Siem Reap, deel 2

Dit verhaal volgt kort op het vorige. Aan het eind wordt duidelijk waarom. Maar eerst nog even terug naar woensdag 1 november: 's Avonds ga ik nog ff langs bij de Irish bar. Er is niemand binnen en de jongen achter de bar, die later toch al 32 jaar oud blijkt te zijn, heb ik daar al eerder gezien maar is veel introverter dan de jongen die de vorige keer achter de bar stond. Ook hij spreekt prima Engels en we gaan een gesprek aan. Het blijkt een super gevoelige 'jongen’ te zijn die op 19-jarige leeftijd zijn vader heeft zien overlijden na een aanrijding voor hun huis. Hij vertelt mij allemaal heel persoonlijke dingen. Hij snapt zelf ook niet waarom. Het zijn zaken die hij alleen aan zijn moeder en nu aan mij verteld heeft. Hij ziet het leven niet echt positief en leeft vooral voor zijn moeder. Ik probeer hem toch ook het ‘mooie van het leven’ te laten zien. Enigszins beduusd door dit gesprek ga ik weer terug naar het guesthouse.

Donderdag 2 november: Vandaag is het weer vroeg op staan want om 7 uur wordt ik opgehaald om te gaan 'zip-linen’. In de jungle, nabij Angkor is daar een parcours hoog in de bomen uitgezet om via bruggetjes en kabelbanen van boom naar boom te gaan. Goedkoop is ook dit niet, voor de lange variant die ik gekozen heb, betaal je $99. Op internet stond dat er dan ook nog de entree prijs van Angkor bijkomt omdat het in dat gebied ligt. Dat was één van de redenen om een 3-daagse pas aan te schaffen maar het blijkt nu niet meer nodig te zijn. Je hoeft geen toegangspas voor Angkor Wat meer te hebben. Vanuit het parcours is ook geen tempel te bekennen, spinnen des te meer in allerlei formaten.
Het jongetje in mij ‘moest’ dit gaan doen en die wil ik te vriend houden ;-).
Het is een zogenaamde 'join in’ aktiviteit waar je bij een groep ingedeeld wordt. Ik kom in een groep terecht waar ik de enige niet-Amerikaan ben. Dat zijn een familie van zeven Amerikanen en een jong stel die op huwelijksreis zijn! Ze blijken allemaal vlak bij elkaar te wonen in Long Beach, Californië. Het gaat er gezellig aan toe. Bij het 3de platform haakt een dochter af omdat ze last heeft van hoogtevrees. Niet zo handig als je je op sommige plekken meer dan 40 m boven de grond bevindt. Maar het wordt allemaal netjes opgelost door de begeleiders die mee gaan. Ik heb een kort filmpje bij de video-sectie geplaatst van de 'zip-linende’ bruid, Christina.
Je mag hier zelf niet de karabijn-haken vast of los maken. Dat gebeurt allemaal door de begeleiders. Ik heb iets dergelijks ooit een keer in de Ardèche in Frankrijk gedaan en dat parcours was een stuk spectaculairder maar de omgeving (jungle) en het uitzicht maken veel goed. Als we weer terug zijn bij de startplek zien we nog een paar Gibbon-apen. Het geheel wordt afgesloten met een traditionele Khmer lunch, wat bij ons een komplete maaltijd is. Alles bij elkaar toch weer een geslaagde aktiviteit.
Net na de middag ben ik weer terug bij het guesthouse en dat komt mooi uit. Vandaag begint namelijk het 3-daagse Waterfestival wat in heel Cambodja gevierd wordt. Het gehele centrum rondom de Siem Reap rivier staat vol met kraampjes, terrassen en podia waarop van alles gebeurt. DJ’s draaien (electronische) muziek maar ook bandjes en natuurlijk kan ook karaoke niet ontbreken. Daar zijn ze in heel Azië gek op.
's Middags zijn er boot races (zie ook filmpje) op de rivier. In lange kano’s, 21-met-stuurman, racen telkens 2 teams over een parcours op de rivier van ik schat ~500 m lang. Tegen 6 uur ('s avonds) wordt er een groot vuurwerk afgestoken. (Filmpje) Het is leuk om dit feest mee te maken.
Na mijn bijzondere gesprek van de vorige avond besluit ik om nog even langs te gaan bij de Irish bar maar die blijkt gesloten ivm het Waterfestival.

Vrijdag 3 november: Vandaag kan ik uit slapen maar om half acht ben ik daar wel klaar mee. Ik blijf me over mezelf verbazen hoe anders mijn leefritme hier is.
In de middag wordt ik weer opgehaald, deze keer voor een boottocht naar een “floating village” in het Tonle Sap meer. Dit meer “ademt” in het ritme van het regenseizoen. Aan het einde van het regenseizoen, dat is ongeveer deze periode, is het meer ongeveer 6 keer zo groot (16000 km²) als aan het begin van het regenseizoen. Het is via de Tonle Sap rivier verbonden met de Mekong rivier. Het water uit de Mekong rivier vult en ledigt het meer via de Tonle Sap rivier. Deze laatste is dus één van de weinige en misschien wel enige rivier die in 2 richtingen 'stroomt’, afhankelijk van het seizoen.
We zijn met een klein groepje, 5 personen. Deze keer is de samenstelling wat diverser: 2 Japanse meisjes van wie ik de naam niet onthouden heb, Andrea, jazeker da’s een Italiaanse man en Romane, een Frans meisje uit Biarritz die net afgestudeerd is. Ook dit keer weer een heel gezellig groepje waarin ieder geïnteresseerd is in de ander. Da’s wel prettig omdat het eerst een half uur rijden is naar de boot en vervolgens nog ongeveer een half uur varen voordat we arriveren bij Kampong Phluk, het ‘floating village’. Andrea heeft al meerdere ‘floating villages’ in Azië gezien maar zegt dat dit toch wel de mooiste is. Midden in het dorp is een topje van een berg die nog boven het water uitsteekt en waar we even kunnen rondkijken. Natuurlijk staat er boven op die berg een tempel; Boeddha houdt niet van natte voeten :-P.
Optioneel kun je met een klein bootje door een ‘mangrove bos’ varen. Een lokale vrouw gaat mee met dat bootje om je rond te varen. Ik had me daar al voor aangemeld in de veronderstelling dat ik zelf mocht varen maar dat mag dus niet. Desalniettemin stap ik toch maar in, nu we er toch zijn…
De eerste stop met de kleine boot is bij een groep andere bootjes waar vrouwen in zitten om oa drankjes te verkopen en schriften met potloden “voor de kinderen op school”. Normaliter loop je bij dit soort 'toestanden’ gewoon door maar dat is nu geen optie :-!. Mijn “kapitein” laat non-verbaal duidelijk blijken dat hier 'iets moet gebeuren’. Ik zit in 'de tang' bij deze 2 vrouwen. Ik besluit 'het spel’ mee te spelen: ik wil zelf wel een colaatje en de spanning valt helemaal weg als ik mijn “kapitein” een biertje aanbiedt. De verkoopster denkt nu toe te kunnen slaan door er nog een pak schriften en potloden bij te doen. Maar van de prijs val ik bijna uit de boot: $17 is de vraagprijs. Ik maak snel duidelijk dat dit buiten alle proporties is. De schriften en potloden gaan weer terug maar voor de drankjes moet ik mijn allervriendelijkste lach opzetten, ja vriendelijk lachen is een krachtig onderhandelingswapen, om een enigszins acceptabele prijs te bedingen. Waarschijnlijk gaat het biertje ongeopend weer terug naar de verkoopster maar het idee alleen al is al grappig: een moedertje als kapitein met een fles bier in de hand. Je zult het met deze beschrijving moeten doen want deze fantasie is niet meer geworden dan dat. De tocht door het ‘mangrove bos’ is wel leuk. Het is niet echt een mangrove bos want mangrove bomen staan met hun wortels in zout of brak water en dat is hier niet het geval. Je vaart door de kruinen van bomen in zoet water. Het is desalniettemin toch een bijzonder tochtje.
Daarna gaan we met de 'grote’ boot verder het meer op waar een grote houten stellage staat die een meter of 4-5 boven het water uitsteekt. Vanaf daar kijken we naar een mooie zonsondergang. Die stellage is maar half dicht gelegd met planken, niet zo geschikt voor mensen met hoogtevrees, en links en rechts steken de spijkers er nog een paar cm uit. Dat is opletten geblazen. Onze begeleider twijfelt of hij een duik zal nemen in het meer maar vindt het toch te hoog.
Als de zon achter de horizon is verdwenen, gaan we weer terug. In de bus vindt onze begeleider het een leuk idee als we ieder een liedje zingen. Hij geeft zelf het goede voorbeeld. De Japanse meisjes komen vooralsnog niet verder dan veel giechelen. Andrea zingt wat in het Italiaans maar Romane weigert pertinent om iets te zingen. Dan verschuift de aandacht naar mij. Om de mentale druk op Romane wat te verhogen, zing ik, heel toepasselijk, het refrein van “Sing for the day” van Styx. Ik krijg er een applaus voor maar het hielp denk ik wel dat niemand het origineel kende. Anders had ik wel een Nederlandstalig liedje gekozen.
Ook nadat het Japanse duo een liedje ten gehore brengt, half Engels en half Japans, blijft Romane volharden in haar weigering. Dan neemt onze begeleider het weer over en zingt nog enkele Cambodjaanse liedjes.
Het is erg druk in de stad ivm het Waterfestival dus worden we niet bij het hotel/guesthouse afgezet maar dichtbij het centrum zodat het voor niemand echt ver lopen is. Ik vind het prima want dan kan ik meteen een restaurant zoeken om wat te eten. Op de weg terug naar het guesthouse kom ik vlak langs de Irish bar. Ik besluit er even binnen te lopen en voor de verandering zit het redelijk vol. Het is er gezellig, iedereen praat met iedereen en er zijn ook enkele kleine kinderen bij. Ik wordt gevraagd waar ik vandaan kom en hoe ik daar verzeild geraakt ben. Zo wordt ik ook bij het groepsgesprek betrokken.
Ik zie mijn gesprekspartner van de woensdagavond nog even maar meer dan kort oogcontact en een knikje met het hoofd wisselen we niet uit. Hij houdt zich op de achtergrond en voelt zich minder op zijn gemak met deze drukte.
Later op de avond als de families vertrokken zijn, klets ik nog wat met een Schotse en Ierse vrouw die sinds juli les geven op een school voor buitenlandse kinderen in Phnom Penh, wat een toeval.
Voor sluitingstijd en niet als laatste (!!!), vertrek ik naar mijn guesthouse.

Zaterdag 4 november: Ik heb geen wekker gezet en wederom ben ik om half acht uitgeslapen. Vandaag moet ik me voorbereiden op mijn vertrek naar Battambang op zondag. Op advies van Julia ga ik voor de verandering met de boot ipv met de bus. Duurt wel wat langer maar schijnt wel mooier te zijn wat door de lokale bevolking bevestigd wordt. Dan op internet een hotel of guesthouse zoeken. In eerste instantie zoek ik iets in de stad, liefst met zwembad. Dat is me in Siem Reap goed bevallen. Maar ineens valt mijn oog op een bungalow parkje 10 km noordelijk van de stad. Ik had van Julia en ook mijn Trottergids begrepen dat Battambang zelf niet echt bijzonder is maar de omgeving juist wel. De foto's op internet trekken me over de streep: het ziet er wel heel gaaf en bijzonder uit. Klein minpuntje: er is geen internet. Dat wordt dus enkele dagen 'radio stilte’ en vandaar ook dit verhaal nu maar op de blog gezet met foto's en video's.
's Middags verwen ik mezelf met een olie-massage en in de avond eet ik in een bijzonder sfeervol restaurant vlakbij het guesthouse waar ik een overheerlijke eendenborst naar binnen werk. Daar had ik wel vaker willen eten.
Het volgende verhaal zal wat langer op zich laten wachten.