Argentinië 2019 : Buenos Aires

Hoi, 

Na de 'teaser' van vorige week dan hier toch nog het verhaal over Buenos Aires. 

Uit de vragen voor mijn vertrek en de reakties op de 'teaser' maak ik op dat er ruime interesse is. 

Het aantal foto's is nog beperkt. Het uploaden via WiFi gaat met een snelheid die uit te drukken is in bits per uur... 

Trip naar Argentinië: Buenos Aires

Woensdag 13 november: 

Ik pak om half 9 de trein naar Schiphol voor mijn trip naar Argentinië. De trein in Deurne zit al behoorlijk vol. Pas in Helmond kan ik een zitplaats bemachtigen. Vanaf Eindhoven wordt het zelfs rustig in de trein, precies tegenovergesteld van wat ik verwacht had. 

Ik heb alle tijd om in te checken voor mijn eerste vlucht naar Madrid. Ruimbagage afgeven en door de douane gaat soepel. Ik wordt ook al direct ingecheckt voor de vlucht van Madrid naar Buenos Aires. Da's een vlot begin. 

In Madrid is het 7 uur wachten op mijn volgende vlucht. Een amusant gesprek met een jonge Vlaamse familie zorgt ervoor dat de wachttijd snel voorbij is. Ik had ze vanwege hun getinte huid en zwarte haren niet als Belgen ingeschat en het moedertje bleek ook uit Honduras te komen. Dan had ik het toch nog een beetje goed gezien. Na 6 jaar in België spreekt ze vrijwel accentloos Vlaams, chapeau. Haar man had haar daar ontmoet toen hij daar vrijwilligerswerk deed; lesgeven op een schooltje, wat een toeval. 

In het vliegtuig wordt ik er nog aan herinnerd dat dit een zogenaamde budget luchtvaart maatschappij is: de stoelen zijn krap en staan dicht op elkaar. Als de passagier voor je de rugleuning naar achteren beweegt, kun je nauwelijks nog bij je tas op de grond. Ik prijs me gelukkig dat mijn buurvrouw niet van het XL formaat is. XXL-formaten passen niet in deze stoelen. Een groot deel van de vlucht slaap ik en dan merk ik er weinig van. 

Donderdag 14 november:

Als we bijna in Buenos Aires aankomen, meldt de gezagvoerder dat het vliegveld van het nabij gelegen Montevideo (Uruguay), gesloten is. Desalniettemin landen we op de geplande tijd. Wat is het probleem, dacht ik nog… 

Nou dat was duidelijk zichtbaar in de aankomsthal. Die staat helemaal vol met mensen. Het duurt meer dan 3 uur voordat ik door de douane ben. Het was niet zo vervelend als je zou denken: stemming was niet vervelend en af en toe werd er luid geapplaudisseerd, ik neem aan om de douaniers een hart onder de riem te steken.

Het internationale vliegveld ligt een stuk buiten de stad dus regel ik een taxi naar het hotel. 

Het hotel Costa Rica is eenvoudig maar erg sfeervol met een gaaf dakterras waar mijn kamer zo ongeveer aan ligt.

Ik deel 2 toilet/douche ruimtes met nog 4 andere kamers maar daar was ik direct na de boeking al op gewezen met het aanbod om te 'upgraden' naar een kamer met eigen douche/toilet. Dergelijke kamers liggen niet aan het dakterras dus ik ben blij met mijn keuze. Check ook de foto's voor een impressie. 

In de middag ga ik op zoek naar een plek om geld te wisselen. Door de hoge inflatie is er een markt ontstaan naast de officiële banken die tegen gunstiger tarieven euro's en US$ wisselt naar de Argentijnse peso (Ar$). 

Daarna ga ik op zoek naar een lokale SIM-kaart. Da's wel zo praktisch als je niet afhankelijk wilt zijn van WiFi en goedkoper dan je NL-abonnement inzetten. 

's Avonds laat ik mij mijn eerste Argentijnse steak goed smaken.

Vrijdag 15 november:

Het is een mooie dag dus besluit ik om mijn directe omgeving te voet te verkennen. Mijn hotel ligt in de wijk Palermo en in het noordelijk deel daarvan ligt een botanisch park, een ecologisch park en een Japanse tuin. 

Het ecologisch park valt tegen. Meer als de helft is afgesloten ivm verbouwing / renovatie. De Japanse tuin is wel mooi maar ook erg druk.

Er staat ook een gebouw met een Japans restaurant, dat kan ik niet overslaan. Ik eet er uitgebreider dan ik van plan was maar het smaakt dan ook voortreffelijk. 

Daarna ga ik nog naar het "3 Februari park" wat daar ook in de buurt ligt. Het duurt wat langer voordat ik het gevonden heb, ondanks dat het een park van formaat is. Mijn richtingsgevoel is hier op het zuidelijk halfrond (nog?) compleet van streek. Blijkbaar gebruik ik toch veel de zon hiervoor en ja, die staat hier in het noorden. Normaliter zou je weg vinden hier niet zo ingewikkeld moeten zijn met een "Amerikaans" stratenplan: veelal rechte wegen die haaks op elkaar staan. Maar ik loop regelmatig in de verkeerde richting, een bijzondere en nieuwe ervaring voor mij. (Wellicht dat er nu enkele lezers zijn die denken "Hoezo nieuw?".) 

Het park is groots en erg mooi met een uitgestrekt plan met perken met rozen die in bloei staan, prieeltjes, bloeiende bomen en een grote vijver.

Check ook hier de foto's. 

Ik had gehoord en gelezen over een Nederlandse organisatie met de "originele" naam 'Ontdek Buenos Aires' die oa fietstochten door Buenos Aires organiseert. Die heb ik snel gevonden en ik meld me aan voor een tocht voor morgen. Even later krijg ik een berichtje dat die tocht misschien niet doorgaat als het regent. Volgens de voorspellingen is er 50% kans op regen. In de ochtend hoor ik of het doorgaat. 

Zaterdag 16 november:

Het is idd bewolkt geworden maar als snel krijg ik een berichtje dat de tocht door gaat. Het verzamelpunt is bij het centrum en dat is wat te ver om te lopen dus ga ik met de metro. Met wat hulp van een jongen die een beetje Engels beheerst, slaag ik er in om een kaart te kopen en die van een saldo te voorzien, enigszins vergelijkbaar met onze OV-chipkaart. Met die kaart kun je ook gebruik maken van de bus en trein. Dat is heel goedkoop. Je betaalt ongeveer 30 eurocent per trip, ongeacht waar naar toe. Da's bij ons wel anders. Het netwerk hier, houdt buiten Buenos Aires snel op. 

Je moet bij de metro wel aan de juiste kant instappen wat niet vanzelfsprekend is: veel van de infrastructuur is aangelegd door de Engelsen. Tot de jaren 40 van de vorige eeuw reed het verkeer hier nog links en bij de metro is dat dus nog steeds zo.

Mooi op tijd arriveer ik op de Plaza General San Martin waar het verzamelpunt is. 

We zijn met een groep van 8 en Sander is onze gids. Een erg enthousiaste jongen die sociale geografie gestudeerd heeft en hier in Buenos Aires nog een post-master doet naast zijn gids- en vrijwilligerswerk. Hij woont inmiddels 7 jaar in Buenos Aires. Hij weet ontzettend veel en kan ook erg boeiend vertellen. 

De tochten zijn in het Nederlands en worden dagelijks georganiseerd, bijzonder. Volgens Sander is deze tocht heel populair onder KLM personeel en ook vandaag zijn 2 van de 8 deelnemers in dienst van de KLM en 1 daarvan heeft zijn zoon en diens vriendin meegenomen. 

We vertrekken in het centrum naar Puerto Madero, een oude havenwijk die omgebouwd is tot een exclusieve (en inmiddels dus dure) wijk waar mensen wonen en bedrijven en ambassades zich vestigen. 

Nederland heeft daar een pleintje geschonken wat onze band met "water management" zou moeten symboliseren. Alleen over het onderhoud daarvan zijn geen afspraken gemaakt en nu ligt het er onderkomen bij. Het systeem met fonteintjes en waterreservoirs functioneert niet meer. De Argentijnen zijn te trots om Nederland het te laten onderhouden en zelf doen ze het niet (geen geld). 

Dat is typerend voor Buenos Aires. Zo'n 100 jaar geleden behoorde Argentinië tot de 5 rijkste landen ter wereld maar na de crisis van 1930 is de economie in verval geraakt wat ook tot een sociale onrust heeft geleid. De stad, althans het centrum en de directe omgeving, staat vol met mooie oude gebouwen die je doen denken aan Parijs, Barcelona of Rome. Het is een mengelmoes van Europese invloeden. Maar het ziet er vaak slecht onderhouden uit. 

Vanuit Puerto Madero gaat het naar La Boca, voormalige eerste haven van Buenos Aires en de plek waarvan men zegt dat de tango ontstaan is, in de rosse buurt. Sander weet het mooi te zeggen: "De tango is ontstaan als een verticale presentatie van een horizontaal verlangen."

Het is toch gaan regenen en we worden behoorlijk nat maar gelukkig is het niet koud. We gaan een lokaal barretje binnen waar we wat eten en vooral ook drinken.

Één van de deelnemers is dus een piloot die één van de vooroordelen daarover bevestigt: in no-time slaan we met 'ons' drieën (zijn zoon en ikzelf doen mee) even zovele liters bier naar binnen. Hij bepaalt het tempo. Zie het maar als het vieren van het leven. 

We eten daarbij heerlijke empanadas, pasteitjes. 

Als de regen gestopt is, gaan we verder. 

De trekpleister van La Boca is Caminito; een kleurrijk straatje met afbeeldingen van dames in pikante kledij, soms de tango dansend. En de voetballer Diego Maradona is ook alom aanwezig.

Die wordt hier als een god vereerd. Hij is als voetballer doorgebroken bij de voetbalclub uit deze wijk, Boca Juniors. Toen hij na de verloren Falkland oorlog, hier hebben ze het over de "Guerra de las Malvinas", in 1986 hoogst persoonlijk Engeland uitschakelde in de achtste finale van het WK-voetbal (met de beruchte goal door de 'hand van God'), bereikte hij deze 'goden status'. Dat jaar werden ze uiteindelijk wereldkampioen, waar Maradona een groot aandeel in had. Er lopen hier look-alikes rond met wie je, tegen betaling, op de foto kunt. Één van de deelneemsters aan deze fietstocht is een stewardess die ooit Maradona in het vliegtuig had nadat hij net afgekickt was van zijn alcohol en drugs verslaving. Zij vertelde dat hij zonder problemen en gratis met zo ongeveer iedereen in het vliegtuig op de foto is gegaan. Dat is wel een grappig verhaal in deze context. 

We fietsen ook naar het voetbalstadion van Boca Juniors wat midden in de wijk staat. Het heeft een capaciteit voor 50000 mensen en er zijn 180000 aanvragen voor een seizoenkaart. Iedere wedstrijd is uitverkocht. 

Mocht je interesse hebben om daar een voetbalwedstrijd bij te wonen, dan kun je daarvoor contact opnemen met Sander'. Hij heeft connecties met een organisatie die alles regelt, inclusief transport naar (tot in) en van het stadion. Het schijnt een onvergetelijke ervaring te zijn als je iets met voetbal hebt. Publiek van de tegenstander wordt hier, maar ook in de rest van Argentinië niet toegelaten omdat dat veiligheidstechnisch niet te regelen valt. 

Na 6 uur 's middags moet je niet meer in La Boca zijn, dan is het het terrein van bendes. De politie, die elders in de stad wel veel zichtbaar is, waagt zich dan ook niet meer in La Boca, aldus Sander. 

We vervolgen onze tocht naar San Telmo, het meer artistieke deel van het centrum dat sterke gelijkenis vertoont met delen van Parijs. Hier zien we een tango demonstratie (niet gepland voor deze tour). 

Er zijn veel oude, authentieke barretjes waar Sander zijn post-master onderzoek over doet. Die fietsen we voorbij. 

We sluiten 1 a 2 uur later dan gepland, onze, zeer aan te bevelen, tour af op het Plaza de Mayo. Bij velen beter bekend als het plein van de "dwaze moeders" (naam die de toenmalig militair leider Videla ze gegeven heeft) . Van die moeders leven er nog 8 die, in 2 groepjes verdeeld, iedere donderdagavond nog hun rondjes lopen rond de soort van obelisk die daar staat. Het ene groepje 'dwaze moeders' laat zich gebruiken als een soort van uithangbord voor een politieke organisatie waar het andere groepje het niet mee eens is: zelfs de moeders zijn hier verdeeld. 

Dat rondjes lopen werd destijds gedaan om het samenscholingsverbod te omzeilen. 

Het plein wordt veelvuldig gebruikt voor demonstraties en manifestaties die wel eens uit de hand lopen. Er hangt dan ook een grimmig sfeertje door de vele hekken en de aanwezige politie en militairen. De Casa de Gobierno (pand waar de president werkt), ook wel bekend als Casa Rosada (door de kleur) is het meest in het oog springende gebouw van waaruit Eva Peron het volk toesprak en waar dus ook Madonna in haar vertolking van Eva gestaan heeft. 

Volgens Sander ontbreekt er na deze fietstocht nog één bezienswaardigheid die je gezien moet hebben: Cementario de la Recoletta ofwel de begraafplaats in de gegoede wijk Recoletta waar onze koningin Maxima is opgegroeid. 

Op die begraafplaats liggen veel Argentijnse beroemdheden met voor ons Eva Peron als bekendste. Ik besluit er naar toe te lopen maar als ik er aan kom, is de begraafplaats al gesloten. 

Zondag 17 november:

In de ochtend probeer ik een overtocht te boeken met een veerboot naar Colonia del Sacramento in Uruguay. Dat is een tochtje van ongeveer een uur dus is het plan om op maandagochtend te vertrekken en 's avonds weer terug. Het lukt me om, op dat moment nog, onduidelijke redenen niet. Een vlucht naar en een hotel in Puerto Iguazú, mijn volgende bestemming, gaat zonder problemen. Bij de receptie van het hotel vraag ik Eduardo om hulp voor de tocht met de veerboot. Ook Eduardo heeft de nodige problemen maar uiteindelijk lukt het hem. Als ik de reisdocumenten bekijk, zie ik dat het alleen een enkele reis is… Dat is niet de bedoeling. Eduardo gaat bellen om te kijken of dat aangepast kan worden en dan wordt alles ineens duidelijk: maandag is een feestdag in Argentinië en zijn veel mensen vrij. De veerboten terug naar Buenos Aires zitten op maandag allemaal vol. De trip wordt dus geannuleerd. Eduardo geeft mij het advies om, als ik interesse heb om op dinsdag te gaan, een bureau in het centrum te bezoeken die dergelijke trips regelt. 

Ik ga eerst naar het Cementario de la Recoletta. 

Dat is nog het beste te omschrijven als een 5 hectare groot 'dorp' met mausolea. 

Hier hebben de rijke families hun laatste rustplaats. Ook hier weer een grote variatie in staat van onderhoud. Ik loop een stukje mee met een Duitstalige groep met een gids. Zo kom ik ook bij de plek waar Eva Peron bij haar familie begraven ligt onder haar familienaam Duarte.

Zij nam het persoonlijk op voor de armere Argentijnen en dan met name de vrouwen. Hierdoor was en is zij nog door velen geliefd. Bij haar begraafplaats liggen vrijwel altijd bloemen en dat is nu ook het geval, 67 jaar na haar overlijden. Het is ook de enige begraafplek waar ik bloemen gezien heb. Zij is echter niet onomstreden. Haar man, president Juan Peron, hield er fascistische denkbeelden op na en was bevriend met Musolini en is bij Hitler op bezoek geweest. Vandaar dat vele Duitsers na de oorlog hier naar toe vluchtten. Eva Peron is op 33-jarige leeftijd overleden aan baarmoederhalskanker. Jong overlijden heeft ongetwijfeld ook geholpen bij mythe vorming van Evita. 

Ik ga op zoek naar het bureau om mijn dagtrip naar Uruguay te regelen maar het bureau blijkt gesloten te zijn. 

Op zondag is er een antiekmarkt in San Telmo die ik ga bezoeken. Op die markt is ook een aardige tango demonstratie. De markt loopt door tot bijna op het Plazo de Mayo, erg uitgestrekt. 

Ik eet in een restaurant vlakbij mijn hotel een 'kleine' steak van 500 gram. De standaard steak is 2x zo groot. De steaks zijn hier niet van dat fijne malse vlees zonder vet, maar meer wat wij kennen als rib-eye. Het smaakt in ieder geval uitstekend. Er staat vaak ook wel een vegetarisch gerecht op de kaart maar dat is wel zoeken. Ik vermoed dat veganisten hier verhongeren. 

Als ik klaar ben met eten, komt er een man aan het andere eind van de tafel zitten die een gesprek begint. Ik ga tegenover hem zitten zodat we elkaar wat makkelijker kunnen verstaan. Hij is een chirurg die van oorsprong uit Argentinië komt, maar nu in Europa woont en werkt. Ieder jaar komt hij een aantal weken terug naar Argentinië om hier mensen te helpen. Aan de ene kant houdt hij van Argentinië maar hij is er niet echt trots op.

Hij vraagt naar mijn 'reisplan' en ik vertel wat globaal het plan is: Buenos Aires, Iguazú en dan de westzijde van Argentinië. Hij kan dat wel waarderen. Hij tipt mij om tijdens mijn verblijf in Buenos Aires ook naar het stadsdeel Tigre te gaan. Dat ligt helemaal aan de noordwestkant van de stad, nabij een delta waar 2 rivieren, de Paraná en de Uruguay samen komen in de Rio de la Plata. Ik dacht dat de Rio de la Plata een zeearm was maar dat is het blijkbaar niet. Het is zoet/brak water en de breedste rivier ter wereld, bij de monding in de Atlantische oceaan is dat 290 km. Bij Buenos Aires is dat meer dan 40 km, nog altijd breder dan het Europees 'kanaal' tussen Calais en Dover.

Rio de la Plata is Spaans voor 'Zilverrivier' en heet zo omdat de Spanjaarden het landinwaarts gedolven zilver via deze rivier afvoeren. Op de oceaan werd het dan weer "over genomen" door de ons wel bekende Piet Hein. Daar is dus dat liedje op gebaseerd. 

Maandag 18 november:

Achter de receptie van het hotel zit Silvina, een aardige en spraakzame vrouw. Ik vertel haar dat het bureau voor de trip naar Colonia del Sacramento gesloten was. Ze vraagt of het goed is als zij het bureau belt om te vragen wat er voor morgen mogelijk is. Dat vind ik prima. Het duurt even voordat ze iemand aan de lijn krijgt maar dan is het ook zo geregeld. Ze adviseert me om de boot van 12 uur te nemen ipv 8:15 's morgens. Een halve dag is ruim voldoende volgens haar om alles te bekijken aldaar. 

Als ik later hoor dat ik een uur voor vertrek aanwezig moet zijn, ben ik blij dat ik haar advies opgevolgd heb. De reis met de metro en te voet kan ook nog eens een uur in beslag nemen. Zonder kaart en telefoon gaat het navigeren me nog steeds moeilijk af. Dus dat was erg vroeg opstaan geweest om die eerste boot te halen. 

Silvina vraagt wat de plannen voor vandaag zijn. Ik zeg dat ik naar Tigre wil gaan. Dat vindt ze een prima idee, ze verwacht dat het daar ook wat aangenamer zal zijn. Het is warmer dan normaal in deze tijd van het jaar met temperaturen van boven de 30 C. Ze stippelt, voornamelijk mondeling, een mogelijk plan uit met hier en daar wat krabbels op mijn plattegrondje van het centrum van Buenos Aires. 

De reis per bus en trein naar Tigre verloopt vlotjes en het is idd een minder stads gebeuren. Wel toeristisch en omdat veel Argentijnen een vrije dag hebben, is het ook druk. Tip van Silvina was om naar Puerto de Frutos te gaan en dat blijkt een grote markt te zijn. Ik scoor daar een Argentijnse verloopstekker. De stopcontacten hier zijn vaak ook geschikt voor onze Europese stekkers zoals in mijn hotel maar hun 'eigen' stekkers lijken op de stekkers in de USA (2 platte pennen) maar dan staan ze 45 graden gedraaid. Ik heb ook stopcontacten gezien waar alleen deze stekkers in passen. Ik eet er wat en koop een kaartje voor een boottocht door de delta. Die boottocht herinnert me er aan dat ik geen stadsmens ben. Ik bivakkeert inmiddels al 5 dagen in een stad en op een of andere manier vermoeit me dat. De vrouw in de boot die in het Spaans vertelt wat er allemaal te zien valt, kan ik vrijwel volledig 'buiten sluiten' en de groene 'oase' in me opnemen. Het is een wirwar van kanaaltjes waar we door varen met helemaal vrijstaande huizen.

Sommigen zien er goed onderhouden en bewoont uit maar vele zien er verlaten en vervallen uit. Hier en daar langs een groter kanaal liggen oude scheepswrakken. Toch wel mooi om te zien in zo'n groene omgeving met veel water. 

Silvina had me geadviseerd om de "Tren de la Costa" terug te nemen, vrij vertaald "kust trein". 

Via internet lokaliseer ik het station en loop er naar toe in een klein half uur. Als ik daar aankom is het me direct duidelijk dat daar geen trein meer van gaat vertrekken: een al minstens tientallen jaren niet meer gebruikte hallen die meer aan een oude fabriek dan een station doen denken. In de nabijheid zie ik een sloppenwijk. Hmmm misschien toch maar omdraaien. Er blijkt ook een politie-station te zijn en er komt een agent naar buiten die, denk ik, vraagt waar ik naar op zoek ben. Als ik "train station" zeg, wijst hij naar een plek waar ik omheen gelopen ben en daar is een stationnetje wat duidelijk nog recente gebruikssporen heeft. Al snel stopt er een trein op het andere spoor, voor mij dus de verkeerde richting. Het "start station" is blijkbaar verlegt naar een andere plek. Als ik sta te wachten op de juiste trein zie ik dat de agent is mee gelopen en me op een afstand in de gaten houdt. Het versterkt het gevoel dat dit niet een plek is om als buitenlander in je eentje rond te lopen. Gauw genoeg is de trein weer terug en stap ik in. Het advies volgend van Silvina stap ik op station San Isidro weer uit. Dat is een prachtig stationnetje met een mooi parkje en kerk in de nabijheid. Helaas regent het pijpenstelen en is het inmiddels donker geworden dus ga ik op zoek naar de bus die me terug naar mijn hotel zou moeten brengen. Ik vind wel een busstation maar dat is niet de lijn die ik moet hebben. Ik spreek een meisje aan die daar uit de bus komt en vraag naar de buslijn waar ik naar op zoek ben. Ze spreekt goed Engels maar komt niet uit die buurt. Ze kan op haar "bus app" de lijn die ik zoek, niet vinden. Ze adviseert me om een paar blokken zuidelijker te lopen naar een station waar ik op de heenweg ook voorbij ben gekomen. Daar is ook een groter busstation waar ze me waarschijnlijk wel verder kunnen helpen. Als ik even schuil in een ijs- en koffie tentje doe ik een poging om via internet die buslijn te vinden maar zonder succes. Ik loop daarom naar dat treinstation waarvan ik weet dat die spoorlijn op het eind aansluit op de metro. De metro lijnen ken ik inmiddels wel dus dan ben ik zo weer bij mijn hotel. Dat levert inderdaad geen 'problemen' meer op. 

Later blijkt dat ik de "Tren de la Costa" weer had moeten nemen en verderop de bus. Die informatie had ik gemist. 

Dinsdag 19 november:

Vandaag staat de trip naar Colonia del Sacramento in Uruguay op het programma. Om 12 uur vertrekt de boot maar ik moest er een uur van tevoren zijn. Het 'onboarden' is vergelijkbaar met wat je op een vliegveld ziet: inchecken, eventueel bagage afgeven, douane check en handbagage door een scanner. Dat laatste is een beetje een 'wassen neus'. Er staan maar enkele van die scanners die wel van een groter formaat zijn dan die op een vliegveld. Iedereen gooit zijn handbagage op een hoop op de band en pakt die na de scanner er weer af. Niemand wordt er uit gehaald om de inhoud te checken. 

Bij de douane krijg ik weer een reeks stempels. Ik ga Argentinië uit en Uruguay in en op de terugweg vice versa. Ruim voordat we aan boord kunnen, vormt zich in de ruimte een lange 'slang' van mensen in de vorm van een spiraal. Ik sluit me daar niet bij aan maar ga op een comfortabele bank zitten die in die ruimte staan. 

Als we aan boord mogen, kan de 'slang' het niet bijbenen en de mensen die net als ik op de banken zaten, staan op en lopen zo de boot op. Op de terugweg herhaalt dat tafereel zich, ik vind het wel grappig. 

Bij aankomst wissel ik wat Argentijnse pesos om in Uruguayaanse pesos maar dat had ik achteraf beter niet kunnen doen. Je kunt er overal me Argentijnse pesos betalen en de wisselkoers is dan veel beter dan bij het wisselkantoor. Je krijgt ook het wisselgeld in Argentijnse pesos. 

Colonia del Sacramento is een klein stadje aan de Rio de la Plata. Ik sla het historisch centrum nog even over en huur een fiets. Wat verderop liggen mooie, rustige zandstranden.

Helaas heb ik geen zwemkleding en een handdoek bij me. En ik denk niet dat de mensen het waarderen als ik in mijn Adamskostuum een duik neem. En het is ook niet handig als ik daarvoor op gepakt wordt door de politie. 

Mensen hier zijn sowieso niet zo van aan het strand liggen als ik het aantal mensen op het strand zie. Ik fiets weer verder en ga op zoek naar een eettentje maar die zijn dun gezaaid, zo buiten het centrum. Veel zaken zijn ook gesloten. Ik ga op mijn gevoel wat links- en rechtsaf en dan zie ik een plek waar een familie zit te eten. Enkele jonge mannen runnen daar een eettentje met een forse barbecue. Bingo! 

Één van de jongens spreekt enkele woorden Engels en zegt direkt dat ze geen betaalkaart accepteren maar wel Argentijnse pesos. Dan is er geen probleem. Op goed geluk bestel ik wat maar dan zegt hij dat dat 'no carne' is. Mijn Spaans is inmiddels zover ontwikkeld dat ik weet dat dat 'geen vlees' betekent. Potverdorie, dat kan natuurlijk niet. Heb ik hier in 'the middle of nowhere' een barbecue tent gevonden en dan kies ik vermoedelijk het enige vegetarische gerecht van de kaart. In overleg met hem wordt het een gerecht wat als Asado op de kaart staat. Dat blijkt een soort van ribstuk te zijn met een heerlijk chutney-achtig mengseltje, apart geserveerd. Ook de sla en tomaten die erbij zitten zijn heerlijk vers. Dat is smullen. 

Dan fiets ik weer verder over deels asfalt maar vooral gravelwegen waarbij die laatste kwalitatief vaak beter zijn dan de veelvuldig opgelapte asfalt weggetjes. Het buitengebied is gevarieerd. Weides met vooral veel paarden, graanvelden en natte, moerasachtige bossen. Dat is een welkome afwisseling na bijna een week in de stad. Ik ga weer terug richting Colonia maar voordat ik daar ben zie ik een weggetje wat naar een strandje leidt. Daar liggen ook weer enkele gezinnetjes en wat jongeren zijn er aan het spelen. Het pad gaat naar rechts verder, parallel aan de kust. Ik fiets over een zandpad door mooie natuur met wat kleine meertjes waar jongeren zich vermaken. Uiteindelijk stopt het pad bij een riviertje waar ik geen passage zie. Ik vind nog een pad wat me naar de kust brengt die daar rotsachtig is. Er is verder niemand en ik vind een deel waar het wat zandige is. Ik parkeer mijn fiets, trek mijn kleren uit en loop in het water. Door het zand is het water troebel en zie ik niet wat er op de bodem is. Het wordt maar zeer geleidelijk aan dieper, de temperatuur van het water is heerlijk. Als ik voel dat er steeds meer rotsen onder het water verscholen zitten, ga ik niet verder. Ik laat de golven over me heen slaan en voel me weer helemaal fris en fruitig. Dan besluit ik dat het genoeg is. Door de zon en de wind droog ik snel weer op. Ik kleed me aan en fiets weer terug naar Colonia. Als ik weer een alternatieve route neem, kom ik (weer) langs een sloppenwijk waar veel honden lopen. Ik fiets snel door naar het centrum van Colonia, kijk rond door het oude deel waar nog te zien is dat dit vroeger een strategisch gelegen vesting was.

Op een terrasje onder het genot van een cerveza (de kleine waren op, zucht 😉) geniet ik van een prachtige zonsondergang.

Dat is weer een prima dag geweest. 

Woensdag 20 november:

Vandaag heb ik niet veel gepland. Om 17:30 vertrekt mijn vlucht naar Puerto Iguazú vlakbij het drie-landen punt van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Dat wordt mijn uitvalsbasis om de watervallen van Iguazú te bezichtigen. Ik moest mijn kamer uit en in de receptie van het hotel wordt het benauwd. De temperatuur gaat weer over de 30 graden vandaag en met de hoge luchtvochtigheid is dat minder aangenaam. Ik laat een taxi bestellen om me op tijd naar het vliegveld te brengen. Ik heb geen zin om met mijn rugzak door de stad te zeulen en voor een paar Euro brengt de taxi me er naar toe. 

Ik ben ruim op tijd op het vliegveld. Ruim een uur voor de geplande vertrektijd ga ik naar de gate vanwaar mijn vliegtuig vertrekt. Daar stappen nog mensen in voor een andere vlucht. Ik check het nog een keer maar de boards geven aan dat mijn vliegtuig daar vertrekt. Ik ga daar zitten, check mijn mail en werk mijn verhaal bij. Voor ik er erg in heb, is het nog 15 minuten voor vertrek maar het is nog rustig bij de gate. Ik check de boards en zie dat de gate vanwaar mijn vliegtuig vertrekt, gewijzigd is naar een gate helemaal aan de andere zijde van de vertrekhal en de status is "Last Call" (laatste oproep). Helaas als ik bij de gate kom is die net 5 minuten gesloten. Mijn rugzak wordt uit het vliegtuig gehaald en kan ik een half uur later weer oppikken bij de aankomsthal. Er zit niks anders op dan een nieuw vliegticket te kopen… 

De eerstvolgende vlucht naar Iguazú vertrekt de volgende morgen om 8 uur. Daar koop ik een ticket voor en bel mijn hotel in Iguazú dat ik morgen pas aankom. Ik kijk of er hotels in de directe omgeving van het vliegveld zijn omdat ik om 6 uur 's ochtends weer op het vliegveld moet zijn. Dat valt tegen. Het wordt "Grand Hotel Buenos Aires" in het centrum. Dan kan ik waarschijnlijk op loopafstand een barretje vinden om mijn frustratie weg te spoelen. Ook voor dit hotel geldt dat het betere tijden heeft gekend. De man achter de receptie spreekt geen Engels en er lijkt iets niet in orde met mijn reservering te zijn. Hij schakelt hulptroepen in die het Engels wel machtig is. Die legt uit dat ze eigenlijk vol zitten. Er is echter nog één kamer beschikbaar maar daar is wel de airco van defect. Ik zeg dat ik dat geen probleem vindt, het is toch maar voor een korte nacht. Als ik in de kamer kom zie ik dat er gelukkig wel een ventilator boven het bed hangt die het wel doet. Dat vind ik bij de huidige, nog niet zo extreme temperaturen net zo prettig. Ik zet er mijn spullen neer en op straat zie ik inderdaad een aardig barretje waar ze heel veel verschillende bieren hebben. Mijn keuze valt op een IPA die uitstekend smaakt. Ik houd het maar bij 2 want ik wil niet nog een vlucht missen.

Donderdag 21 november:

Ik heb onrustig geslapen om de 1-2 uur wakker geweest. Dat lag niet aan het bed of de kamer.😉 Ik ben opgestaan voordat de wekker ging. Wederom ben ik goed op tijd op het vliegveld en kies een strategische plek centraal in de vertrekhal 😊. Op het aangegeven boarding tijdstip check ik welke gate ik moet hebben en zie daar ook aangegeven staan dat we vandaar naar Iguazú vertrekken. 

Op het moment dat het boarden kan beginnen, blijkt er iets niet in orde te zijn, er wordt een vertraging van 20 minuten gemeld, hoe ironisch. Blijkbaar is er iets mis met het vliegtuig en worden we met een bus naar een ander vliegtuig gebracht. Een half uur later dan gepland, vertrekken we dan toch. Ik ben pas gerust als ik in het vliegtuig zit en we vertrekken. 

Buenos Aires vind ik zeker wel een leuke stad maar het is nu ook wel mooi geweest, op naar Iguazú.