation en demonstreert hoe ik de banden daar kan oppompen. Magda heeft mij laten zien dat er in de buurt van het B&B een groot park is waar je mooi kan fietsen rond een grote vijver. Dat is idd een mooi park, Parque General San Martin. Als ik klaar ben met het rondje door het park zet ik koers naar het centrum, het Plaza Independencia. Een deel van dit Plaza is afgesloten door werkzaamheden maar het is een mooi opgezet plein met veel bomen en een mooie vijverpartij.

Dan fiets ik naar het kleinere Plaza España met mooie lantaarns en fraai Spaans tegelwerk rond een vijver en op muurtjes op het plein.

Daar drink ik een biertje en fiets dan terug naar het B&B. Onderweg zie ik nog andere pleintjes met veel bomen maar niet zo fraai als de eerste twee pleinen. Mendoza is ook een erg groene stad met veel loofbomen. Dat is best wel bijzonder omdat het een woestijnklimaat heeft met 200 mm regen per jaar. De oplossing hiervoor zijn vele kanaaltjes en slootjes die in de stad aangelegd zijn waar smeltwater uit de nabijgelegen bergen doorstroomt. De fundamenten hiervoor zijn al door de oorspronkelijke bewoners, de Huarpes indianen aangelegd en is later door de Inca's nog verder verbeterd. Het is tijdens wandelingen door de stad wel opletten met die slootjes want ze zijn niet afgezet en kunnen meer dan een halve meter diep zijn. 

Als ik terug bij het B&B ben, zit Ruben met een kleinkind in het zwembad en gebaart dat ik er ook in moet komen. Magda kijkt toe vanuit een stoel. Ik had al het plan om het zwembad in te gaan. Ik leg mijn spullen in mijn kamer en trek een zwembroek aan. Als ik naar het zwembad loop, is iedereen inmiddels vertrokken. Ik heb het zwembad voor mij alleen, dat is wel lekker. Even komt het kleinkind van ongeveer 1 jaar kijken maar die wordt snel door Magda weer naar binnen gehaald. Ik laat me opdrogen door de laatste zon die nog op het binnenplaatsje valt. 

's Avonds vraag ik advies waar ik zou kunnen gaan eten. De dochter van Ruben en Magda is er ook en die heeft twee adviezen: in de omgeving van de Plaza de Independencia of op de Avenida Arístides Villanueva. Die laatste is een straat met ook veel bars en daar concentreert zich het uitgaansleven van Mendoza. Ik heb niet zo'n behoefte om uit te gaan maar toch ga ik daar kijken. Het is een leuke sfeervolle straat met vele leuke eetgelegenheden. Ik kies een Italiaans restaurant met een terras wat wat verder van de straat ligt. Ik bestel tagliatelle met gamba's en die smaakt voortreffelijk en de portie is ook te behappen. Ik besluit ook een nagerecht te nemen. Ik ben benieuwd naar de 'chocolate cheesecake' die op de kaart staat. Dat blijkt een fors stuk chocoladetaart te zijn. Hij smaakt goed maar ik zit ook gelijk helemaal vol. Tijdens mijn wandeling terug naar het B&B kan het weer wat zakken.

Als ik terug ben in het B&B kijk ik op internet hoe het zit met vluchten van Mendoza naar El Calafate in het zuiden, mijn volgende bestemming. Er zijn geen directe vluchten, dat gaat allemaal via Buenos Aires. Ik krijg een aanbieding voor zo'n reis die me erg aanspreekt. Ik check even op de site van de luchtvaartmaatschappij maar de aanbiedingen daar zijn beduidend minder goed. Ik besluit om meteen van die aanbieding gebruik te maken. 

Dan kruip ik in bed want voor de trip van morgen, de bergen in, moet ik vroeg op. 

Woensdag 11 december:

Deze morgen is het om 7 uur ontbijten. Daarna wordt ik opgehaald en rijden we met een bus de bergen in richting Chili. Onderweg zien we een waterkrachtcentrale maar ook een raffinaderij. Het is me niet helemaal duidelijk of hier olie gewonnen wordt maar de olie-business is economisch gezien de belangrijkste business in deze regio, aldus onze gids. Wijn en toerisme komen op nummer 2 en 3.

We stoppen bij een stuwmeer, Potrerillos, waar stroom wordt opgewekt wordt en het water verzameld voor irrigatie van de regio.

We vervolgen de weg en komen aan in de Uspalatta vallei. Een mooie groene vallei omringd door bergen. We stoppen voor een koffiepauze in het dorpje Uspalatta. In de winter (op het zuidelijk halfrond) kan hier geskied worden. In het koffietentje liggen de ski's op latten, vlak onder het plafond.

In de omgeving zijn ook winkels voor de verhuur van wintersportspullen. Die zijn nu gesloten natuurlijk. Na de koffie gaat het weer verder. Ook hier loopt de weg langs een in onbruik geraakte spoorweg. Die is aangelegd in het begin van de vorige eeuw voor het transport van en naar Chili. De haven van Valparaiso in Chili is hier veel dichter bij dan die van Buenos Aires. Sinds 1984 wordt het spoor niet meer gebruikt omdat het de concurrentie met transport over de weg niet aan kon. We stoppen nog bij het station van Polvaredos wat een belangrijk station was toen het spoor nog gebruikt werd. Van buiten ziet het station er nog fraai uit, van binnen is het een rommeltje.

Er staan nog wat oude treinstellen en er is een rangeerterrein. Wel aardig om te zien, deze vergane glorie. 

We vervolgen de reis en de volgende stop is Puente del Inca, een natuurlijke brug die volgens onderzoekers op een bijzondere manier ontstaan is. Het begon met een stevige brug van sneeuw waar stenen op neergevallen zijn. De stenen werden een geheel door het kalk uit nabijgelegen warmwaterbronnen. In 1920 werd er een hotel gebouwd rond de warmwaterbronnen, die goede eigenschappen voor de huid en gewrichten zouden hebben. Dat hotel is grotendeels door een lawine verwoest in 1965. De brug en wat restanten van het hotel die tegen de wand waren gebouwd, zijn overgebleven.

De geelachtige kleuren op de rotsen zijn kalkafzetting uit de warmwaterbronnen. Om slijtage en beschadigingen te voorkomen, is de brug niet toegankelijk voor publiek. Je mag er alleen maar naar kijken. 😉

De volgende stop is een korte stop op een parkeerstrook langs de weg. Vanuit die plek is de Aconcagua te zien bij helder weer en dat is het vandaag.

Er hangen een paar kleine wolkjes rond de top maar die is toch goed te zien. De Aconcagua is de hoogste berg buiten de Himalaya. Hij haalt de 7000 m net niet: 6962 m. 

De eigenlijke naam is Acon Cahuac wat in Inca taal 'Stenen Wachter' betekent. Ook op deze berg is op 5300 m hoogte een Inca-mummie gevonden. De Aconcagua ligt in een park waar je entree voor moet betalen en als je er dagtochten wilt maken moet je een vergunning kopen. Ik hoef hem alleen maar te zien en deze stop is genoeg.

In dit park is de film 'Seven years in Tibet' opgenomen omdat de filmers geen toestemming kregen van de Chinezen, om in Tibet zelf te filmen. Misschien die film nog maar eens bekijken. 😉

We gaan verder naar het grensplaatsje Las Cuevas. Hier is een toltunnel van 3km en aan de andere zijde van de tunnel ben je in Chili.

Dat gaan we niet doen. We lunchen in Las Cuevas en dan gaat het terug naar Mendoza. We stoppen nog even in Uspalatta maar dat is niet meer dan een sanitaire stop. Het koffiehuisje heeft nog siësta. 

Als ik weer afgezet wordt bij mijn B&B doet niemand de deur open als ik op de bel druk. Als ik het 3x geprobeerd heb, bel ik. Ruben neemt op maar ik begrijp niet veel van wat hij zegt. Ik vang iets op van enkele minuten en zeg dan maar OK. Ik ga op het stoepje voor de deur zitten en na enkele minuten stopt er een auto en Magda stapt uit. Ze verontschuldigt zich meerdere keren. Het duurde blijkbaar allemaal wat langer in de supermarkt. 

's Avonds ga ik richting de Plaza Independencia om wat te eten.

Ik kan niet echt een plek vinden die me aanstaat maar ik heb ook geen zin om ergens anders wat te gaan zoeken. Ik kies dan maar een restaurant met een leuke serveerster. Ik bestel een asado , lijkt me in Argentinië een veilige keuze. De asado is inderdaad OK maar zeker niet de beste die ik in Argentinië (of Uruguay) gehad heb.

Ik ga terug naar het B&B en drink daar nog wat voor ik in mijn bed kruip. 

Donderdag 12 december:

Vandaag staat er een wine-bike tour op het programma. Dat begint niet zo heel vroeg dus ik kan op de 'standaard' tijd, 9 uur, rustig genieten van Ruben's ontbijt. Met het busje waarmee ik opgehaald wordt, rijden we naar Maipu, een stadje 10 km ten zuidoosten van Mendoza. Van de groep van ongeveer 20 personen, is ongeveer de helft Spaanstalig en de rest geeft hier de voorkeur aan Engels. Dat is een bont 'Europees' gezelschap: Zweden, Polen, Portugal, Duitsland, Zwitserland en België zijn vertegenwoordigd en ik neem 'de honneurs waar' namens Nederland. Het is de bedoeling dat er parallel een Spaans- en Engelstalige rondleiding gegeven wordt. Bij de eerste wijnboer heeft een van de rondleiders de bus gemist dus moet de ene die er wel is, het in twee talen doen. 

De eerste wijnboer is een biologische die geen bestrijdingsmiddelen gebruikt. Hij weet duidelijk uit te leggen hoe je door een uitgekiende mix van druivenplanten en andere planten geen bestrijdingsmiddelen nodig hebt.

Ook de manier van irrigeren, 1x per week de wijnvelden blank zetten, helpt hierbij. Bij de proeverij worden we wel in twee groepen verdeeld. Onze (Engelstalige) groep krijgt 1 witte en 2 rode wijnen te proeven.

We zien echter dat de Spaanstaligen meer soorten te proeven hebben gekregen. Als de proeverij in principe afgelopen is, is er de mogelijkheid om flessen wijn te kopen. Sommigen doen dat. Ik loop met de Belg, Zwitser en het Zweeds meisje naar de tafel waar de Spaanstaligen geproefd hebben. De 'proef-flessen' zijn niet leeg dus proeven we op eigen houtje wat van de wijnen die bij ons niet aan bod zijn gekomen. Die smaken ook prima. Het lijkt niet de bedoeling dat we die flessen leeg maken want al snel komt er iemand die de tafels ontruimt. We hebben ons prima vermaakt. 

Ondertussen heeft Gabriel, de buschauffeur, de fietsen gehaald. Het zijn mountainbike-achtige modellen met heel veel ervaring, geen versnellingen en alleen een terugtraprem. We moeten ook een helm op en dan gaat het op weg naar de volgende wijnboer.

Dat is een meer moderne en meer geautomatiseerde wijnboer.

We gaan een vrij nieuw, modern pand in. De Engelstalige gids probeert het luchtig en humoristisch te houden maar slaagt daar niet erg goed in. Hier krijgen we na de rondleiding 2 wijnen te proeven, de goedkoopste en de 'middenklasse'.

Als de Belg vraagt of hij een betere kwaliteit mag proeven, kan dat als hij de fles koopt. Dat was niet de bedoeling. Als het afgelopen is, ga ik naar het toilet. Als ik terugkom is iedereen verdwenen en ik heb geen idee waar we de fietsen geparkeerd hebben. Ik loop wat rond en ineens komt daar de groep van achter het gebouw gefietst. Ik lach en loop naar achter waar ik 'mijn' fiets zie staan. Ik sluit snel aan bij de groep. De derde wijnboer(in) is een echt familiebedrijf.

Daar zien we ook 'concurrerende wine-bikers' met een eigen parkeergelegenheid en aanzienlijk beter materiaal:

Onze parkeerplaats:

De vrouw die de Engelse rondleiding verzorgt, is een dochter van het echtpaar die met wijnproductie begonnen zijn. Buiten hebben ze nog oude machines staan maar die worden niet meer gebruikt.

Ze begint het verhaal met de filosofie achter de acht verschillende wijnen die ze produceren. Ze staan allemaal voor een fase in een mensenleven. Dat weet ze leuk te brengen en wij krijgen er naar keuze een glas rode of witte wijn bij te drinken.

Ik kies voor een rode en dat is de eerste Cabernet Sauvignon die ik lekker vind. Als na de rondleiding onze Belg vraagt of hij de wijn met de naam "Filosofer" (de exclusiefste wijn) mag proeven, is dat geen probleem. Hij laat mij, de Zwitser en de Zweedse ook proeven. Die smaakt echt geweldig en hier valt de prijs mee, omgerekend iets van 12 €. Helaas moet ik morgen het vliegtuig in anders had ik een fles gekocht. In de handbagage mag niet en ik wil het risico in de rugzak niet nemen. Ze geeft ons haar visitekaartje: als wij de verzendkosten betalen, wil ze wel flessen opsturen. 

Hierna gaat de fietstocht verder naar een kleinschalige bierbrouwerij. Hier wordt niks verteld of geshowd over het brouwproces. We mogen plaatsnemen aan lange tafels en kunnen kiezen uit een blond biertje, een rode of een donkere IPA. Daarbij krijgen we empanadas te eten, die gaan er wel in. Ik ben het meest benieuwd naar de rode IPA. Die smaakt wat zoetig, niet mijn voorkeur maar wel OK. Ik proef ook van de donkere IPA en die vind ik lekkerder. Gabriel, onze chauffeur, heeft ondertussen de fietsen weer weggebracht dus stappen we in de bus en worden we weer op onze verblijfplaats afgezet. 

's Avonds ga ik eten bij een Peruaans restaurant wat ik 2 dagen geleden al gespot had. Dat blijkt een prima keuze. 

Als ik terug ben in het B&B, staat er muziek van Queen op. Het blijkt dat Magda en Ruben daar ook liefhebbers van zijn.

We hebben het er nog even over maar dan ga ik naar bed. 

Vrijdag 13 december:

Ik sta vroeg op want ik wil op tijd op het vliegveld zijn. 😉

Ruben heeft het ontbijt klaar en hij brengt mij daarna naar het vliegveld. Als ik vraag wat de kosten zijn, zegt hij dat dat gratis is. Hij vraagt als tegenprestatie of ik een goede recensie op Booking.com wil zetten. Daar heb ik helemaal geen probleem mee. Het inchecken gaat heel vlot, mijn rugzak gaat in één keer door naar El Calafate dus daar heb ik geen omkijken naar. De vluchten verlopen probleemloos en exact op tijd land ik in El Calafate. Bij het uitstappen zie ik dat iemand zijn telefoon in het vliegtuig heeft laten liggen. Ik geef dat met het stoelnummer door aan één van de stewardessen die er mee aan de slag gaat. 

Mijn rugzak ligt als één van de eersten op de band en de chauffeur die me naar het hotel brengt, staat ook klaar. Al met al een zeer voorspoedige reis.