Kep en Kampot

Maandag 20 november: Het guesthouse in Kep, Kimly Lodge, ziet er prima uit. Het restaurant schijnt bekend te zijn vanwege zijn krabgerechten. Momenteel staat mijn lichaam daar niet naar. Ik heb in de bus af en toe wat geslapen maar ik voel me nog steeds erg moe. Ik ga naar mijn kamer die een uitzicht op zee heeft. Het is niet veel maar zeezicht is er. Ik zet mijn spullen neer neem een douche en kruip in bed.
Als ik na anderhalf uur wakker wordt, voel ik me wat beter. Ik verzamel de kleren die gewassen mogen worden en loop naar het restaurant. Ik geef de was af en bestel eten, voor de 'zekerheid’ houd ik het bij een vleesgerecht met rijst. Als dat even later arriveert, zie ik dat de portie nogal fors is. Na enkele happen komt mijn maag in opstand. Die is blijkbaar niet in de conditie om dit te kunnen verwerken. Ik laat de rest staan waarop de kok naar mij toe komt om te vragen of het eten niet goed is. Ik leg hem uit dat het niet aan 'zijn’ eten ligt maar dat ikzelf niet fit ben. Ik ga weer terug naar mijn kamer en kruip in bed.

Dinsdag 21 november: Ik heb gedurende de nacht iedere 1-2 uur op de wc gezeten en tussendoor toch wel wat kunnen slapen. Op dergelijke momenten kan ik de kleine sproeiertjes die hier vaak bij een toilet hangen, extra waarderen. Die frekwente gang naar het toilet is 'een natuurlijke detox in de naweeën van het paradijs’ zoals een goede vriendin het treffend en mooi verwoordde. Tegen 10 uur sta ik toch maar even op. Een ontbijt durf ik nog niet aan maar de pot gemberthee valt prima.
Ik upload de foto's en de blog over Koh Rong Sanloem en de rest van de middag slaap ik veel. Tegen de avond kijk ik wat er op mijn andere telefoon nog binnen gekomen is. Ik heb voor het eerst in lange tijd weer goede WiFi. Mijn maag is rustig maar een volledige maaltijd lijkt me nog teveel van het goede. Ik bestel een tomatensoep. Het blijkt een heldere te zijn en die smaakt en valt goed. Ik moet zo langzamerhand ook eens gaan kijken naar een vlucht terug naar Europa. Ik weet nu wel dat ik vanaf Phnom Penh terug vlieg en volgende week woensdag verloopt mijn visum. Bovendien wordt ik ook weer 'een keer’ terug verwacht op mijn werk.
De vluchten (en prijzen) die me worden aangeboden staan me niet zo aan. Als ik het via een andere site probeer, krijg ik er ééntje aangeboden die in ieder geval financieel aantrekkelijk is. Als ik geboekt heb zie ik dat ik vrij vlot in Londen ben volgens het vluchtschema maar dan bijna 8 uur moet wachten voor mijn laatste vlucht naar Brussel. OK, dat is dan maar zo.
Daarna zoek ik mijn bed op.

Woensdag 22 november: Het eerste deel van de nacht tot ~2 uur prima geslapen. Daarna waren toch enkele toilet bezoekjes nodig om het 'droog’ te houden. Voor ontbijt bestel ik pannenkoek met ananas. Die valt ook goed. Ik besluit het vandaag rustig aan te doen. Het guesthouse heeft een zwembad waar ligstoelen bij staan.
Ik vertrek hier weer op vrijdag en dan wil ik nog enkele dagen naar Kampot. Dat kan ik vandaag allemaal regelen. Helaas zit het voortreffelijke guesthouse, Mea Culpa, waar ik in oktober geweest ben, vol. Ik boek een ander guesthouse in Kampot wat goede recensies heeft en het ligt al in de richting van Bokor Mountain waar ik nog naar toe wil. Van daaruit heb je, volgens zeggen, een mooi uitzicht over de golf van Thailand, waar de Cambodjaanse kust aan ligt. Ik boek tot en met zondag. Vervolgens wil ik dan nog 2 nachten in Phnom Penh blijven om ff bij te kletsen met de vrijwilligers daar, Julia, Caroline, Diede en Joost. Ik stuur een berichtje naar Julia en die laat weten dat er op zondag alleen Joost mogelijk aanwezig is. Ze kent de plannen van Joost niet. Zelf vertrekt ze met Caroline op vrijdagavond naar Battambang en zijn ze pas op maandag terug. Diede vertrekt op zaterdag richting Kratie, een streek ten noordoosten van Phnom Penh in de richting van Laos. Als ik me goed herinner, zit het vrijwilligerswerk er voor Diede dan op en die ging daarna ook rondtrekken door ZO-Azië. Die ga ik dus waarschijnlijk niet meer zien. Ik laat Julia weten dat ik dan mogelijk een nacht langer in Kampot blijf. Aangezien mijn vlucht pas dinsdag laat in de middag vertrekt, kunnen we dan wellicht op maandagavond nog wat ondernemen. Dat vind ze een goed plan.
Ik zwem wat in het zwembad en slaap af en toe wat.
's Avonds eet ik rijst met groenten en dat gaat goed. Ik heb nog steeds last van met name mijn maag en heb ook nog steeds diarree. Maar verder gaat het wel. Na het eten zoek ik gauw genoeg mijn bed op.

Donderdag 23 november: Het was weer een nacht met de nodige interrupties. Weinig verbetering merkbaar in mijn lichamelijke gesteldheid. Het ontbijt, roerei met toast, valt goed. Ondanks dat ik me nog steeds niet goed voel, besluit ik om er vandaag op uit te gaan. Bij mijn guesthouse kun je een motor/scooter (125cc) huren en dat doe ik dan ook. Ik krijg een automaat met 'Willempie’ helm. Ik zet hem maar op want toen ik hier aankwam, zag ik best veel politie en die zijn vooral alert op toeristen zonder helm. Bestuurder van een motor is hier verplicht om een helm te dragen.
Ik had bedacht om in de omgeving rond te kijken naar de peperplantages waar deze regio om bekend staat. Kampot peper is een beschermd product vergelijkbaar met bijvoorbeeld Parmaham. Ook zie ik in de buurt een meer met de naam Secret Lake, een naam die uitnodigt tot verder onderzoek. Maar als ik de motor start zie ik dat ik eerst naar een tankstation moet, de benzinemeter staat al ver op reserve. Nadat ik getankt heb, rijd ik te ver door voor de kortste weg naar Secret Lake maar op Google maps zie ik dat er alternatieve routes zijn. Ik sla af van de hoofdweg, een brede, geasfalteerde weg van 2 forse rijstroken. Het eerste stuk van de weg waar ik indraai, is nog van beton maar al heel snel wordt dat gravel en de kwaliteit wordt ook snel minder. Het heeft hier de afgelopen dagen iedere dag minstens één keer fors geregend, meestal 's avonds of 's nachts. Daarom staan er flinke plassen water op de weg. In het begin zijn er nog wel routes te vinden die nagenoeg droog zijn maar later zijn er grote plassen over de volle breedte van de weg. Dan is het zoeken naar sporen van voorgangers en op hoop van zegen dat traject ook maar volgen. Het gaat allemaal goed maar het ziet er niet naar uit dat dit een slechte passage is. Via deze route loop ik het risico vele kilometers door deze blubber te moeten rijden. Daar heb ik vandaag geen zin in dus draai ik om en rijd terug naar de hoofdweg. Vrij snel vind ik de afslag die ik moet hebben naar Secret Lake. Via een gravelweg die in goede conditie is, rijd ik naar Secret Lake. De onderste helft van de scooter zit inmiddels onder een laagje roodachtige modder, net als mijn sandalen en onderbenen. Als ik bij Secret Lake aankom, zie ik een betonnen weg die nu, met de huidige waterstand van het meer, overspoeld wordt. Maar het gaat vrij rustig. Voetgangers, motorrijders en tuk-tuks rijden over de weg dus dan doe ik dat ook maar. Aan de overkant parkeer ik mijn scooter die niet veel schoner is geworden van de oversteek. Ik loop over de weg en spoel, de inmiddels opgedroogde, rode modder van mijn sandalen, voeten en onderbenen. Bij de oversteekplaats staat een standje waar je eten en drinken kunt kopen. Mijn maag staat nog niet naar eten maar een blikje lychee-sap gaat er wel in. Ik nuttig het in een hangmat met uitzicht over het meer.
Na deze pauze volg ik de gravelweg die grotendeels langs het meer af gaat. Ik zie op Google maps dat er een (doodlopend) weggetje 'het meer in leidt’. Dat ‘moet’ natuurlijk even verkend worden. Inderdaad na een tijdje zie je het water aan beide zijden van het weggetje, zij het dat het niet diep is en er dus van alles groeit. Het weggetje leidt naar een woning maar net daarvoor draai ik weer om.
Ik stippel een route uit die me uiteindelijk weer naar de hoofdweg richting Kep zal brengen. De gravelweggetjes liggen voornamelijk in de zon waardoor ze over het algemeen goed te berijden zijn, enkele modderige passages daar gelaten. De route gaat voornamelijk door de peperplantages waar deze streek bekend om staat. Af en toe zijn er nog wat rijstvelden. Onderweg krijg ik nog 2 verse mango's van mensen die daar aan het werk zijn.
Net voor ik weer op de hoofdweg uitkom melden mijn darmen dat het tijd is voor een 'sanitaire’ stop. Aangezien mijn sluitspier niet optimaal functioneert voor de huidige darminhoud, geef ik daar vrij snel gehoor aan. Ik vervolg mijn weg terug naar Kep. Kep is een langgerekt plaatsje aan de kust om een heuvel heen. Die heuvel is onderdeel van het 'Kep National Park’. Ik zie dat er een weggetje de berg oploopt en na even zoeken, vind ik het weggetje. Ik rijd het weggetje in en dat is soms best steil, mijn scooter heeft het er zwaar mee maar uiteindelijk kom ik boven. De top is een beetje een teleurstelling. Er staat een mobiele zendmast met de nodige bijgebouwen en overal, ook onderweg naar boven, is de begroeiing zo dicht dat je nergens een mooi uitzicht hebt. Het spannendste is de rit naar boven èn naar beneden door de behoorlijk steile passages. Maar zonder problemen arriveer ik weer beneden. Ik rijd Kep weer in en ik constateer dat de ene dag die ik heb om Kep en omgeving te verkennen, ook voldoende is. Kep maakt een vrij levenloze indruk. Het heeft wel een aardig strandje maar dat kan de vergelijking met de stranden van Koh Rong Sanloem echt niet aan. In het centrum zie je wel de typische 'strandtent horeca’ maar leuke, sfeervolle restaurants heb ik niet kunnen ontdekken. Nee, hier kan ik morgen met een ‘gerust hart’ vertrekken. Als ik alle straten gecheckt heb op misschien een verborgen, leuk etablissementje, rijd ik terug naar het guesthouse. Ik parkeer de scooter en fris me even op. Als ik daarna naar het restaurant ga, blijkt dat de eigenaren naar een bruiloft zijn; daar ben ik waarschijnlijk in de ochtend langs gekomen op weg naar Secret Lake. Ik herkende de 'muziek’ en het geluidsniveau van mijn verblijf in Battambang. Het gevolg is wel dat er niemand is die eten kan bereiden. Dat hoor ik niet van het enige meisje die namens het guesthouse aanwezig is want die spreekt geen Engels. Andere gasten van gemixt Westerse en Cambodjaanse origine vertellen mij dat. Die gasten stellen het meisje voor om mijn bestelling bij een verwant restaurant in de buurt te bestellen en laten leveren. Dat is een prima idee. Zo krijg ik even later mijn gewenste noedels met groenten en ei. Als ik een paar happen neem, komt mijn maag in opstand. Ik neem het bord mee naar mijn kamer om in een heel rustig tempo toch zoveel mogelijk naar binnen te werken. Uit ervaring tijdens mijn ‘leraar-periode’ in Phnom Penh weet ik dat dergelijke gerechten ook koud nog goed te eten zijn. Gedurende de avond en nacht eet ik af en toe een hapje van de noedels en het ei maar van harte gaat het niet. Ik val in slaap en als ik na enkele uren wakker wordt voor de onvermijdelijke sanitaire stop, merk ik dat de plek waar ik gelegen heb, kletsnat is ondanks dat de airco lichtjes aan staat. Ik heb geen koortsthermometer bij maar mijn voorhoofd voelt warm maar niet heet. Ik voel me ook niet koortsig. Maar goed dat ik een 2-persoonsbed heb dan kan ik opschuiven naar de droge helft. Het is mijn laatste nacht hier ;-).

Vrijdag 24 november: Met de nodige onderbrekingen toch redelijk geslapen. Ik bereid me voor op mijn vertrek hier vandaag. Ik ga naar het restaurant en bestel een fruitontbijt. Dat gaat prima. Ik zie dat de eigenaar en zijn vrouw weer terug zijn en daar ben ik blij om. De eigenaar komt naar me toe omdat hij begrepen had dat ik vandaag nog vervoer 'ergens naar toe’ nodig had. Dat klopt, ik wil naar Kampot, zo’n 25 km hier vandaan. Als ik dat met de (mini-)bus wil doen, moet ik eerst met de tuk-tuk naar de bus en in Kampot weer met de tuk-tuk naar mijn guesthouse daar. Dus ik vraag of een moto-dop (=motor taxi) of tuk-tuk helemaal naar Kampot een optie is. De eigenaar zegt dat reizen in één keer met de tuk-tuk wel een goed plan is. De prijs is ook aan de ondergrens van mijn inschatting dus dat is snel geregeld. Ik heb nog even de tijd dus ik neem nog een sapje en relax in het restaurant. Ik zie dat het zwembad nu ook volledig is ingericht met ligkussens en parasols, ziet er toch weer wat mooier uit. Ik loop een rondje in de omgeving van het guesthouse. Als ik naar de zee loop, zo’n 100m van het guesthouse, zie ik dat er een miniem strandje is. Wel hier en daar wat rotsen maar de liefhebber zou hier de zee in kunnen om te zwemmen. Het strandje hoort bij een sailing club die daar zit. Volgens het bord kun je daar met boottrips mee, surfen of kajaks huren. Op dat moment was er geen activiteit te bespeuren. Dat was me gisteren bij Kep-beach ook al opgevallen. Blijkbaar is het nog vroeg in het seizoen hier.
Ik loop terug naar mijn guesthouse en zie dat het bijna tijd is. Ik heb mijn rekening al betaald maar mijn spullen staan nog op de kamer. Ik breng eerst nog even een bezoek aan mijn favoriete zetel van de laatste dagen, pak mijn spullen en loop naar de lobby. Stipt op tijd is de tuk-tuk er :-).
Het is een ontspannen ritje naar Kampot. Een groot deel van die route heb ik de dag ervoor ook met de scooter gereden. Ik realiseer me nu pas hoe dicht ik gisteren bij Kampot was. Met wat hulp van collega tuk-tukkers uit Kampot, zet mijn tuk-tuk me af bij het guesthouse.
Ik wordt heel hartelijk ontvangen en de eerste indruk is erg goed. De tuin en omgeving is deze keer wat minder maar het guesthouse zelf ziet er heel ruim en prima onderhouden uit. Beneden bij de receptie is een leeshoek met boeken en op de eerste verdieping waar mijn kamer zich bevindt is een soort van huiskamer ingericht met grote TV met dvd-speler en een aanzienlijke collectie dvd’s van diverse genres, voornamelijk Engelstalige films.
Mocht het niet zo vlotten met mijn herstel dan kan ik me hier prima vermaken. Op beide verdiepingen zijn ook mooie terrassen. Mijn kamer ziet er prima uit met een groot 2-persoonsbed met klamboe en een airco. De gecombineerde douche/toilet is niet groot maar ziet er wel netjes uit. Omdat ik na 4 dagen niet veel verbetering bespeur met mijn maag en darmen, besluit ik om in de middag even te bellen met mijn eigen huisarts, in Nederland is het dan ochtend. De assistente adviseert om vooral goed te blijven drinken en in kleine hoeveelheden te eten als dat wel gaat. Dat was ook mijn idee. Sinds mijn aankomst in Kampot voel ik me al wel iets beter en bij de eerste gang naar het toilet, constateer ik verheugd dat er achter nu eindelijk wat uitkomt dat niet door de 'voorste uitgang’ had gekund ;-).
Na 'installatie’ en een snelle douche in het guesthouse wandel ik naar het centrum, een wandelingetje van ruim een kilometer. In café-restaurant 'The Rusty Keyhole' bestel ik een koffie maar let even niet goed op waardoor ik een ijskoffie krijg. Ik check het ijs en zie dat het een gaatje in het midden heeft. Dat betekent dat het machinaal vervaardigd ijs is, van drinkbaar water. Ik drink de ijskoffie op en bestel nog een warme koffie.
Rond de klok van 6 wandel ik naar Mea Culpa het guesthouse waar ik een aantal weken terug verbleef tijdens een weekendje Kampot. Het zat dit weekend vol anders had ik dat geboekt. Maar ik heb me de hele middag verheugd op de pizza die ze daar maken in een houtgestookte oven buiten. Gelukkig kan ik er wel eten. Ik doe een poging om een halve pizza te bestellen omdat ik al weet dat ik een hele niet op krijg met de huidige gesteldheid van mijn maag. Dat gaat niet, dus dan maar een hele in het kleinste formaat. Ook deze smaakt geweldig maar inderdaad nadat ik een halve op heb, geeft mijn maag aan dat dit wel even verwerkt moet worden voor meer voedsel geaccepteerd kan worden. Ik luister nog even naar de prima muziek op de achtergrond, Led Zeppelin en The Doors komen voorbij :-).
Ik hoor dat dit weekend het bruiloftsfeest is van de eigenaar. Dan snap ik wel dat het guesthouse vol zit. Bij mijn vorige verblijf had ik daar ook al iets van opgevangen. De komende dagen is dan ook het restaurant gesloten. Da’s dan goed getimed om vandaag hier pizza te eten. Daarna loop ik terug naar mijn guesthouse, in vogelvlucht zou dat een 500 meter zijn maar via de brug is dat een wandeling van 2 km.
Bij het guesthouse aangekomen merk ik dat ik toch wel moe ben dus stap ik gauw genoeg in bed.

Zaterdag 25 november: In twee etappes heb ik goed geslapen. Rond 4 uur werd ik 'gewekt’ voor een toiletbezoek. Daarna heb ik een hele tijd wakker gelegen tot het weer licht werd, half 6, maar toen toch in slaap gevallen en geslapen tot 9 uur. Snel mijn bed uit, me verzorgt en naar beneden voor ontbijt wat tot 10 uur geserveerd wordt. Ik bestel een 'small English breakfast’: toast, een dubbel spiegelei met gebakken bacon met thee en jus d’orange. Het smaakt voortreffelijk. Als ik het bijna op heb, krijg ik ook nog een schaaltje vers fruit. Da’s nog eens een goed begin van de dag.
De rest van de dag breng ik door met lezen, deze blog bijwerken en een film kijken, K-19 the widowmaker. Film is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal over één van de eerste Russische kernonderzeeërs die lange afstandsraketten kon lanceren. Het was in begin jaren zestig in de tijd dat de wapenwedloop tussen oost en west in volle gang was. De onderzeeër heeft bijna een 'meltdown’ gehad van één van de kernreactoren door problemen met het koelsysteem. Het heeft een aantal opvarenden uiteindelijk het leven gekost om dat te voorkomen.
Na afloop van de film regel ik een moto-dop naar het centrum. Ik loop 'The Rusty Keyhole’ binnen om wat te drinken. Later besluit ik om daar ook een hapje te eten. Ik dacht eerst aan een burger maar ik zie ook enkele Mexicaanse gerechten op de menukaart staan. Ik bestel fajitas en als die gebracht worden, blijkt het een zelfbouw pakket te zijn. Ik eet ze bijna helemaal op ;-). Als ik al afgerekend heb, wordt ik aangesproken door een Fransman, Pierre. Ik schat hem van mijn leeftijd. Hij biedt me een rode wijn aan en we raken in een lichtelijk amusant gesprek. Hij is gedurende een groot deel van zijn leven 'op de vlucht’ voor de 'overdreven’ regelgeving in het Westen. Vanuit Parijs is hij naar Australië vertrokken maar daar begon het op een gegeven moment ook wat formeler te worden en is hij naar Thailand verhuisd. Nu overweegt hij om naar Cambodja te verkassen. Om half 10 houd ik het voor gezien omdat de poort van mijn guesthouse om 10 uur op slot gaat en ik geen sleutel bij heb. Mooie tijd om mijn bed op te zoeken.

Zondag 26 november: Het was toch nog rond middernacht voor ik sliep maar toen ook in één ruk door geslapen tot half 8. Dat was alweer ff geleden dat dat gelukt was. Na wederom een prima ontbijt, meldt de gastvrouw dat de bus naar Phnom Penh op maandag, al om 8 uur vertrekt en dat ik dan rond half 8 al opgehaald wordt. Ik zeg dat dat OK is mits ik van tevoren kan ontbijten. Ontbijt is normaliter vanaf half 8. Ze zegt dat ze dat zal regelen.
Daarna bereid ik me voor op een motorritje naar Bokor Mountain. Een berg hier in de buurt van 1000 m hoog. Dat is ook een goede plek als je even verkoeling zoekt. Door de hoogte is het daar, in theorie, 8 graden koeler (vuistregel: 100 m omhoog, daalt de temperatuur ~0.8 C). Vandaag worden hier op zeeniveau temperaturen verwacht van 32 C dus op de berg zou het dan 24 C moeten zijn.
Eerst maar eens een motor regelen. Het guesthouse heeft er 2 waarvan er ééntje verhuurt wordt maar helaas is die stuk. Ik loop richting het centrum. Onderweg komt er een moto-dop voorbij die vraagt of ik een motor nodig heb. Ik zeg dat ik er ééntje wil huren. Hij gebaart mij om achterop te klimmen maar eerst moeten we het nog eens worden over de prijs. Ik weet inmiddels dat je bij dergelijke onderhandelingen je breedste glimlach op moet zetten en ook dit keer werkt dat: hij accepteert mijn eerste tegenbod. De motorzaak wil er wel ééntje verhuren aan mij. Ik heb de keuze uit een flinke off-road motor of een scooter zoals ik al eerder gehuurd heb. In de prijs zit een factor 4 verschil. Ik zeg dat ik naar Bokor Mountain wil maar volgens de verhuurder is dat voor geen van beide types een probleem. Het probleem is echter dat hij er alleen één wil verhuren als ik mijn paspoort daar achter laat. Een kopie of een borgstelling accepteert hij niet. Ik heb mijn paspoort niet bij dus vertrek ik maar weer. Ik zoek op Google maps naar andere motor-verhuur zaken en zie dat er ééntje is niet al te ver van mijn guesthouse. Ik loop er naar toe. Bij de zaak is niemand aanwezig, er staan wel enkele motoren buiten. Na even rondgekeken te hebben en wat geroepen, probeer ik het bij de buren, die motoren wassen. Helaas is daar niemand de Engelse taal machtig en lopen, vriendelijk lachend weer weg. Ik zoek de zaak op internet op en vind een telefoonnummer. Als ik dat bel, krijg ik een man aan de telefoon die zegt dat ze normaliter alleen verhuren voor de volgende dag en omdat het vandaag zondag is, lukt dat al helemaal niet. Dan vertelt hij dat ze alleen duurdere off-road modellen verhuren en ook zij verhuren die alleen als je je paspoort achter laat. Hij verwijst me naar de verhuurder waar ik net vandaan kom. Ik weet genoeg en ga terug naar mijn guesthouse om mijn paspoort te halen. De eigenaresse van het guesthouse is verrast mij te zien. Ik leg haar uit wat er aan de hand is en vraag haar een moto-dop voor mij te regelen. Ik heb ff genoeg gewandeld. Ik pak mijn paspoort en de eigenaresse vertelt me dat de moto-dop al klaar staat, da’s snel. Ik dirigeer hem naar de buurt waar de motor-verhuur is waar ik als eerste geweest ben vanmorgen. Ik weet niet precies waar ik moet zijn en mijn moto-dop verstaat niets van wat ik zeg behalve dat $1 OK is voor de lift. Als hij me af zet, ziek ik dat ik nog geen 100 m van het verhuurbedrijf ben. De man lacht al als hij me aan ziet komen. Ik lever mijn paspoort in, betaal de huur vooruit en in no-time zit ik op mijn scooter, dit keer een half-automaat maar daar heb ik in Koh Kong al mee geoefend. Ik vraag of de benzine-meter stuk is maar breed lachend vertelt een jongen mij dat mijn eerste stop het tankstation om de hoek is. En inderdaad na 3.5 liter benzine gaat de meter van de ene naar de andere hoek. Net als bij alle andere scooters/motoren die ik bereden heb, is dat de enig werkende meter :-). Ik krijg wederom een helm van het type “Willempie” mee. Ik zet direct richting Bokor Mountain want het is inmiddels bijna middag. Mijn scooter is wel de krachtigste die ik 'onder handen’ heb gehad hier in Cambodja. Geen idee hoe hard ik rijd (schatting 80 km/uur) maar ik haal alles in. Andere motoren, vrachtwagens en personenauto's laat ik allemaal achter me. De weg en de hoeveelheid verkeer staan dat ook toe. Ik heb niet het idee dat ik als een malloot over de weg sjees. Ik hoef ook niet te stoppen om op mijn mobiel te kijken want de afslag naar Bokor Mountain staat prima aangegeven. De weg naar boven is zo’n 5 jaar geleden compleet opnieuw aangelegd en is een 2-baans asfaltweg in uitstekende conditie. Die is aangelegd door een Cambodjaans-Vietnamese projectontwikkelaar die boven op de berg een groots resort aan het bouwen is.
Boven op de berg is een plateau dat kilometers groot is en al in het begin van de 20ste eeuw in gebruik is als resort. Het is bepaalde periodes verlaten geweest, in verval geraakt om daarna weer gerestaureerd te worden.
Met de huidige ontwikkeling van het resort worden sommige gebouwen opnieuw gerestaureerd. Één ervan is het Grand Bokor Palace hotel. Dat ziet er mooi uit en ligt op een mooie lokatie. De oorspronkelijke opdrachtgevers van de bouw van dat hotel, de Franse kolonisten, gebruikten deze lokatie om te 'ontsnappen’ aan de tropische temperaturen op zeeniveau.
Als ik boven aankom, staat er een behoorlijke wind en is het 'dreigend’ bewolkt. Dat maakt het gevoelsmatig nog wat frisser. Ik verwissel mijn hemd voor een T-shirt. Ik rijd wat rond en er hangt een onwezenlijke sfeer. Grote hotels, parkeerterreinen, restaurants e.d. maar grotendeels leeg. Het is dan misschien nog niet echt hoogseizoen maar dit is toch wel echt verlaten.
Ik parkeer mijn scooter in de buurt van het Grand Bokor Palace hotel en wandel wat rond de kliffen aldaar. Met helder weer heb je daar inderdaad mooi uitzicht over de golf van Thailand. Vandaag is het niet helemaal helder maar ik kan net onder het wolkendek door de kust en wat eilanden zien. Beneden schijnt de zon terwijl het hierboven stevig bewolkt is. Als ik terug wil lopen naar waar ik mijn scooter heb staan, kom ik langs een plek waar een Cambodjaanse familie aan het BBQ-en is. Ze lachen als ze me aan zien komen en ik ontkom er niet aan om een biertje met hun te drinken. Ze hebben allerlei bijzondere vis op de BBQ liggen waarvan het 'hoofd’ van de familie mij bezweert dat hij die vanmorgen nog levend gekocht heeft bij een visser. Ze zien er inderdaad prima uit maar ik wil het prille herstel van mijn maag en darmflora niet mogelijk teniet doen met dit eten dus ik sla het beleefd af, net als een tweede biertje. Nadat ik met bijna iedereen van de familie op de foto ben geweest, ga ik weer verder. Ik ga op zoek naar de Popokvil Waterfall. Snel genoeg heb ik hem gevonden. Het kost een halve dollar entree maar dan krijg je wel een tegoedbon voor een onvervalst flesje Bokor Mountain water!
Ik kijk daar rond en als ik bij de grotere vervallen kom, is het wel een mooie waterval. Hij is niet meer zo heftig als op de foto's, het regenseizoen loopt naar zijn einde, maar hij is nog steeds aardig om te zien. Ik loop terug naar mijn scooter en begin aan misschien wel het leukste deel van deze dag. Nu ik weet dat de weg prima is, knal ik met mijn scooter naar beneden. Ik haal alles en iedereen in en wordt zelf niet ingehaald. Het was soms op het randje, maar op het 'randje’ is het uitzicht het mooist ;-). Heelhuids sta ik snel weer beneden en ga via de hoofdweg 3 terug naar Kampot. In Kampot zie ik dat het half vijf is en er zit nog ruim benzine in de tank dus besluit ik om nog eens naar de Tada waterval te gaan kijken voor het verschil met toen ik hier was in Oktober. Maar als ik bij de entree heffing kom, willen ze dat ik toch nog het volle pond betaal hoewel het binnen het uur donker is. Ze zijn niet over te halen voor een reductie. De volle prijs heb ik er niet voor over dus ik draai weer om. Ik rijd terug naar het verhuurbedrijf en als ik daar aankom, zie ik dat de benzinemeter weer op dezelfde plek staat als bij het begin van mijn tocht, nice ;-).
Ik wissel mijn shirt weer voor een hemd, de temperatuur is nog ruim boven de dertig.
Ik had gisteren een eettentje gezien met een bord dat ze de beste burgers van de stad hebben en dat wil ik dan wel testen. Helaas is de tent vandaag gesloten. Maar niet getreurd, gauw genoeg heb ik een ander restaurant gevonden met allerlei burgers. Ik stel er zelf eentje samen en die smaakt uitstekend. Dan wandel ik terug naar het guesthouse. Daar aangekomen blijkt dat ook de eigenaar weer thuis is van een weekendje met off-road motoren op pad. Aan zijn huidskleur en accent te horen, is het een Engelsman. We praten heel kort even en dan ga ik naar mijn kamer.

Maandag 27 november: Ik heb de wekker om 6 uur gezet en die wekt me. Douchen en mijn spullen ordenen voor vertrek vandaag naar Phnom Penh. Om 7 uur ga ik naar beneden voor ontbijt en om half 8 haal ik mijn spullen van de kamer. Het duurt nog tot 8 uur voor de tuk-tuk arriveert die me naar het busstation brengt. Ik had een 'big’ bus gevraagd maar het is een kleintje voor 20 personen. Gelukkig zit er niemand naast mij want de beenruimte is onvoldoende voor 'Westerse benen'. We halen nog wat mensen op en nog niet half vol vertrekken we naar Phnom Penh. De bus stopt halverwege voor toiletbezoek en even de benen strekken. Om half 1 zijn we in Phnom Penh en neem ik de tuk-tuk naar het vertrouwde guesthouse, Narin. Daar aangekomen zie ik Diede zitten. Die zou naar Kratie vertrokken zijn maar voelde zich niet goed en heeft daarom besloten enkele dagen uit te zieken in het guesthouse. Het gaat nu wat beter met haar. Mijn kamer wordt momenteel schoon gemaakt dus klets ik nog even met Diede. Als mijn kamer klaar is, neem ik een douche en ga terug naar het terras. Niet lang daarna arriveren Julia en Caroline die een lang weekend naar Battambang zijn geweest. Het is een gezellige bedoening. Joost komt er ook nog even bij zitten. De dames, met name Julia en Caroline, hebben nog wat nodig en willen naar de Russian Market gaan. Ik ben daar ooit geweest maar toen was die gesloten dus ik vraag of het goed is als ik mee ga. Dat vinden de dames prima. Pum, een aardige tuk-tuk chauffeur, brengt ons er naar toe. De dames weten te vinden wat ze zoeken en ik scoor ook nog een aardig souvenirtje. De dames moeten nog even hun was regelen maar daarna gaan we los met een onvervalste tuk-tuk party. Muzikaal zit ik aardig op één lijn met Caroline. De “buikbump” (buiken tegen elkaar bumpen) met Paul,een andere tuk-tuk chauffeur, verlies ik kansloos. Tussendoor wordt wat eten gehaald maar ik heb niet echt honger. Ik eet wel wat en de rest 'helpt mee’. Het is een gezellig feestje. Check ook het korte filmpje dat ik geupload heb voor een sfeer impressie. Uiteindelijk zoek ik mijn bed op.

Dinsdag 28 november: 's Nachts er wel een keer uit geweest maar dat was een van vroeger herkenbare sanitaire stop: de blaas legen. Ik heb mijn wekker om 7 uur gezet, enerzijds om solidair te zijn met Julia en Caroline die weer naar SBB2 gaan maar bovenal om afscheid van hun te nemen. Als zij terugkomen van SBB2 zit ik op het vliegveld.
Diede is ook bij het ontbijt, zij vertrekt vandaag naar Battambang en wil ook afscheid nemen van Julia en Caroline. Tegen 8 uur neem ik afscheid van Julia en Caroline die met de tuk-tuk naar SBB2 vertrekken. Diede wordt rond 9 opgehaald. Zij gaat nog even gedag zeggen bij de tuk-tuk chauffeurs. Ik ga mijn spullen alvast organiseren voor mijn aanstaande vertrek. Iets na 9 wordt Diede opgehaald en neem ik ook van haar afscheid.
Ik had al eerder gezien dat er in de buurt een massagesalon is en besluit me nog een keer te (laten) verwennen voor ik weer terug reis.
Daarna ga ik naar de tuk-tuk chauffeurs die al weer met een party begonnen zijn. Ik sluit aan en drink een paar biertjes mee. Er komen ook allerlei hapjes voor bij. De schelpjes sla ik nog over maar als er wat later gebakken visjes met gebakken groenten aangeboden wordt, sla ik die niet af. De visjes worden in zijn geheel gebakken en eet je ook helemaal op behalve als de vis wat groter is en ook navenant meer graat heeft. Je kauwt erop en als er toch nog harde stukjes zijn dan spuug je die uit. Ze smaken prima in deze setting :-). Als het bijna tijd is om te vertrekken, ga ik terug naar mijn kamer om nog een keer te douchen en kleding aan te trekken die wat beter geschikt is voor de 'thuis condities’ (25 graden frisser). Ik heb met Pum afgesproken dat hij me naar het vliegveld brengt en stipt op tijd vertrekken we. Als we inmiddels vlakbij het vliegveld zijn, zie ik dat ik me verkeken heb op mijn vertrektijd of de vlucht is aangepast. Mijn eerste vlucht vertrekt niet om 16:30 uur, wat ik dacht, maar om 18:30 uur. Ik heb het liever zo dan andersom.