Argentinië 2019: Salta en omgeving

Zaterdag 30 november:

Tijdens de busrit van Posada naar Salta wordt ik 's nachts toch een paar keer wakker. Ondanks dat we op een 'Route Nacional' weg zitten, rijdt de bus ongeveer halfweg de route een stuk over een zandweg met soms forse gaten. Dat had ik niet verwacht. En iemand heeft er, terwijl ik sliep, een zakje met een kleine muffin en wat crackers bij mij in de stoel gelegd. Dat is het enige wat we in de bus te eten krijgen. Het is fris in de bus en ik ben vergeten om een dekentje uit mijn rugzak te halen. Die ligt nu onder in de bus. Ik moet het doen met mijn bandana doek en die is niet al te lang. Ik slaap in etappes van enkele uren. 

's Ochtends zet de bus enkele mensen af op plaatsen in de buurt van Salta. Om half elf komen we in Salta aan. Dat is een groot busstation en ik heb moeite me te oriënteren. Ik zie een stelletje backpackers lopen en besluit die maar te volgen. Dat is een goede keuze. Bij de uitgang zie ik de kabelbaan die de San Bernardo op gaat, een heuvel bij Salta. Die kabelbaan is niet ver uit de buurt van mijn hostel dus die kan ik mooi als oriëntatiepunt gebruiken. Het is ook niet ver van het busstation. 

Als ik bij het hostel arriveer, ben ik nog te vroeg. Pas vanaf 12 uur is mijn kamer vrij. Het hostel zelf ligt op de eerste verdieping, op de begane grond moet je direct met de trap omhoog. Ik kan mijn rugzak zolang in een naastgelegen garage kwijt. Een blok terug had ik een leuk terras gezien en dat lijkt me een goede plek om te wachten. Dat blijkt een goede keuze. Ik bestel daar yoghurt met fruit en 'cereals', een soort van cornflakes, en ananassap. Het duurt ff voor het er is maar het was het wachten meer dan waard: het fruit en de ananassap is vers en de yoghurt met de cornflakes smaakt ook prima.

Het hostel maakt een prima indruk. De kamer is ruim, voldoende toiletten en douches en het is leuk aangekleed. Je kunt nog met de trap omhoog en daar is een groot, grotendeels overdekt, dakterras met stoelen, ligbedden en een grote barbecue. Ziet er prima uit.

Het plan is om hier 2 nachten te blijven, bijkomen van de busreis en wat van Salta zien. Daarna met een huurauto de omgeving verkennen. 

De eerste indruk van Salta is goed. De stad maakt een nette, opgeruimde en relaxte indruk. De stad zelf schijnt groot te zijn maar het centrum is redelijk compact met een aantal mooie pleinen en musea. Ik heb geen echte hoogbouw gezien. Nou woont ~30% van de 45 miljoen Argentijnen in Buenos Aires en directe omgeving dus zijn de overige steden sowieso niet te vergelijken met Buenos Aires. In de stad Salta (hoofdstad van gelijknamige provincie) wonen ongeveer 600.000 mensen. 

Één van de 3 korte broeken die ik meegenomen had, heeft een scheur langs de achterzak die groter geworden is. Reparatie lijkt bij nadere inspectie een kansloze missie dus nu ik nog in de stad ben wil ik op zoek naar een alternatief. Niet al te ver van mijn hostel is een winkelcentrum. Ik zoek iets van een outdoor broek omdat die vaak licht in gewicht zijn en vele zakken hebben wat ik praktisch vind als je zo aan het rondreizen bent. De enige winkel die iets dergelijks verkoopt is een Columbia winkel, een merk dat ook bij ons verkocht wordt. Het is hier wel flink duurder dan bij ons maar de 'Black Friday' kortingen gelden nog dus dat valt dan weer mee. Met wat gebarentaal en enkele woorden Spaans slaag ik er in om een blauw exemplaar in de juiste maat te bemachtigen. 

Ik loop terug naar het hostel en pak een biertje en ga op een bankje zitten van een zitje, centraal in het hostel. Ik ben wat met m'n telefoon bezig als er een jongen binnen komt lopen die me een hand geeft. Pas in tweede instantie zie ik dat het Étienne is. We praten wat en hij vertelt wat er in de stad te zien is. De avond ervoor heeft hij met een aantal andere gasten van het hostel gebarbecued en gefeest tot een uur of 4 's nachts. Dus helemaal fris is hij niet. Zijn plan is om de volgende ochtend de bus van 7 uur te pakken naar Humahuaca, een plaatsje in het noorden richting Bolivia. Hij stuurt me een berichtje via WhatsApp zodat we contact kunnen houden. We spreken af om om 8 uur samen wat te gaan eten in de stad. 

Om 8 uur zie ik Étienne weer maar hij vertelt dat hij zich niet goed voelt. Hij heeft last van zijn maag. Om nou wat te gaan eten, lijkt hem geen goed plan. Ik zeg dat ik dat begrijp en dat ik dan alleen wat ga eten. Hij geeft me een adres waar ik goed kan eten. Hij gaat bij een winkeltje in de buurt wat te drinken halen dus we lopen nog een stukje samen door de stad. Als onze wegen zich scheiden, neem ik afscheid van hem want als hij de bus van 7 uur in de ochtend pakt, verwacht ik niet dat ik hem nog zie. 

Het restaurant is inderdaad prima. Ik eet een schotel met gamba's in een soort van curry met heerlijke gebakken aardappelen. Nog nooit gamba's op deze manier gegeten maar het smaakt uitstekend. Ook de witte wijn is prima. Ik had gezien op de kaart dat ze ook een mix van ijs hebben dus die bestel ik als nagerecht. Ik krijg een gigantische coup. Het ijs smaakt uitstekend maar het is teveel. Met een strakke buik keer ik weer terug naar het hostel. Ik ben erg moe dus ik ga direct naar bed waar ik snel in slaap val. 

Zondag 1 december:

Vandaag regent het, soms hard. Ik heb lang geslapen, pas rond half 9 wordt ik wakker. 

Ik mag mijn ontbijt zelf klaar maken. Op de aanrecht in de keuken staat het een en ander klaar. Argentijnen zijn niet van het uitgebreid ontbijt. Ik loop met mijn ontbijt naar het centrale zitje en zie daar een aantal jongeren zitten, net klaar of nog bezig met hun ontbijt. Er wordt wat geschoven zodat ik er ook bij pas. Tot mijn verrassing zit Étienne er ook nog. Ik vraag hem hoe het met zijn bustocht zit. Hij vertelt dat er een Frans stelletje is die een auto wil huren en dan gaan ze met z'n drieën naar het noorden. Dat stel schuift even later ook aan. Het meisje praat ook redelijk Spaans en is al gauw met een paar Argentijnse meiden druk. Ik vraag de jongen, die naast mij is komen zitten, hoe het met zijn Spaans is en hij zegt dat hij het redelijk kan verstaan maar praten kan hij het niet. Zijn Engels is wel OK dus we praten wat over hun vakantie. Al gauw vertrekken ze, inclusief Étienne, om hun spullen te pakken en naar de autoverhuur te gaan. Die zit hier blijkbaar niet ver vandaan. 

Ik heb met deze regen niet veel zin om de stad in te gaan. Ik bel met het thuisfront en volg de laatste Formule 1 race van dit seizoen via internet op mijn kamer. 

Als ik in mijn reisgids kijk, zie ik dat er in het centrum een interessant museum is over 3 kinder mummies die hier in 1999 bovenop een 'slapende' vulkaan (6739 m hoog) opgegraven zijn. Étienne zei ook dat dat zeker de moeite waard is. Dat museum is op maandag gesloten dus moet ik er vandaag naar toe. Ik pak mijn regenjasje en ga naar buiten. Het regent nog wel, maar niet hard en naar het centrum, waar het museum ligt, is het maar 5 minuten lopen. Het is voor het eerst sinds mijn aankomst in Argentinië, dat ik weer een lange broek aan heb. De 18 graden is hier vandaag niet gehaald volgens de weer-app. Als ik bij het museum aankom, kan ik niet naar binnen. Ik snap niet waarom. Ik laat de vrouw achter de kassa haar bericht intypen in mijn vertaal-app (Google-translate) en dan is mij duidelijk dat ze over 25 minuten weer open gaan. Ik vermoed dat er een rondleiding aan de gang is. 

Vlakbij is de kathedraal van Salta en die schijnt ook een bezichtiging waard te zijn. Inderdaad dat is-ie. Of je hem mooi vindt is een ander verhaal maar ik heb nog nooit zo'n kleurrijke kerk gezien met heel veel goudkleurige attributen en heel gedetailleerde opstellingen. Bekijk de foto's en oordeel zelf. 

Precies na 25 minuten ben ik weer terug bij het museum waar nu een rij voor de kassa staat. Bij binnenkomst ga ik eerst naar een Engels ondertitelde video kijken. Die laat de expeditie zien van de opgravingen. 

Aan het eind van de 15de eeuw hebben de Inca's, die hier toen de heersende macht waren, 3 kinderen begraven op 6739 meter hoogte, op de top van een 'slapende' vulkaan, de Llullaillaco. Het waren een meisje van 6 jaar, een jongen van 7 jaar en nog een meisje van 15 jaar. Volgens het geloof van de Inca's waren de hoogste bergtoppen het domein van hun goden. Deze kinderen waren uitverkoren om in contact te komen met deze goden en zo voorspoed en geluk voor het Inca volk te vragen.

Dergelijke opgravingen zijn op meer bergen gevonden. Door de omstandigheden boven op de berg, koud en weinig zuurstof, zijn deze lichamen ontzettend goed geconserveerd. Volgens internet de best geconserveerde lichamen ter wereld. Het gezicht, de huid, de haren en de delen van de arm en handen die je ziet, zien eruit of ze nog maar enkele dagen geleden overleden zijn. Alleen het gezicht van het meisje van 6 is gedeeltelijk zwart door een blikseminslag. Helaas mag je geen foto's maken in het museum. 

In het museum is één van de drie kinderen in een speciale, transparante container tentoongesteld. In die container worden de omstandigheden op de berg nagebootst. Het kind dat tentoongesteld wordt, wisselen ze wel af. Toen ik het museum bezocht, was het het meisje van 6 jaar, 'the lightning girl'. Er waren bezoekers die dit niet aan konden zien, wat ik wel kan begrijpen. Alle drie de kinderen zaten in een andere houding en die van dit meisje van 6 vind ik aangrijpend om te zien. Zij zit in kleermakerszit handen op de grond en het hoofd naar voren en enigszins omhoog kijkend. Het lijkt alsof ze op wil staan. Het jongetje zat met opgetrokken knieën, armen er omheen en hoofd naar beneden gebogen tegen de bovenbenen (gekromde rug). Het meisje van 15 zat ook in een kleermakerszit met de armen op de bovenbenen, wat in elkaar gezakt met het hoofd naar beneden gebogen. 

Volgens de informatie in het museum zijn die kinderen levend naar boven gebracht. Daar hebben ze wat chica gedronken, een alcoholhoudend drankje, en toen ze in slaap zijn gevallen, zijn ze begraven. Men verwacht dat die kinderen niet meer bij bewustzijn zijn geweest. Hun organen zien er op scans nog normaal uit. Van één van de drie wist men nog te bepalen dat die zeer waarschijnlijk leed aan bronchitis. Al met al vind ik het toch een luguber verhaal.

Op internet zijn wel foto's en een uitgebreidere beschrijving te vinden. Google op "Mummies in Argentinië : de Llullaillaco indianen kinderen" oid. 

Daarna heb ik nog wat rondgelopen in de buurt en in een winkelcentrum zag ik een grote, opgetuigde kerstboom staan met kadootjes eronder. Er naast was een winkeltje (gesloten) waar ze alleen kerstartikelen verkochten zoals je die bij ons op een kerstmarkt zou verwachten. 

Na wat bij McDonalds gegeten te hebben, ben ik weer terug naar het hostel gelopen. 

Maandag 2 december:

Na het ontbijt, het is rustig vandaag, mijn spullen gepakt maar nog wel in mijn kamer laten staan. Op mijn wandeling gisteren heb ik verhuurkantoren van zowel Avis als Hertz gezien, niet ver van elkaar. Ik loop eerst naar Avis toe maar als ik daar een auto wil huren, moet ik hem ophalen bij het vliegveld en dat is een eind buiten de stad. Dus ben ik naar Hertz gelopen die hadden een auto klaar staan in de directe omgeving. Het enige 'dingetje' is dat ik alleen op verharde wegen mag rijden… Dan ben je hier nogal beperkt.  Maar goed, dat is van later zorg. Nadat de papieren in orde gemaakt zijn, vertel ik dat ik eerst mijn spullen ga halen omdat ik bij mijn hostel niet mag stoppen en in de omgeving van het hostel stond alles vol. 

Na het uitchecken in het hostel sta ik even later weer bij het verhuurkantoor. Een andere man loopt mee en een stukje verder staan de auto's. Ik moet voor wachten en hij rijdt de auto, een compacte, zilvergrijze Chevrolet voor. We lopen samen de auto rond en hij noteert alle, kleine, beschadigingen. 

Ik leg mijn spullen in de auto en check hoe ik het beste de stad uit kan rijden. De man bij de verhuur had al gevraagd waar ik naar toe ga. Het plan is om naar Humahuaca te gaan. Een plaatsje in het noorden richting Bolivia. Er zijn 2 alternatieven: een toeristische route door de bergen en de 'autopista', wat hier doorgaat voor een autosnelweg. De man bij de verhuur adviseert om de autopista te nemen omdat het op die weg door de bergen waarschijnlijk erg mistig zal zijn en dus weinig uitzicht. Dat zou best kunnen want ook vandaag is een regenachtige dag. Ik stippel mijn route uit naar de autopista. In de stad zijn het bijna allemaal éénrichtingswegen dus is het ff opletten. Zonder problemen rijd ik de stad uit, de autopista op. Dat is een saaie weg door veel industriegebied. Na San Salvador de Jujuy, een stad ~100 km noordelijk van Salta, wordt de omgeving mooier. De weg loopt langs de Rio Grande, een rivier die momenteel niet erg 'Grande' is. In de Aa of Dommel stroomt veel meer water. Links en rechts bergen in voornamelijk rode kleur. In het dal groeien eerst nog wel bomen maar dat wordt steeds minder. Het weer daarentegen wordt steeds beter, zonniger. De omgeving en ook de mensen veranderen; minder Europees, meer indiaans. Het lijkt van wat ik op televisie gezien heb, op Peru. Niet onlogisch want op het hoogtepunt van het Inca-rijk, viel ook dit deel van Argentinië onder hun invloed. Het was lange tijd moeilijk toegankelijk en ook minder interessant voor de machthebbers in Buenos Aires waardoor deze streek nog sterk beïnvloed is door de indiaanse cultuur. Veel van de mensen die ik zie zouden zomaar familie kunnen zijn van die Inca mummies. 

Ik begin honger te krijgen en bij het plaatsje Tilcara ga ik van de RN9 (Routa National 9) af, het dorp in. Dat blijkt een zeer toeristisch plaatsje te zijn. Gelukkig ben ik er buiten het hoofdseizoen maar je mag vrijwel nergens parkeren. Bijna nog erger dan bij ons in de stad. Uiteindelijk vind ik een plekje wat buiten het centrum. Als ik richting het centrum loop zie ik een tentje wat me aanspreekt. Ik loop naar binnen en daar zitten vader, moeder en dochter te eten. De vader spreekt me aan. Met gebarentaal en enkele woorden Spaans maak ik duidelijk dat ik wat wil eten. De man begint direct over een compleet menu met voor en nagerecht maar ik maak duidelijk dat ik geen grote honger heb. Hij lijkt het te begrijpen en op zijn voorstel, wat ik niet helemaal begrijp, zeg ik "Si". De vader blijkt ook de kok te zijn. Hij laat zijn eten staan en gaat direct aan de slag. Ik heb blijkbaar vers geperst citroensap bestelt en gelukkig zet hij daar een suikerpot naast. Mijn 'lunch' blijkt een kleine uitvoering van een diner te zijn: een klein stukje vlees met gebakken aardappeltjes en wat sla met kleine tomaatjes. Het is pr ima, niks mis mee. Na het eten ga ik, met de auto, op zoek naar een botanische tuin en een historisch dorp uit het Inca-tijdperk. Na ff zoeken, arriveer ik er. Om een onduidelijke reden hoef ik vandaag geen entree te betalen. Ik mag wel een donatie doen en dat doe ik dan ook. 

De botanische tuin stelt niet zoveel voor, lijkt niet al te best te worden bijgehouden. Het historisch dorp is wel weer interessant. Veel mini-huisjes die via paadjes en trappetjes met elkaar verbonden zijn. 

Hierna wil ik naar mijn eindbestemming voor vandaag, Humahuaca. Dat ligt nog een kleine 50 km noordelijker. Het lijkt me een goed idee om mijn navigatie op mijn telefoon te gebruiken om uit dit plaatsje te geraken, weer naar de RN9. De navigatie stuurt me via een weg die inmiddels niet meer toegankelijk is voor auto's. Er staan een paar forse palen midden in de weg. Na wat 'klooien', lukt het me om weer op de RN9 te geraken. In Humahuaca rijd ik naar een hotel uit mijn reisgids en die hebben nog kamers vrij. Ook dit hotel ziet er weer prima en sfeervol uit. Ik besluit om 2 nachten te blijven. 

Door de hoogte, bijna 3000 meter, koelt het hier flink af als de zon onder gaat. Overdag is het midden in de 20 graden, 's nachts is dat ruim 20 graden minder. Mijn hotel heeft een verwarming en ik heb extra dekens op de kamer. 

Als ik 's avonds wil gaan eten trek ik een lange broek en een jas aan.

Ik loop naar een aanbevolen restaurant, ook uit mijn reisgids maar als ik daar aankom wordt mij duidelijk gemaakt dat ik daar niet kan eten. Het lijkt iets van een gemeenschapshuis te zijn geworden voor de lokale bevolking. Ik loop terug naar het centrum en in het restaurant daar eet ik een lama-schotel. Lamavlees is fijn van structuur. De smaak is lastig te definiëren. Ik had de indruk dat de kok er zelf iets mee gedaan heeft waardoor het een beetje een zoete smaak heeft. De combinatie van 'mijn Spaans' en het Engels van de ober zorgde er voor dat ik dat niet na heb willen vragen. Het smaakte in elk geval goed. 

Dinsdag 3 december:

Vandaag wil ik naar een plek genaamd El Hornocal. Alleen twijfel ik er over of dat ik er zelf heen rijd of dat ik een taxi neem. El Hornocal ligt ongeveer 25 km van Humahuaca, bereikbaar via een onverharde weg. Je kan er dus ook een taxi naar toe nemen. Na mijn prima ontbijt besluit ik om de receptioniste van het hotel, om advies te vragen. Die zegt dat die tocht prima met mijn auto te doen is. Dan is de keuze zo gemaakt. Ik stap in mijn auto en vertrek. De weg is nu idd prima te berijden. In het begin rijd ik nog voorzichtig maar al snel gaat het gas er op. 😎

Het is een soort van gravelweg met ook grotere stenen. Echt diepe gaten zijn er niet veel en er zijn meerdere 'standaard' auto's die er over rijden. Hij is royaal breed, auto's passeren is geen enkel probleem. Het eerste stuk is nog vlak maar dan gaat het berg op met haarspeldbochten. Het is nergens echt steil, op de weg dan. Ernaast is een ander verhaal. De weg eindigt bij het uitzichtpunt El Hornocal, de berg(en) met 14 kleuren. De weg loopt nog verder door maar is afgezet en een berg zand maakt het nog lastiger zou je toch door willen rijden. Ik ben hier op 4350m, da's een letterlijk hoogtepunt in mijn leven.

Je kunt en mag er 100 m afdalen via een pad voor een nog beter uitzicht. Een groepje van 4 jongeren vraagt of ik een foto van hun wil maken en dat wil ik wel doen. Ik zie dat de telefoon die ik hiervoor krijg, dezelfde 'pro-modus' heeft als die van mij. Ik maak ook een aangepaste foto waarbij hun gezichten wat beter te zien zijn door het tegenlicht. Ze zijn helemaal enthousiast over het resultaat. 

De bergketen, wat het eigenlijk is, goed vastleggen op de foto is een lastiger verhaal. Met je ogen zie je inderdaad heel duidelijk veelkleurige lagen in een soort van zigzag patroon. Op de foto blijft daar niet veel van over, wat ik ook probeer.

Als je geïnteresseerd bent, zul je zelf moeten gaan kijken. 😉

Als ik het pad omhoog pak, terug naar mijn auto, merk ik dat ik op grote hoogte ben. Ik ben heel snel buiten adem en mijn hartslag schiet in no-time omhoog. Met een korte onderbreking halverwege lukt het wel. 

Ik had gelezen dat ze hier entreegeld voor vragen en ik heb ook wel een huisje met een slagboom gezien op de heenweg, maar toen was er niemand en de slagboom was open. Op de terugweg zijn er wel mensen en die houden me staande. Het is me duidelijk dat ik alsnog entree moet betalen en dat doe ik dan ook.

Net voor de weg echt begint te dalen, stop ik even bij een mooi uitzichtpunt om wat foto's te maken. Terwijl ik daar mee bezig ben komt er ineens een groepje vicuñas voorbij. Dat zijn dieren die wat weg hebben van reeën maar het is familie van de lamas en alpacas. Die kunnen mooi mee op de foto.

Als ik weer op het vlakke ben, zie ik in 'the middle of nowhere' een kerkhof. Dat is me op de heenweg ontgaan. Ieder graf is versierd met kleurrijke kunstbloemen.

Een stukje verder lopen een paar ezels. Die heb ik al meer gezien, altijd handig in de bergen.

Zonder problemen arriveer ik weer bij mijn hotel. Daarna loop ik het centrum in voor wat foto's van het plein en de kathedraal aan dat plein. Aan het plein is een eettentje waar ik wat empanadas bestel. Als ik in de koeling kijk zie ik blikken Imperial IPA (speciaalbier) staan en die wil ik wel eens proeven. Zowel de empanadas als de IPA smaken goed, de laatste zo goed dat ik er nog één neem. Één van de empanadas was gevuld met quinoa wat hier veel verwerkt wordt in gerechten. Het heeft hier de bijnaam 'Incas rice'. Ik loop nog de berg naast het dorp op om een overzichtsfoto van Humahuaca te maken en ga dan terug naar mijn hotel om me aan te passen aan het avondklimaat. 

Ik loop wat door het centrum op zoek naar een eettent maar er is niet veel. Ik ben bijna op de plek waar ik gisteren heb gegeten als ik zie dat er tegenover ook een restaurant is. Ik ga naar binnen. Dat ziet er heel fleurig uit en is met zorg ingericht. Als de serveerster niet met klanten bezig is, is ze bezig met de bloemetjes op tafel. Bij die bloemetjes staat een bordje op een miniatuur schildersezel met, naar ik aanneem een bijpassende spreuk. Op mijn tafel staat de spreuk 'Vuela alto' wat volgens Google-translate 'Vlieg hoog' betekent. Ik voel er geen connectie mee. Een tijdje heb ik het gevoel dat ik in een restaurant speciaal voor vrouwen zit. Aan twee tafels zitten 5 vrouwen en de bediening is ook door een vrouw. Later komt nog een ouder echtpaar met hun zoon binnen. Ik bestel een halve pizza, een lokale specialiteit met oa lamavlees volgens de kaart. Ik vind hem niet echt lekker en hij valt ook niet goed. Als ik terug ben in mijn hotel en naar bed wil gaan, komt hij er op dezelfde plek uit als hij er in ging. Daarna kon ik wel goed slapen. 

Woensdag 4 december:

Mijn maag en darmen voelen nog niet helemaal lekker maar dat weerhoudt me er niet van om het prima ontbijt naar binnen te werken. Ik heb mijn spullen gepakt want vandaag gaat de reis verder. Mijn 'handbagage' neem ik vast mee als ik mijn auto ga halen die ik gisteren een blok verder geparkeerd had. Dan haal ik de rugzak uit mijn kamer en zet die bij de receptie omdat ik nog moet afrekenen. Het plan is om nog wat verder naar het noorden te rijden, naar Abra Pampa. Dat ligt 75 km van de Boliviaanse grens. Vandaar heb ik 2 opties om richting Salinas Grandes te rijden, een groot zoutmeer. Het zijn beide onverharde wegen van minstens 100 km. De ene is de Route Provincial 79 (RP79), wat voorheen nog de Route Nacional 40 heette, en de andere is de Route Provincial 11 (RP11). Volgens de beschrijving in de reisgids is die laatste wat 'avontuurlijker' maar die is ook nog een stuk langer. Mbv Google-translate overleg ik met de receptioniste en die zegt dat de RP11 niet echt geschikt is voor normale auto's. Mede gezien de lengte kies ik dan toch maar voor de RP79.

De weg naar Abra Pampa is ook mooi. In eerste instantie mis ik de afslag naar de RP79 want die zou net voor Abra Pampa zijn en ik ben al in het dorp. Ik ben er op tijd achter dus ik draai om en al snel zie ik de afslag. De weg is van mindere kwaliteit dan de weg naar El Hornocal, diepere gaten en een vervelend 'golfplaten patroon' waarbij de golven haaks op de rijrichting staan. Gelukkig is ook deze weg royaal breed. Na een 10 km kom ik een auto tegen maar daarna kom ik lange tijd niemand tegen. Tijdens een plaspauze zie ik een salamandertje op een steen zitten bakken maar verder is het maar een saaie bedoening.

Ik rijd door een woestijnachtige vlakte met ver weg op de achtergrond de bergen. Het rijden gaat steeds beter (sneller). Als ik wat harder rijd, heb ik minder last van die golven. Of dat voor de auto ook geldt, is een andere vraag. Het valt me op dat het motorlampje brandt. Hoe lang dat al is, weet ik niet. Het is een geel lampje en geen rood dus niet direct een alarm. Ik heb dit bij mijn eigen auto ook wel eens gehad en mijn garagehouder zegt dat dit wel eens voorkomt als je andere benzine tankt. Als je geen rare motorgeluiden hoort of de motor gaat vreemd op het gas reageren, kun je gewoon doorrijden. Beide is niet het geval dus rijd ik door. Ik moet denken aan een uitspraak van collega's op het werk: 'Don't be gentle with a rental.' Ook een bij het skiën gebezigde uitspraak komt in mijn gedachten voorbij: 'Speed is your friend.'

Maar als ik ongeveer halfweg ben naar de verharde weg, komt er een heel andere gedachte op: ik kan me niet herinneren dat ik mijn rugzak achter in de auto heb gelegd! Als ik stop om dit te controleren, wordt het vermoeden bevestigd. Ik heb mijn rugzak bij de receptie van mijn hotel in Humahuaca laten staan. Een snelle inschatting zegt me dat doorrijden wat tijd betreft niet veel uitmaakt met teruggaan. De RP79 komt op de RN52 uit, bij de Salinas Grandes. Van daaruit ga ik weer naar de RN9. Als ik daar ben, moet ik 'even' op en neer naar Humahuaca om mijn rugzak op te halen. Dat is het plan dus. 

Ik rijd verder en dat blijkt ook wat de weg betreft een goede keuze. Het golfpatroon in de weg is er niet meer en in de verte is het wit van de Salinas Grandes al zichtbaar.

De omgeving wordt weer groener en een groepje vicuñas steekt de weg over. Ik kom ook weer tegenliggers tegen en op sommige stukken is de weg zelf een zoutvlakte. De tweede helft van het stuk over de RP79 gaat veel sneller dan de eerste. Bij de RN52 draai ik af naar het westen om de Salinas Grandes eens goed te bekijken. Er staan allemaal tentjes om wat te verkopen maar ik heb geen interesse. Het is bijzonder om deze 'witte woestijn' te zien maar net als met een 'gewone' woestijn heb je het ook wel snel gezien.

Ik ga terug over de RN52 richting de RN9. Dit is een prima weg die eerst nog wat omhoog gaat naar de bergpas van Potrerillos op 4170 m hoogte en vervolgens is het een afdaling vol met haarspeldbochten naar Purmamarca op 2324 m hoogte. Dat is bijna 1850 m hoogteverschil over 34 km. Als je als wielrenner nog een uitdaging zoekt… Ik kwam halfweg iemand met een fiets op weg naar boven tegen maar hij liep naast zijn fiets. Als je dan toch moet 'sterven' op de fiets, is dit wel een prachtige omgeving om dat te doen. Prachtige vergezichten, diepe ravijnen en bergen in allerlei kleuren komen voorbij. Vlakbij Purmamarca ligt dan de 7-kleuren berg, ook mooi. 

Een stukje verder kom ik weer op de RN9 uit. Het oorspronkelijke plan was om van hier weer zuidwaarts richting Salta te gaan maar ik moet nu naar het noorden, terug naar Humahuaca om mijn rugzak op te halen. Ik zie dat het 65 km is, waar volgens Google-maps een klein uur voor staat. Ik ben in anderhalf uur weer terug. Toen ik het hotel in Humahuaca binnenliep, moesten zowel ik als de receptioniste lachen. Ze knikte naar de plaats waar ze mijn rugzak had neergezet. Ik pakte mijn rugzak, bedankte de receptioniste voor de goede zorgen en vertrok weer. 

Tot zover is de dag zonnig verlopen maar richting Salta wordt het steeds meer bewolkt en uiteindelijk begint het te regenen. Ondanks dat besluit ik om dit keer toch de RN9 te volgen ipv de autopista (snelweg) naar Salta. Op de heenweg, toen het ook regende, heb ik daarom de autopista genomen. Maar ik ben niet van plan hier nog terug te komen dus wil ik nu deze fameuze weg zien en ervaren. Ik heb nog overwogen om in een plaatsje net voor het pittoreske stuk begint, te overnachten. Ik was dat plaatsje echter al door voor ik het in de gaten had. 

Er zijn hier ontzettend veel controles door de politie, sommige op vaste lokaties en sommige zijn 'spontaan'. Bij Hertz hadden ze dit verteld en mij gezegd dat ik vooral mijn verlichting aan moet hebben. Dat is hier dag en nacht verplicht. Tot nu toe heb ik altijd door mogen rijden. Nu wordt ik aangehouden en ik neem aan dat de agent, in het Spaans, vraagt waar de reis naar toe gaat. Ik antwoord 'Salta'. Blijkbaar heb ik het goed gegokt want de agent wijst me welke kant ik op moet. Er is daar ivm werkzaamheden een kleine omleiding. Ik bedank de agent en rijd in de aangegeven richting verder. Het is een heel mooi weggetje door de bergen, begroeid met een dicht regenwoud. Dat doet vandaag zijn naam alle eer aan.

Ik vind het niet vervelend. Het regent niet hard en het zicht is prima. Het weggetje is op plaatsen niet breder dan een meter of 4 en heeft nauwelijks rechte stukken. Het is niet druk. Slechts af en toe kom ik een auto tegen. Wel grappig dat ze op dit smalle weggetje continu 2 rijstroken aangeven, hoewel er op veel stukken geen 2 auto's langs elkaar kunnen. Het pittoreske, smalle deel van deze route is ~60 km lang en daar doe je, zonder te stoppen anderhalf uur over. Je rijdt vaak in een soort van groene tunnel, erg mooi. Het blijkt een goede keuze te zijn om deze weg te nemen. 

Ik heb geen zin om een slaapplek in Salta te zoeken. Ik hoop van tevoren iets tegen te komen. En dat is ook zo. In het plaatsje La Caldera, niet ver van Salta, vind ik een mooie hosteria met dezelfde naam. Het heeft een centraal gebouw met receptie, een eetzaal en een lounge gedeelte. De kamers zijn in aparte gebouwen ondergebracht.

Ziet er allemaal fraai uit voor een redelijke prijs die ik met mijn creditcard kan betalen. Dat is ook wel handig want mijn 'cash voorraad' begint te slinken en pinnen is dus niet goedkoop. 

Ik zie dat ik een half uur voor mijn aankomst in de hosteria een SMS'je van mijn Argentijnse provider heb gehad dat mijn pre-paid abonnement er op zit. Het is inderdaad 20 dagen geleden dat ik dat had afgesloten. Men had mij gezegd dat als ik de 3 Gb data nog niet verbruikt had, dat het dan door zou lopen, mooi niet dus. Via een website kan ik wel een nieuw abonnement afsluiten maar die is in het Spaans. Ik vraag de receptionist om hulp en die wil wel even meekijken. Via de WiFi van het hotel is het zo gepiept en kan ik weer 20 dagen vooruit (dat is het maximum wat ze aanbieden). 

In het hoogseizoen kun je hier ook eten maar dat is nu niet, dus er is geen kok. De receptionist zegt dat hij eventueel wat empanadas warm kan maken maar ik heb een grotere honger. Ik bedank hem voor het aanbod en ga mijn geluk in het dorp proberen. Ondanks dat het nog licht regent ga ik te voet. De hosteria ligt aan de rand van het dorp dus dat is een stukje lopen. Volgens Google zou er niet al te ver weg een goed restaurant moeten zijn wat open zou zijn. Daar ga ik op af. Helaas, dat restaurant is gesloten. Weer wat verder zie ik een 'restaurant' wat wel open is. Een groot afdak is aan de zijkanten afgesloten met zeilen, deels transparant. Daar staan een aantal tafeltjes in. Ik heb er, ondanks dat het er wat rommelig uitziet, geen slecht gevoel bij dus ga ik naar binnen. De man komt naar mij toe en uit zijn Spaans verhaal maak ik op dat de keuze beperkt is. Ik zeg dat wat vlees met een salade al prima is. Hij heeft het over 'Carne milanese'. Inmiddels weet ik dat dat een soort van gepaneerde schnitzel is dus ik zeg dat dat OK is. Een kwart litertje rode wijn is ook geen probleem. Het smaakt allemaal prima. De salade is, net als de schnitzel, groot en vers gemaakt. En dat moet dan omgerekend minder als 5 Euro kosten. Voldaan loop ik terug naar de hosteria. 

Donderdag 5 december:

Na een goede nachtrust maak ik me klaar om weer te vertrekken. Het ontbijt in het hotel is voortreffelijk met deze keer ook fruit. Ik neem nog een banaan mee voor onderweg. Ik koop een fles water in het dorp en tank de auto vol in Salta. Daar moet je hier mee opletten want buiten de stad zijn tankstations schaars. Nou blijkt het dat daar bij de auto's wel rekening mee is gehouden. Een auto van dit formaat zou in Europa een tank van ~40 liter hebben. Bij deze auto was hij nog half vol en ging er toch 30 liter in dus die moet een tank van zeker 60 liter hebben. De bestemming vandaag is de RN51. Dat is een weg die naar het westen loopt, langs een beroemde spoorlijn. Daar rijdt de Tren a las Nubes over van Salta tot het viaduct La Polvorilla. 'Tren a las Nubes' betekent 'Trein naar de Wolken'. Als je weet dat viaduct La Polvorilla op 4220 meter hoogte ligt, is dat logisch. 

Het is een, niet goedkope, toeristische attractie die in het regenseizoen niet rijdt. Dat is nu dus het geval want formeel begint het regenseizoen op 1 december en duurt tot eind maart. Het traject is onderdeel van een spoorlijn naar Chili en er wordt 217 km van die spoorlijn bereden door de Tren a las Nubes. In Salta start de trein op een hoogte van 1187 meter en gaat dan naar het hoogste punt van de spoorlijn, viaduct La Polvorilla. Een enkele reis duurt 9 uur en na aankomst wordt je met een bus teruggebracht naar Salta. Maar nu dus niet, vandaar dat ik met de auto een groot deel van het traject ga volgen. De laatste jaren is die weg vrijwel volledig verhard wat veel scheelt in de reistijd. 

Onderweg naar die RN51 zie ik een jongen staan liften met een zak met onduidelijke materialen. Ik besluit hem een lift te geven. Ik noem een plaatsnaam op mijn route en hij gebaart dat hij al eerder op zijn bestemming is. En inderdaad een goede 5 km verder geeft hij aan dat hij op zijn bestemming is. 

Eenmaal op de RN51 is het in het begin nog ff oppassen. Als er een riviertje de weg kruist, leggen ze vaak geen duiker onder de weg en maken ze ook geen brug. Ze maken een soort van badkuip in de weg en laten het water over de weg stromen. Nu, bij de start van het regenseizoen, zijn de meeste 'badkuipen' leeg. Soms is die 'badkuip' groot en verloopt geleidelijk en als hij droog is, is er weinig aan de hand. Maar soms is die kleiner en zijn de overgangen venijnig, dan moet je echt flink afremmen en er stapvoets doorrijden. Die versies zie je ook veel in een stad of dorp. En dan is er ook nog verschil in 'het materiaal' van de badkuip. Soms is dat gewoon asfalt, vooral bij de wat grotere, en soms is dat beton en bij deze categorieën kan je aan het wegdek wel inschatten wat er aan komt. Maar soms is het gravel en als er dan water stroomt, zie je niet hoe diep het is. In het begin van de RN51, vanuit Salta, het lage deel dus, zie je deze laatste categorie veel en nu stroomde er al wat water.

Ik had al snel in de gaten dat je het beste kunt oversteken waar het water het breedste stroomt, daar is de ondergrond het vlakst. Veel mensen zijn geneigd om juist bij een smal punt over te steken maar daar blijkt zich dan een diepere geul te hebben gevormd. 

Naarmate de weg stijgt, wordt het aantal 'badkuipen' in de weg minder. De weg wordt kwalitatief ook steeds beter. Als ik bij één van de vele viaducten stop om een foto te maken, komt er op dat moment een karretje over het spoor met, zoals het eruit ziet, een groepje spoorwegwerkers, een perfecte timing.

Het is inderdaad een fraai traject.

Als ik bij het hoogste punt van de weg (4060 m) ben, stop ik om een foto van de hoogvlakte, die erna komt, te maken. Een stukje verderop hebben 2 vrouwen een standje opgebouwd met allerlei spullen voor de verkoop. Als ik verder wil rijden, houdt één van de vrouwen mij aan. Ik stop hoewel ik geen interesse heb om iets te kopen. Dat blijkt ook niet de vraag te zijn. Ze vinden het blijkbaar genoeg geweest voor vandaag en vragen een lift naar San Antonio de los Cobres, het plaatsje verderop op de route. Dat is geen probleem. Ik laad hun spullen in de auto en de dames stappen achterin. Onderweg moet ik nog even rustig aan doen omdat er wat lamas oversteken. Één van de vrouwen zegt dat dat op zijn Spaans, 'jamas' zijn. Dat woord kende ik al van een bestelling in een restaurant, maar het is fijn dat ze ook hun bijdrage leveren aan mijn Spaanse les. 😉

Als we in San Antonio de los Cobres arriveren, zeggen de dames 'stop' en stapt één van de twee dames uit. Voor de andere moet ik nog iets verder het dorp in rijden. Ze zijn dankbaar voor de lift en ik ben blij dat ik hun heb kunnen helpen. 

Als ik het dorp weer uit wil rijden, zie ik wat hoger op de berg, de Tren a las Nubes geparkeerd staan.

Je kunt er niet dichtbij komen, dat is allemaal afgezet. Ik maak een paar foto's en rijd weer verder naar de eindbestemming: viaduct La Polvorilla. Dat is het klapstuk van deze spoorlijn. De verharding van de weg houdt na San Antonio de los Cobres op. Het is nog ~15 km rijden over een gravel weg maar die is prima te doen. Er rijdt best veel vrachtverkeer over deze verbindingsweg naar Chili. Een paar kilometer na San Antonio de los Cobres zie ik een bord staan dat ik daar rechts af moet om bij het viaduct te komen. Een kwartiertje later arriveer ik bij het viaduct La Polvorilla. Dat heeft een lengte van 224 m en een maximale hoogte van 64 m. Het is in 1932 gereed gekomen. Het spoor ligt hier op 4200 m boven zeeniveau.

Wat ik nog bijzonder vind, is het feit dat de 6 stalen kolommen die het viaduct ondersteunen, in Europa gemaakt zijn en vervolgens naar hier getransporteerd zijn.

Dat zou vandaag de dag een hele operatie zijn, laat staan zo'n 100 jaar geleden. 

Hierna is het tijd voor de terugweg, over dezelfde weg. Dat gaat in een heel ander tempo. Ik stop niet voor foto's of andere zaken. De RN51 is een heerlijke weg om eens lekker 'los te gaan'.

De 'Chevvy' is niet de ideale auto hiervoor maar hij houdt zich prima. Een geschiktere auto voor het hoger gelegen deel van de RN51, zou ongeschikt zijn voor het lager gelegen deel omdat de Argentijnen daar, zoals eerder beschreven, besloten hebben om 'Gods water' over 'onze weg' te laten lopen. 🙃

Over de 150 km van San Antonio de los Cobres naar Salta doe ik een uur en veertig minuten. Het laatste stuk was een spelletje met een Toyota Hilux, zo'n grote 4-wiel aangedreven pick-up. Van mensen achter in de bak van die Toyota kreeg ik duimpjes omhoog hoe ik door de 'badkuipen' crosste, als ze zich tenminste niet stevig vast hoefden te houden. Dat was leuk. 😁

Ik besluit om de auto een dag eerder dan gepland terug te brengen en dan nog een nacht in Salta te verblijven. Ik krijg het geld voor de dag autohuur weer netjes terug. 

Ik had onderweg een goedkoop hostel geboekt, niet al te ver van het centrum. Bij aankomst blijkt waarom het zo goedkoop is: mijn slaapkamer is een hokje van ongeveer 2 bij 3 m met een eenpersoons bed, een kast, een nachtkastje en geen ramen.

Maar goed, het is maar voor één nacht, het is schoon en voor de verdere rest ziet het hostel er prima uit. Vlakbij is een wasserijservice waar ik mijn was laat doen. 

's Avonds eet ik in een restaurant aan het centrale plein, Plaza 9de Julio, waar ik me verwen met een heerlijke sorbet. 

Tijdens een nachtelijk toiletbezoek valt ineens de stroom uit in het hostel. Ik heb naar mijn weten niks speciaals gedaan op het toilet. 😉 Ik zie dat de omgeving nog wel stroom heeft. Omdat geen licht niet zo handig is in mijn 'peeskamertje', ga ik op zoek naar een stoppenkast. Die heb ik al snel gevonden en ik zie dat het een moderne versie is met schakelaars. Inderdaad één van de schakelaars staat op 'off'. Ik zet hem weer omhoog en voila er is weer licht. 

Vrijdag 6 december:

Na het ontbijt ga ik eerst mijn was ophalen. Daarna ontruim ik mijn kamer en reken ik af bij het hostel. Ik mag mijn bagage daar nog wel laten staan. Het plan is om later op de dag de nachtbus naar San Juan te nemen. Het oorspronkelijke idee was om naar La Rioja te gaan maar daar zou ik dan om 3 uur 's nachts arriveren. Op dat tijdstip kan je daar dan niet veel doen. In San Juan arriveer ik om half 9 's morgens. Dan heb ik in ieder geval de tijd om in de bus te slapen. La Rioja ligt wel wat dichter bij de uiteindelijke bestemming, maar veel scheelt het niet. En om een auto te huren, heb ik meer opties in San Juan. Die auto heb ik nodig voor mijn plannen aldaar, maar daarover meer in mijn volgende blog. Kijk eens even aan, mijn eerste 'cliffhanger'. 

Ik loop naar het busstation om een kaartje te kopen voor de bus naar San Juan. Als dat gebeurt is, doe ik een poging om een auto online te reserveren bij Avis in San Juan maar helemaal lekker gaat dat niet. Ik laat het voor wat het is, ik zie morgen wel verder ter plaatse. 

Ik ben nu niet ver uit de buurt van mijn eerste hostel in Salta. Vlakbij is dat restaurantje waar ik een heerlijke yoghurt met vers fruit en cornflakes gegeten heb. Daar heb ik wel weer zin in. Ook deze keer smaakt hij heerlijk en de verse ananassap maakt het af. Ik loop terug naar het centrum waar op de Plaza 9de Julio allerlei verschillende muziekoptredens zijn. Een bandje met 2 fantastische zangers trekt mijn aandacht. Er langs voeren een man en een vrouw in traditionele kledij een bijpassende dans uit op de muziek van die band. Ik heb daar een video van gemaakt maar het uploaden lukt nog even niet. Check later nog maar eens.

Ik weet niet of het met het afspelen helemaal goed gaat: ik begon in portret modus maar verander die al snel in landscape om de dansers beter te 'vangen'. Op die video zijn de zangstemmen niet spectaculair maar in een ander nummer lieten zowel de gitarist als de zanger horen een heel hoog bereik te hebben. Dat lieten ze prachtig in elkaar overlopen, erg mooi. Het was mij 100 Ar$ waard. 

Hierna ga ik terug naar het hostel. Ik vraag aan de receptioniste of ze een taxi voor me wil bellen. Met 'volle bepakking' onder deze tropische temperaturen vind ik het te ver lopen naar het busstation. Mooi op tijd ben ik op het busstation. De bus arriveert met een half uur vertraging wat in mijn ervaring heel uitzonderlijk is. Normaliter rijden ze stipt op tijd, net als de vliegtuigen. 😬

Deze keer ben ik beter voorbereid maar dat blijkt nu niet nodig. Bij het vertrek krijgen we al een kussentje en een deken uitgereikt. Ook het zakje met crackers komt weer voorbij, dit keer ben ik wakker. We krijgen koffie en later op de avond een 'diner', vergelijkbaar met wat ze in vliegtuigen bij langere vluchten serveren. Het enige minpuntje is dat op veel plaatsen de USB-aansluiting weg is en waar er nog wel één zit, werkt die niet. Ik had mijn telefoon willen opladen want morgen wil ik hem gebruiken om te navigeren. Ik acht het niet waarschijnlijk dat m'n huurauto een USB-aansluiting heeft om mijn telefoon te kunnen opladen. Ik ontdek dat m'n telefoon een ultra-zuinige modus heeft waarbij standaard alleen de apps aktief zijn om te bellen of SMS'en. Je kan zelf nog apps toevoegen. Ik schakel die modus in en gebruik hem verder ook niet. Na het eten, ga ik gauw genoeg slapen.