Koh Rong Sanloem

Woensdag 15 november: Na een probleemloze busrit zou er, een bij de trip inbegrepen, tuk-tuk rit naar de haven zijn. Ik kan zo gauw geen tuk-tuk vinden. Omdat ik niet weet hoe lang de rit naar de haven duurt en de boot vertrekt om 2 uur, besluit ik om om half 2 in te gaan op een aanbieding van een moto-dop om me voor $2.5 naar de juiste haven te brengen. Het ritje valt mee en ruim op tijd ben ik bij de boot. Die vertrekt netjes op tijd. Net tegen de tijd dat we bij één van de aanleg plekken van Koh Rong Sanloem arriveren, valt mijn telefoon uit. De accu gaf nog 30% aan maar blijkbaar is dat niet genoeg meer. Ik heb wel een accu-pack bij maar het duurt een tijd voor mijn telefoon weer 'on speaking terms’ is. Ondertussen vertrouw ik maar op de informatie van het personeel van de boot. Er zit nog een Duitse dame, Tonia, bij die ook naar de westkant van het eiland gaat, Sunset Beach, maar ik ben niet zeker of ik ook op dat strand moet zijn. Het personeel van de boot denkt van wel maar komt niet al te overtuigend over. 'Officieel’ varen ze niet naar de westkant. Je moet er op de juiste plek aan de oostkant uitstappen en dan in 3 kwartier naar de andere kant van het eiland lopen. Maar ik vermoed dat we die aanleg plek alweer verlaten hebben. Ik en Tonia sluiten een deal met de bemanning om ons voor $4 per persoon op Sunset beach af te zetten. Net voor we daar aankomen, is mijn telefoon weer tot leven gekomen en zie ik dat mijn verblijf, Huba-Huba, naast dat van Tonia, Sleeping Trees, ligt op Sunset beach :-). In eerste instantie kan de eigenaresse mijn boeking niet vinden, maar even later toch wel. Ik heb een bed in een 8-persoonse dorm, een slaapzaal met 4 stapelbedden. Het 'complex’ ziet er tropisch, een beetje hip uit. Check ook de foto's. Ik ontmoet een aantal “roomies” (personen met wie ik de dorm deel) en na mijn 'Belgen dagen’ in Koh Kong, zijn het nu Duitsers waar ik mee verkeer: Max, Marcus, Daniël en Janine. Er slaapt ook nog een Argentijn, Nicholas. Ik denk dat ik de gemiddelde leeftijd in de dorm flink omhoog haal ;-). Iedereen in de dorm heeft een kluisje maar ik heb er één die ik met iemand anders moet delen. Dat vind ik niet zo’n goed idee. Ik heb nogal wat contant geld bij omdat er op het eiland geen geldautomaat is. De eigenaresse bespeurt mijn argwaan en zegt dat ze bij de receptie een kluisje hebben waar ik 'echt waardevolle’ spullen in bewaring kan geven. Ook geen ideale oplossing maar beter dan zo’n gedeeld kluisje. Ik heb nog een tas met natte spullen en was en geef die af om te laten wassen. Later krijg ik de tas weer terug met de opmerking dat ze geen was-service hebben op dit strand omdat het water beperkt is. Ik heb nog schone kleren en hier verwacht ik vooral in een zwembroek rond te lopen. Ik hang de natte spullen op een waslijn bij de dorm zodat ze kunnen drogen.
Electriciteit (zonne-energie en generator) is ook niet continue beschikbaar. Er is ook geen internet maar dat wist ik al. De bungalows liggen verscholen in het bos en daar is ook nog een grote ontspanningsruimte van 2 (!) verdiepingen. Er liggen enkele boeken en er wordt ook yoga gegeven. De eigenaresse zegt dat ik daar ‘in geval van nood’ ook kan slapen, mocht mijn bed 'plotseling bezet’ zijn… Dit is mijn eerste keer dat ik in een dorm slaap dus ik ben wel 'lichtelijk’ benieuwd hoe het daar aan toe gaat. 'Ondanks’ het hoge “Duitsland gehalte” (bezoekers, ;-)) heeft het geheel een relaxte, beetje reggea-achtige sfeer. De muziek en het personeel helpen daar wel bij. Één er van, Tim, komt van het eiland Guadeloupe, in de Caribische golf. Hij maakt de tropische sfeer kompleet met zijn rasta kapsel. En het klimaat is natuurlijk tropisch ;-). Als de zon ondergaat doet het strand, Sunset Beach, zijn naam alle eer aan, die zonsondergang is inclusief :-).
Ik heb bed 8, een bed op de bovenste 'verdieping’. Na het eten ga ik aan de bar zitten maar gauw genoeg ga ik, als eerste in de dorm, naar bed. Rond middernacht wordt ik half wakker als de rest ongeveer tegelijkertijd naar bed gaat, denk ik. Op het bovenste bed van het stapelbed langs mij slaapt Janine maar als het 's nachts hard begint te regenen, hoor ik haar in het Duits mopperen dat haar bed nat wordt, het lekt daar. Bij mij lekt het ook een klein beetje in de uiterste rechterbovenhoek, maar daar heb ik geen last van. Janine verhuist echter naar een ander bed. Even later komt er nog een jongen binnen die tegen Janine zegt dat zij in zijn bed ligt. Janine vertelt hem dat haar bed nat is en dat ze niet van plan is om uit haar 'nieuwe’ bed te komen. De jongen moet maar kijken of er ergens anders of in de ontspanningsruimte nog een plek is. Daarna hoor ik er niets meer van. Ik weet ook niet hoe goed zij elkaar kennen.

Donderdag 16 November: Ik wordt rond 5 uur wakker omdat ik naar het toilet moet. Om de rest niet te storen in hun slaap ga ik naar een toiletgebouw buiten. Het begint al licht te worden en ik ga niet meer terug naar bed. Mijn verblijfplaats ligt op de noordpunt van Sunset beach dus besluit ik helemaal naar het zuidelijkste puntje te lopen. Er is verder nog niemand op het strand. Gauw genoeg daarna komt het personeel van de andere guesthouses en restaurants naar buiten om alles in orde te maken voor de nieuwe dag. Ik zoek het pad wat naar de oostkant van het eiland leidt omdat ik daar één dezer dagen naar toe wil gaan. Dat pad wil ik wat beter bekijken en dan kan ik even een berichtje naar het thuisfront sturen: aan deze zijde kan je zelfs niet SMS-en. Ik vind het paadje en loop er een stukje in. Ik zie al snel dat het minder geschikt is voor de slippers die ik aan heb en draai weer om. Als ik terug loop naar mijn guesthouse, zie ik Tonia staan. Ik loop er naar toe om een praatje te maken. Zij slaapt in een laag tentje waarvan de bodem opgespannen is tussen een viertal bomen waardoor de tent bijna 1 meter boven de grond zweeft. De tent is van heel fijn gaas waardoor je, volgens Tonia, een heel fijn klimaat in de tent hebt. Alleen vannacht was het ietsje minder omdat er vanwege de regen een cover over moest. Desalniettemin is ze er goed over te spreken. Zij gaat verder met het organiseren van haar spullen in de tent en ik loop verder naar mijn guesthouse. Daar kan je vanaf 8 uur ontbijten en dat is het nog niet dus ik ga even in een hangmat liggen. Gauw genoeg daarna komt er leven in de brouwerij in het restaurant. Ik loop er naar toe en een meisje achter de bar, Anais, vertelt me dat er over een kwartiertje ontbijt besteld kan worden maar ik kan al wel koffie krijgen. De twee jongens die al wel aan een ontbijt zitten, hebben dat speciaal geregeld omdat ze een boot moeten halen. Ik bestel dan maar een koffie en even later een omelet met een baguette. Als ik terug naar mijn slaapplek loop, is iedereen inmiddels uit bed. Ik trek mijn zwembroek aan, smeer me goed in tegen zonnebrand en huur snorkelspullen voor de rest van de dag.
De rest van de ochtend vergaap ik me aan alle vissen, waaronder 2 inktvissen, die er rondzwemmen. Ik stop heel kort even om een kopje koffie te drinken. Als ik wat wil eten voor de lunch zie ik Max en Daniël zitten schaken. Ik loop er naar toe en ze nodigen mij uit om bij hen te komen zitten. Ze komen uit Zuid-Duitsland te komen uit de stad Regensburg, niet ver van de Tsjechische grens. Ze zijn een rondreis van 3 maanden aan het maken door Zuidoost Azië. Daniël heeft ontslag genomen en gaat daarna bij zijn vader in de zaak werken met het doel om die later over te nemen. Max heeft net zijn bachelorstudie er op zitten en begint daarna aan een master studie.
Nadat ik mijn tonijnsalade op heb, zeggen Max en Daniël dat ze gaan zwemmen en ik meld dat ik ga snorkelen. Maar voor ik de zee in ga, smeer ik me nog een keer in en doe contactlenzen in om de vissen nog beter te kunnen zien. Het snorkelen gaat me steeds beter af. Op een gegeven moment hoor ik geroep. Het zijn Max en Daniël die me waarschuwen om niet voorbij een rots te zwemmen die bij een 'uitsteeksel’ van het eiland ligt. Daarachter staat blijkbaar een aflandse stroming die behoorlijk sterk kan zijn. Ik bedank ze voor de waarschuwing en snorkel weer richting Sunset Beach. Daarna spoel ik me af en praat wat met Nicholas. Het is een relaxte jongen uit Buenos Aires in Argentinië. Er is een 'nieuwe dormbewoonster’ aangekomen, Alexandra, een meisje uit het Duitstalige deel van Zwitserland.
Ik trek mijn sandalen aan en loop wederom het pad in naar de oostkant van het eiland, Saracen Beach. Maar zelfs als ik binnen gehoorsafstand van Saracen Beach ben, valt er nog niks te communiceren met mijn mobiel. Inmiddels is de zon achter de 'bergrug' verdwenen en de muggen beginnen aktief te worden. Het pad is niet verlicht dus besluit ik om om te keren. Het is niet echt een paadje waar je makkelijk loopt met je mobiel als zaklamp. Als ik weer terug ben op Sunset beach is de zon net achter de horizon verdwenen en die horizon is prachtig gekleurd in gele en rode tinten waar je nog 'banen’ zonlicht in kunt zien. Ik probeer het vast te leggen met mijn mobiel. Als ik terug loop naar mijn guesthouse zie ik wederom Tonia voor haar tentje zitten. Ik loop er naar toe en gezamenlijk genieten we van de mooie zonsondergang. Als het kleurenspel ten einde loopt, ga ik naar mijn guesthouse. Ik bestel een soort van runderragout met gebakken knoflook aardappelen. Het eten in het guesthouse is uitstekend. Ik drink nog wat en ga naar bed.

Vrijdag 17 november: Ik sta rond zeven uur op. Ik bereid me voor om vandaag helemaal naar Saracen Beach te lopen. Ik wil wel eens ervaren hoe de sfeer is op dat strand en ik kan daar contact leggen met het thuisfront. Ik bestel eerst een koffie en als om 8 uur de keuken open gaat, bestel ik een ontbijt van muesli met vers fruit en yoghurt. Daarna ga ik eerst langs bij de organisatie verderop op Sunset Beach die in de avond uitstapjes regelt naar lichtgevend plankton en vuurvliegjes in de jungle. En jawel hoor, ik kan die avond mee. Ik koop een kaartje en krijg te horen dat ik om kwart over zes verwacht wordt. Dat is wel vroeg maar het meisje vertelt me dat we er met kajaks naar toe gaan en daar moeten we eerst wat oefeningen mee doen. Ik wordt er al helemaal enthousiast van. Ik had wel gehoopt maar niet verwacht om dit nog mee te maken. Zwemmen in lichtgevend plankton is zo ongeveer het laatste wat nog op mijn “verlanglijstje” hier staat en er dan zelf met een kajak er naartoe peddelen, maakt het voor mij helemaal af. Dat wordt nog lastig om iets te bedenken voor de surprise met de familie als ik terug ben in Nederland ;-).
Enthousiast begin ik aan de wandeling naar Saracen Beach aan de oostkant. In iets meer dan een half uur loop ik er naartoe. Met name het stuk vlakbij uitsteken en hier en daar is het ook glad. Als het enigszins mogelijk is wil ik voorkomen om hier met al mijn bagage door te moeten lopen naar de veerboot. Ik zweet me nu al het apezuur met alleen een klein dag-rugzakje. Het laatste stuk naar Saracen Beach is vrij vlak en loopt makkelijk. Op Saracen Beach heerst een heel andere sfeer dan op Sunset Beach. Ik vind Sunset Beach veel gezelliger en het heeft een meer 'paradijselijke’ uitstraling. Personeel van de verschillende guesthouses en organisaties die op Sunset Beach actief zijn, gaan familiair met elkaar om. Het voelt als één gemeenschap. Saracen Beach daarentegen is veel groter met meer grote, luxe hotels en guesthouses en 'ademt’ een meer commerciële sfeer.
Als ik om iets voor 9 op Saracen Beach arriveer, zijn er nauwelijks mensen te bekennen. Het strandzand is wel mooier, bijna wit en het loopt geleidelijker af in zee, vergeleken met Sunset Beach. Voor rotspartijen moet je ook hier naar het einde van het strand. Ik loop wat rond over het strand en ga op een overdekt terras zitten dat deels in zee staat. Ik bestel een grote koffie en vraag de Wifi code. Yep, we zijn weer even online. Ik stuur een app-je en wat foto's naar het thuisfront. Met de nodige onderbrekingen upload ik de foto's over mijn verblijf in Koh Kong en de reis naar Sihanoukville. Ik heb het wel naar mijn zin op het terras en bestel een salade als lunch. Als alle foto's die ik wilde uploaden ook op de site staan, post ik als laatste de blog over Koh Kong. Daarna loop ik nog wat over het strand en ga dan weer terug naar mijn 'paradijsje’. Daar aangekomen bereid ik me voor op mijn kajaktocht naar het lichtgevend plankton. Het is nog vroeg dus ik drink eerst nog wat aan de bar en raak in gesprek met een, hoe kan het ook anders, Duits stel uit Halle, een stad vlakbij Leipzig. Ik vertel enthousiast over mijn leuke weekend, eerder dit jaar in Leipzig en andere leuke vakantie ervaringen in Duitsland. Het doet ze oprecht deugd dat ik zo enthousiast ben over hun 'Heimat’. Hij is opgegroeid in Rostock, een kustplaats aan de Baltische zee. Ze adviseren me om die ook een keer te bezoeken alsook de stad Halle. Dan is het hoogste tijd om naar de plek te gaan waar mijn plankton trip gaat beginnen. Ik kom daar mooi op tijd aan en zie dat er nog 5 andere deelnemers zijn: twee jonge stelletjes, één Engelstalig en één Franstalig, en Alexandra, uit 'mijn’ dorm. We hebben 2-persoons kajaks dus ik wordt bij Alexandra ingedeeld en 'moet’ achterin zitten om de 'juiste koers te varen’ en er is geen wind, ook niet in de rug ;-). Iedereen is enthousiast en we krijgen ook snorkelspullen mee. Na de instructies over hoe te voorkomen dat we peddels en/of snorkelspullen verliezen, gaan we de zee op. Daar moeten we eerst oefenen om uit de kajak te gaan en er daarna weer in te klimmen. Het lijkt meteen goed te gaan maar als zowel ik als Alexandra tegelijk nog net even goed willen gaan zitten, kiept de kajak alsnog om. We hebben dolle pret. Vervolgens peddelen we helemaal naar de rotspunt aan de zuidkant van Sunset Beach. Onderweg zie ik al lichtpuntjes opflitsen bij de peddels. Het blijkt het lichtgevend plankton te zijn. Op de plek aangekomen, zetten we onze snorkelspullen op en gaan het water in. Wat een fantastische ervaring is dat. Als je volledig stil ligt in het water, is het donker maar zo gauw je maar één vinger een beetje beweegt, lijkt die te veranderen in een sterrenflikker. Je ziet één en al lichtpuntjes rond die vinger. Als je je armen en benen beweegt, wordt het één en al 'vuurwerk’ rond die armen en benen. Met de duikbril op (en ik heb gelukkig mijn contactlenzen in gedaan) is dat heel mooi om te zien. Als ik onder water naar de andere zwemmende mensen kijk, lijkt het of zij in een zak met lichtjes zitten. Dat is ook een fantastisch gezicht. Met mijn armen maak ik figuren in het water van licht, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik dacht eerst dat het fluorescerend plankton zou zijn, wat licht reflecteert maar het is echt luminicerend plankton. Als je bewegingen maakt in het water, straalt het plankton zelf licht uit. Ik heb zelf geen spullen (foto/video camera geschikt voor in het water) om dit vast te leggen. Als je googlet op ‘bioluminescent plankton’ vind je wel wat foto's maar ik heb er geen gezien die ook maar enigszins in de buurt komt van wat ik onder water gezien heb. Het is ook niet eenvoudig om dat vast te leggen, denk ik.
Ik word uit mijn droomwereld geroepen. Iedereen zit een eindje verderop alweer in de kajak en onze gids maakte zich al ongerust over mij. Ik roep dat het 'fine’ is met mij, een understatement van jewelste. Ik zwem terug naar de kajak en klim er zonder problemen weer in. Vervolgens peddelen we achter de gids aan naar de rotskust. Onderweg zien we nog vissen die even uit het water springen. Als we vlakbij de kust zijn, zien we daar een 10-20 meter boven de zee in de bossen ook een 'vuurwerk’. Dat zijn de vuurvliegjes. Ook dat is mooi om te zien maar niet zo spectaculair als het plankton.
Als we onder een onbewolkte sterrenhemel terug peddelen, zien we het plankton nog rond onze peddels. Het 'vuurwerk’ omringt ons helemaal: in het water, in het bos en in de lucht. Het is een sprookjesachtige, prachtige ervaring.
We lopen terug naar het guesthouse, spoelen het zeewater van ons af en als Alexandra en ik aan de bar zitten te wachten op eten, sluit ook Nicholas aan. Hij heeft ook nog niet gegeten maar heeft niet veel honger. Alexandra stelt voor om de curry die zij bestelt heeft, met hem te delen. Die curry's zijn inderdaad van een behoorlijk formaat. Nicholas stemt ermee in. We praten nog even met elkaar en dan vraagt Alexandra of we meegaan naar de 'Sleeping Trees’ het guesthouse/camping naast Huba-Huba, ‘mijn’ guesthouse. Daar is een 'jam sessie’ gepland met allerlei mensen die daar muziek gaan maken. Nicholas en ik zien dat wel zitten. Alexandra heeft een gitaar bij en gaat die halen. Op het strand voor de 'Sleeping Trees’ is een kampvuur gemaakt. Voor de temperatuur is dat niet nodig maar het maakt het 'plaatje’ wel compleet. Alexandra, enkele Franstalige meisjes en een jongen, Brice, die ook bij Huba-Huba werkt, spelen en zingen niet onverdienstelijk maar mijn favoriet is een man (Amerikaan?) waar ik langs zit. Hij heeft een mooie stem en kan prima gitaar spelen. Hij kent ook vele liedjes uit zijn hoofd. Coldplay, The Foo Fighters en Crowded House komen voorbij maar vooral zijn vertolking van 'Mad World’ van Tears for Fears maakt diepe indruk op mij. Het nummer is vooral bekend geworden door de vertolking van Gary Jules voor de film Donnie Darko maar het is geschreven en het eerst uitgebracht door Tears for Fears. Als hij tijdens een korte onderbreking zegt dat hij wel wat drinken lust, ga ik snel een biertje voor hem halen. Het blijkt dat hij een tijdje terug in een band gespeeld heeft. Rond middernacht vertrekken de meeste aanwezigen en ook ik zoek mijn bed op. Het was wederom een zéér geslaagde dag.

Zaterdag 18 november: Vandaag ben ik 'laat’ wakker, kwart over 7. Ik ben er wel om half 5 uit geweest voor een sanitaire stop. Om de overlast voor mijn 'roomies’ te beperken, was ik wederom naar het douche- en toiletgebouw gegaan. Ik dacht dat dat wel zou lukken zonder zaklamp maar dat viel nog behoorlijk tegen. Het gebouw staat wat hoger in het bos en de trap in het bos moest ik 'op gevoel’ op en weer af lopen, zo donker was het nog. Bij het ontbijt zie ik Alexandra en Nicholas weer. Alexandra heeft al haar spullen gepakt. Ze heeft gisterenavond met één van de eigenaren van 'Robinson Bungalows’, een guesthouse aan het andere einde van Sunset Beach, geregeld dat ze daar voor 10 dagen kan werken aan de bar en receptie tegen kost en inwoning. Dat zie je hier heel veel, ook bij mijn guesthouse is het merendeel van het personeel 'op reis’ en bekostigen hun verblijf hier door er een aantal uren per dag te werken. Sommigen doen dat voor enkele weken maar er zijn er ook die hier al maanden zitten. Brice, Tim en Anais die bij Huba-Huba werken, zijn vrienden die elkaar kennen uit Parijs.
In de ochtend 'enjoy’ ik 'life’ zoals Nicholas, mijn Argentijnse roomie, het noemt: liggen in een hangmat waarnemen wat zich voordoet, soms met de ogen dicht. Nicholas zegt al 2 dagen dat hij de volgende dag de boot zal nemen naar het vasteland om naar Kampot te gaan. Maar iedere keer bedenkt hij zich en blijft hij nog een nacht op Sunset Beach. Dat is een veel voorkomende “ziekte” op Sunset Beach. Tonia zou ook maar 2 nachten blijven maar is er nog steeds en Alexandra blijft op Sunset Beach tot ze wel moet vertrekken om weer te gaan werken. Die had voor ze op Sunset Beach kwam ook andere plannen.
Na de middag haal ik snorkelspullen en loop naar de rotsen aan de andere kant om te zien hoe de onderwaterwereld er daar uit ziet. Die blijkt minder fraai dan vlakbij Huba-Huba dus ga ik weer terug. Ik snorkel nu wat verder naar de 'punt’ en zie behalve de min of meer bekende vissen nu ook wat meer bijzondere koraalformaties. Ik zie ook een donkergrijze tot bijna zwarte bult die op een rots vast zit en als ik er naar toe zwem, lijkt het in eerste instantie niks bijzonders. Maar als ik even stil lig, opent die 'bult’ zich in een zigzag vorm en is er een mooi lijnenspel te zien in diverse tinten blauw. Iedere keer dat ik snorkel, weet de onderwaterwereld me weer te verrassen. Als ik terug ben bij Huba-Huba geef ik aan Tiffany, de eigenaresse, door dat ik de volgende dag met de boot terug wil. Je moet één dag van tevoren doorgeven bij de rederij dat je mee terug wil en zelf kan ik dat dus niet. Ik ben blijkbaar nog niet gegrepen door het Sunset-Beach-virus, je vertrek uitstellen.
Aan de bar raak ik in gesprek met Florian uit Berlijn…. Voor de 'variatie’ sluit even later een Chinees meisje aan die zich in eerste instantie als Yvon voorstelt, maar eigenlijk Yin heet. Dat herken ik van mijn werk: veel Aziatische collega's nemen een Westerse voornaam aan omdat ze een Aziatische voornaam hebben die heel veel voorkomt. Als morgen in Korea alle Kims sterven, zijn er heel wat Koreanen minder...
Yin (in mijn blog is zij de enige Yin ;-)) woont nu in Sihanoukville en is nu voor de eerste keer naar dit strand gekomen voor 2 dagen. Van oorsprong komt ze uit de buurt van Shanghai en ze spreekt uitstekend Engels. We hebben met zijn drieën een interessante conversatie over culturen, religies en levensovertuigingen. Later sluit Alexandra nog aan. Als Alexandra en ik dan beiden heel enthousiast vertellen over ons 'sterren avontuur’ met het plankton, vuurvliegjes en de hemel is Yin onder de indruk. Helaas kan Yin niet zwemmen dus zo’n tochtje met een kajak zit er voor haar niet in. Brice, die de late bardienst draait, vertelt dat er soms wat van het plankton te zien is in de branding. Als hij gaat afsluiten, zet hij ook de generator uit. Nu is het pikdonker en lopen we naar de branding maar helaas is er geen luminicerend plankton te zien. Dan gaan we maar naar bed.

Zondag 19 november: Wederom een 'uitslaapdag’, om half 8 sta ik op. Dat komt deels door het weer. Het heeft vannacht hard geregend en er was ook een flink onweer. Blijkbaar heeft Janine nog iets gemeld bij Tiffany over haar onvrijwillige, nachtelijke 'douche’ want er ligt nu een groot plastic zeil over de dorm waardoor het vannacht niet gelekt heeft. Dat is vooral fijn voor Yin omdat zij vannacht in het bed geslapen heeft waar Janine 'uit geregend’ was. Vanaf kwart voor vijf ben ik regelmatig wakker geweest. Ik organiseer mijn spullen voor vertrek en ook Yin en Nicholas zijn van plan om met dezelfde boot als ik, Sunset Beach te verlaten. Iedereen, behalve ik, maakt zich druk of de boot wel zal komen en of ze dan mee terug mogen.
Zij zijn, net als ik, met de high-speed ferry naar het eiland gekomen en officieel gaat die niet naar Sunset Beach. Maar ik vertrouw blindelings op Tiffany die zegt dat we tussen 3 uur en half 4 opgepikt zullen worden door de high-speed ferry van Sunset Beach.
Ik zeg tegen Yin dat ik net voor 10 uur een stevig ontbijt bestel zodat ik lunch kan overslaan. Dat vindt zij ook wel een goed idee. Ik betaal mijn rekening bij Huba-Huba en praat nog wat met Yin en Nicholas. Nicholas is ook helemaal voorbereid om vandaag te vertrekken. Wellicht dat het weer daar debet aan is: het is vandaag een druilerige dag. Ik loop nog naar “Robinson Bungalows” om afscheid te nemen van mijn 'vuurwerk’ vriendin Alexandra. Ik was nog niet bij het restaurant-receptie van Robinson Bungalows geweest maar ook dat ziet er sfeervol uit. Als ik later terug loop en langs 'Sleeping Trees’ kom, zie ik Tonia zwaaien. Ik loop er naar toe en ze vertelt me dat ze zeker tot woensdag blijft, yep die heeft het Sunset-Beach-virus. We nemen afscheid en ze biedt haar hulp aan als het personeel van de high-speed ferry moeilijk zou doen, wat een schatje, voor mij althans ;-).
Ik 'enjoy life’ nog even bij Huba-Huba en Yin komt mij vertellen dat de boot er is. Ik twijfel want die high-speed ferry maakt best wel lawaai en ik heb niks gehoord. Voor de zekerheid ga ik even kijken en zie dat er een bevoorradingsboot ligt. Ik vertel Yin dat dat niet de juiste boot is en ga weer zitten. Gauw genoeg daarna hoor ik wel het geluid van een paar forse buitenboordmotoren en dat is inderdaad de boot die ons terug gaat brengen naar Sihanoukville. Als ik aan boord klim, moet ik mijn kaartje laten zien maar dan is het ook direct OK. Ik help Yin aan boord en Nicholas lukt het zelf om op de boot te klimmen. Op Sunset Beach is geen steiger dus moet je vanaf het strand op de boot klimmen.
Onderweg regent het nog flink, de mensen die we als laatste van Saracen Beach oppikken, zijn kletsnat. In de boot zitten we droog. Als we in Sihanoukville aan komen , neem ik afscheid van Yin. Ze had me verteld dat als ik de weg naar/van de haven in zou lopen, dat ik daar veel keuze had uit guesthouses. En inderdaad er zijn er veel. Enigszins op gevoel kies ik er één, @Home. De uitbater is een Zwitser. Er zijn de nodige afbeeldingen van de Zwitserse vlag te zien. Nicholas zegt dat hij toch nog een bus naar Kampot wil proberen te vinden. Mocht dat niet lukken dan komt hij terug naar deze plek. Ik neem afscheid van hem want ik 'weet’ dat ik hem niet meer zal zien. Het guesthouse heeft een beetje een louche uitstraling maar als ik de schone kamer zie neem ik hem toch. De kamer is eenvoudig maar schoon. Ik beslis ook meteen dat het maar voor één nacht zal zijn. Ik regel mijn bus naar Kep, mijn volgende bestemming. Er is Wifi maar dat is nogal instabiel. Ik zoek en vind een guesthouse in Kep en leg dat meteen vast. Ik kijk in mijn reisgids of er in de buurt waar ik nu ben, een goed restaurant is en dat lijkt het geval. Op de plek aangekomen, staat er nog wel een bord met de naam uit de gids, maar op de gevel staat een andere naam. Het maakt een goede indruk dus loop ik naar binnen. Het doet nogal sjiek aan met personeel in uniform gekleed maar de prijzen zijn redelijk. Ik bestel een Cambodjaanse Lamschotel met pepers en rijst en die smaakt prima. Ik loop terug naar mijn guesthouse en drink aan de bar een biertje. Het bier smaakt waterig en echt gezellig is het niet. Er zitten nog een man en vrouw van middelbare leeftijd aan de bar. De vrouw kan de muziek die op staat (via YouTube) niet zo waarderen en probeert haar telefoon aan te sluiten. Als dat niet 1-2-3 lukt, wordt ze boos. De man komt ook lichtelijk agressief over. Het wordt niet beter als er een Cambodjaanse vrouw bij komt zitten die wel redelijk Engels spreekt maar ze is erg slecht verstaanbaar doordat ze binnensmonds praat. Ze zegt dat ze 33 jaar oud is maar ik schat dat er minimaal 10 jaar of meer bij moet. Ze is geïnteresseerd in mijn bril. Met lichte tegenzin laat ik haar mijn bril even opzetten en ze zegt dat ze nu veel beter ziet. Je ziet hier weinig Cambodjanen met een bril. Ik denk dat ze daar het geld niet voor hebben. Ik vraag en krijg mijn bril terug. Ik drink mijn bier op en ga naar mijn kamer.

Maandag 20 november: Ik word om half 12 opgepikt om met een mini-bus naar Kep gebracht te worden dus ik heb alle tijd om me voor te bereiden. Ik voel me niet echt fit. Met hangen en wurgen werk ik mijn ontbijt naar binnen: fruit met muesli en yoghurt. Ik bestel nog een koffie maar die smaakt me ook niet. Ik reken af bij het guesthouse en haal mijn spullen van de kamer. Het komt wel eens voor dat je eerder opgehaald wordt dus ik zorg dat ik om 11 uur klaar zit. Als ik nog even naar het toilet ga, merk ik dat het niet helemaal goed zit in mijn darmen.
Om 12 uur stopt het busje voor het guesthouse en ik mag voorin, naast de bestuurder zitten. Dat is prettig want daar heb ik meer beenruimte en merk ik minder van de andere passagiers. Als het kan, wil ik wat slapen onderweg. Ik ben de eerste in de bus en uiteindelijk zijn er maar 4 passagiers. De kwaliteit van de stoelen is niet al te best en de versnellingsbak heeft kuren maar verder gaat het prima tot we bijna in Kampot zijn. Daar worden we voor een politiecontrole naar de kant van de weg gedirigeerd. De politiecontrole stelt niet zoveel voor maar de motor van de bus slaat af en de bestuurder krijgt hem niet meer gestart. Dan worden we allemaal gevraagd om uit te stappen en de bus aan te duwen. Een politieagent helpt ook mee. Vrijwel direct slaat de motor aan en kunnen we onze weg vervolgen. Bij se stop in Kampot gaat er één passagier uit en komen er 2 nieuwe bij. We vervolgen onze weg.
Bij de bushalte in Kep staan niet veel tuk-tuks. Ééntje spreekt mij aan en we zijn het snel eens over de prijs. Hij zet me bij het guesthouse, Kimly Lodge, af.